Download - Gierik & Nieuw Vlaams Tijdschrift

-lay-out 94 23-03-2007 09:22 Pagina 57
poeneerden hun tong in meisjesmonden. Bamba-rondedansen zonder
totempaal werden afgewisseld met nummertjes droogneuken in slow
motion. Geheel beneveld verliet ik dit paringsfeest. Ik hulde me in een
andere mist: die van de sigarettenrook. Met lijvige letterkundige syllabi
bouwde ik een luchtkasteel. Vanuit de schietgaten vuurde ik somtijds zelf
een gedicht af, richting grote boze wereld. Ondertussen leerde ik dat, toen
Guido Gezelle omstreeks de Belgische Onafhankelijkheid geboren werd, de
gevangenissen eivol zaten. Waar was het verband? Ik hoorde aan de unief
vaklui over poëzie spreken . ‘Mijne heren, nu weet ik het ook niet zo goed
meer,’ sprak de nog jonge heer H.B., assistent-professor-criticus. En de zeer
oudgeletterde professor A.W., fin de schitterende carrière, stak op het examen
zijn honderdduizendste bastos filter op en kraste: ‘Aha, kerel: van
West-Vlaanderen, zie ik hier op mijn lijst? Daar woont gij toch, hé? Vertel
eens over uw mooie streek.’ Zijn toenmalige assistente, ook een occidentaal
meisje, gooide zich na zijn dood op de kinderliteratuur, men bedoelde
eigenlijk literatuur voor kinderen, een ‘nog onontgonnen terrein’.
Mijn maten droomden hardop van journalistiek, televisie en schrijverschap.
Meisjes smeekten thuis, gebruik makend van veel verkleinwoorden, om nog
een ‘jaartje’ extra Communicatiewetenschappen te mogen ‘doen’. Op een
zwaarbewolkte dag in juli mompelde een oude prof achter een katheder dat de
meesten van ons geslaagd waren. Ik verliet mijn kroegen en ging terug naar
de lage streken in mijn platte provincie om een meesterwerk te schrijven.
Het is 2007. Ik heb de kaap van vijftig jaar al geruime tijd gerond. Ik slaap
met mijn navel naar de aarde gekeerd. Mijn kinderen zijn draadloos met mij
verbonden; af en toe duiken ze thuis op om de schade op te nemen. Ik zie
de oude Dimitri Van Toren (een zanger) zijn ding oppoetsen in een oude
Vlaamse dorpszaal. Ik lees dat Armand ‘Ben ik te min’ twee weken op een
rantsoentje pindakaas leeft. De stille drummer van de Stones doet in antiek
in het rustige Devon. Jim Morrisons graf wordt uit Lachaise verwijderd. Hier
bij ons in West-Vlaanderen zouden ze zeggen: ‘Wegens te veel leven’. Ikzelf
heb het nog altijd niet gevonden. De vraag is maar: wat? Mijn ongeduld
wordt niet beloond. Ik word een oude jongen in een gekke megawereld. Zou
professor H.B. het ondertussen al weten ? Gelijkt het eeuwige jachtveld van
professor A.W. op West-Vlaanderen? Ach, van alle materialen waarmee ik
me ooit omringde, schiet alleen de taal over. Wegens te veel leven.
Hoe het groeide
Ik rolde de letteren in toen mijn leeftijdsgenoten zich nog uitsluitend met
prikken en kleuren bezighielden. Zes jaar was ik en ik kon al letters en
Joris Denoo 57