Gladheidsbestrijding draait meer en meer om preventie - Crow

Tijd voor enkele voorbeelden. Van
Haaren kan uit verschillende portefeuilles
putten, maar de ‘Deltalijn’
spant wel de kroon. “Samen
met Paulien Krikke, burgemeester
van Arnhem, hebben we het project
HSL-Oost nieuw leven ingeblazen.
Nu in een modulaire opzet,
waarbij de uitvoering in hapbare
brokken gebeurt. Het oorspronkelijke
plan, heel ambitieus, is door
voormalig minister van Verkeer
en Waterstaat Netelenbos afgeblazen.
Inderdaad, te megalomaan.
Maar dat neemt natuurlijk niet
weg dat we nog steeds een goede
verbinding met Duitsland nodig
hebben, onze handelspartner
nummer één. Dat visioen is er wel
degelijk, ook nu! Dus: investeren
in spoor en wegen. Voor de Deltalijn
zijn we nu bezig voor in totaal
600 miljoen euro geknipt aan te
besteden. Dat betekent dat we
station Arnhem ombouwen tot
een HSL-terminal en dat er op het
traject Utrecht-Arnhem passeersporen
en ongelijkvloerse spoorwegovergangen
komen. De crux is
dat elk passeerspoor, net als elke
ongelijkvloerse overgang, al een
verbetering is. Zo kun je Den Haag
beter overtuigen, alles wat je doet
is immers geen weggegooid geld,
ook al zou het hele project voortijdig
stranden.”
Door haar werkterrein én haar
pragmatische kijk daarop, is het
platform van de ‘praktische kennis
direct toepasbaar’ uit Ede
allang geen onbekende meer voor
Marijke van Haaren. Als de naam
CROW eenmaal valt, brengt ze die
direct in verband met haar zorg
om veilige provinciale wegen.
“Bij de inrichting van onze wegen
hanteren we als uitgangspunt de
Essentiële herkenbaarheidkenmerken,
het hart van de Duurzaam
Veilig aanpak. Maar in de praktijk
zie je de toepassing van die richtlijnen
soms stuklopen. Het kan
zijn dat de natuur je eenvoudigweg
de ruimte niet laat, doordat er bijvoorbeeld
bomen staan of doordat
| CROWetcetera | /
de berm verdiept of verhoogd is.
In het geval van de bomen is het
vaak een kwestie van tijd, want ze
hebben nu eenmaal niet het eeuwige
leven. Zodra je nieuwe
bomen plant, kun je proberen
meer ruimte te creëren voor de
ideale inrichting van de weg.”
“Maar waar je ook tegenaan kunt
lopen, en dat baart me veel zorgen,
is de onwil van de bevolking. Dat is
een bittere ervaring, te moeten
constateren dat je ondanks alle
zakelijke argumenten en harde
cijfers uit onderzoeken toch bakzeil
moet halen in de vorm van een
vlees-noch-viscompromis.”
Als voorbeeld geeft ze de herinrichting
van de N797 tussen Garderen
en Putten, een 80 km/h-weg met
vrijliggende fietspaden. Daar vielen
in zes jaar tijd vijf dodelijke
ongevallen te betreuren. “Het is
niet gelukt om dit gevaarlijke stuk
van zeven kilometer als een 60
km/h-erftoegangsweg ingericht te
krijgen. Meer dan tweeduizend
handtekeningen van omwonenden
tegen, terwijl het tijdverlies door
die ingreep hooguit anderhalve
minuut bedraagt. Uiteindelijk
waren ook de Provinciale Staten
tegen. Mijn conclusie is dat het niet
aan de communicatie ligt, daarvoor
zijn er te veel informatieavonden
gehouden. Maar als de mensen niet
willen, dan houdt het gewoon op.”
Gedrag en beweegredenen van
mensen blijven haar intrigeren.
“Ze vormen op een gegeven
moment de bottleneck om nog
verbeteringen in de veiligheid van
wegen door te voeren. Terwijl de
middelen, de kennis en de richtlijnen
klaarliggen!”
“Blijkbaar vinden mensen het
in het algemeen vervelend als
hun weg wordt aangepakt. Waarbij
ik wel moet constateren dat
de tegenstanders altijd beter van
zich laten horen dan de voorstanders.
Gelukkig hebben we in
Nederland met de verkeersveiligheid
al heel veel bereikt, maar
het kan altijd beter. Minister
Eurlings wil het huidige streven
van 580 verkeersdoden per jaar
in 2020 aanscherpen tot 500. Ook
wij willen daar in Gelderland een
bijdrage aan leveren, hoewel dat
niet eenvoudig zal zijn. We hebben
hier te maken met een grillig
landschap, met oude paden
tussen bomen die tot wegen zijn
uitgegroeid. Zoals ik al zei: toepassing
van Duurzaam Veilig staat
dan soms op gespannen voet met
de natuur. Ik denk dat het wel zou
schelen als nóg meer weggebruikers
zich beter aan de regels houden.
Ook daar proberen we met de
intensivering van de handhaving
voor te zorgen, maar met 1200 kilometer
provinciale weg zijn daar
wel grenzen aan.”