Download - Gierik & Nieuw Vlaams Tijdschrift

-lay-out 94 23-03-2007 09:22 Pagina 61
het schaamteloze vissen in oeroude vijvertjes, het hanteren van onrechtvaardige
verdeelsleutels bij de distributie van staatsgelden en het obligate
negeren van de gedesavoueerden. Velen krijgen niets (noch erkenning,
noch centen), enkelen krijgen alles. Deze consecratie van enkele oeuvres
(zeg maar: dichters, de venten halen het gewoonlijk op de vorm) is vals en
elitair. De mainstream is uitgeschakeld. Het besloten binnenpleintje der uitverkorenen
blaakt van gezondheid, vetmesterij, binnenvetterij. Wie kan wat
doen voor wie? Wie mag niet gesignaleerd worden met wie? Welk tijdschrift
is fout? Waar bevinden zich de poëtisch correcte watering holes?
Wie wil niet samen met wie op het affiche? Welke uitgeverijen zijn verdacht?
Ach, de poëziepolitie heeft niet veel werk. Er zijn 7,5 echte dichters
en 3 768 slechte dichters. Fluitje van een cent. Maar de poëziepolitie heeft
wel de handen vol met het promoten van zichzelf. Want er is geen publiek
meer voor hun partiturenpoëzie. Er zit 6,5 man in de zaal als 1 van hen
vooraan op het podium doordraaft uit eigen werk. Alleen een dode dichter
uit de mainstream trekt nog volle zalen.
Nou, we zitten dus op barre grond. De onderschatting van een aantal
Vlaamse dichters is hemeltergend. De lijstjes der gegadigde voorlezers-uiteigen-werk
zijn zo verdomd voorspelbaar, zo moe. Prima oeuvres en
prachtige gedichten worden genegeerd, zijgerangeerd, over het hoofd
gezien en geweerd door bloemlezers, organisatoren, cultuurpausjes, jury’s
en die ene Stalinistische Literaire Organisatie die de volledige stal der
‘namen’ beheert. Een dichter is heden ten dage als een Bekende Vlaming:
hij is bekend omdat hij bekend is. Als hij niet bekend is, is hij niet bekend.
Of hij wordt de meest onbekende bekende dichter.
En toch prijkte op de allereerste plaats van de top-100 van de gedichten van
de twintigste eeuw een gedicht waarin woorden voorkomen als ‘ik’, ‘morgen’,
‘dood’, ‘kind’, ‘bomen’.
Hinase hic anda thu
Is de poëzie misschien een hoer? Enkele dichters dijen zelfvoldaan uit, aanliggend
aan haar tepels, vretend, zuipend. De meeste anderen belanden in
het gootje van de vergetelheid na herhaalde bordeelbezoeken. Voor al wie
in zo’n wiegje lag terwijl de deur op een kier stond, was de hoer gewillig
gereed. En iedereen schreef hetzelfde gedicht: suck, fuck. Gerijmde achterklap,
ongerijmde achterklap. Leven, liefde, dood. Maar er is geen consecratie
zonder medestanders en gelijkgezinden. De loner, de einzelgänger en de
ouderwetse rebel doen het niet meer. Deze dichter, hij ligt er.
- Gij schrijft gedichten, man?
Joris Denoo 61