kringblad zomer 2006.pmd - Sint-Janscentrum

20
V
JAARGANG 15, NUMMER 2 - ZOMER 2006
ERZOENING?
OKÉ. MAAR TOCH HAD
IK GELIJK …..
In mijn jonge jaren, bij ons thuis, hadden we de bekende
gewoonte om met Sinterklaas elkaar iets te geven met een
puntig gedichtje erbij. Het overkwam mij een keer dat een
van mijn broers er een tekening bij had gedaan. Hij had mij
uitgetekend temidden van een mislukking, maar met een
ballonnetje gaf hij mij de woorden in de mond: ‘En toch had ik
gelijk’. Het was pijnlijk en tegelijk een goede les. In discussies
vocht ik soms op niets ontziende manier om gelijk te
krijgen. En als dan achteraf ook bleek dat ik gelijk had
gehad, dan triomfeerde ik, heel trots. De waarheid had
gezegevierd. Pijnlijk voor die ander, die zo dom was. Nu ja
….
Vergeving, verzoening ….
Tja, als christen moet je daar natuurlijk wel toe bereid zijn. Maar
laat die ander dan maar eens over de brug komen en schuld
bekennen. Dan zal ik hem wel vergeven. Maar vergeten zal ik het
overigens niet gauw! Intussen denkt die ander er ook zo over en
dus blijven we met stijve koppen langs elkaar heen lopen. Zonder
verzoening geen rust. Nu worden kleine ruzies wel weer vergeten.
De tijd heelt vele wonden. Maar helaas is het ook ooit
ernstiger. Zelf liep ik ooit een paar jaar met een ruzie rond. Een
aantal kleine conflicten met iemand uit mijn omgeving zorgde
voor een verwijdering. Bij het laatste contact gingen we uit elkaar,
zonder groet, zonder handdruk. Ik voelde mij flink verongelijkt en
dat moest die ander toch maar eens gaan voelen! Mijn houding
was ook wel niet altijd vriendelijk geweest, maar dat was een
begrijpelijke reactie. Eigenlijk was het allemaal zijn schuld, zo
dacht ik. Heel onverwacht werd ik toch weer aan dat conflict herinnerd.
Ik kwam in een situatie tijdens een cursus waarin ik er niet
aan kon ontkomen om een eerlijk geloofsgetuigenis te geven. Ik
was bang om daarmee buiten de groep te komen staan, het kostte
veel moeite. Maar het sloeg in en het werd aanvaard, heel posi-