kringblad zomer 2006.pmd - Sint-Janscentrum

VAN HET BISDOM ’S-HERTOGENBOSCH
GRATIS PERIODIEK CONTACTBLAD VAN DE GEBEDSKRING SINT JAN
JAARGANG 15, NUMMER 2 - ZOMER 2006
ringblad
1
JAARGANG 15, NUMMER 2 - ZOMER 2006

2
COLOFON
Het kringblad is een gratis
uitgave van de gebedskring
Sint Jan voor roepingen in
het bisdom ‘s-Hertogenbosch.
Het verschijnt met Kerstmis,
met Pasen en in de zomer.
REDACTIE:
Ewald Kamphuis
(5 e jaars priesterstudent)
Jacques Grubben
(2 e jaars priesterstudent)
SECRETARIAAT:
Papenhulst 4,
5211 LC ‘s-Hertogenbosch
Telefoon: 073-6123055/155
Fax: 073-6145315
e-mail: info@sint-janscentrum.nl
Men is vrij om artikelen met
bronvermelding over te nemen in
parochiebladen etc.
Gelieve persoonsmutaties ook door te
geven aan het secretariaat van de
gebedskring.
Retourzendingen worden uit het
bestand verwijderd.
Nieuwe leden zijn altijd welkom!
Schroom dus niet om mensen
te vragen om te bidden
voor roepingen!
JAARGANG 15, NUMMER 2 - ZOMER 2006
FINANCIËLE ONDERSTEUNING VAN DE PRIESTER- EN
DIAKENOPLEIDING VAN HET BOSSCHE BISDOM:
R.K. Instelling Sonnius te ‘s-Hertogenbosch
Nederland: banknummer: 22.52.03.022
België: banknummer: 521-0053201-65
IN DEZE EDITIE
Voorwoord redactie .............................. 3
Gebedsdag zondag 24 september ..... 4
Boete en verzoening ............................ 5
Mgr. drs. A. Hurkmans
Boete en vergeving .............................. 8
Francis de Meyer
Waarom voor God mijn zonden
belijden? ............................................. 10
F. De Rycke
Biechten! Bestaat dat nog?
óf: Wat is dat? ...................................... 12
Drs. F.M. As
Met God verzoend .............................. 16
Hart van Christus:
onze vrede en verzoening ................. 17
Mgr. Dr. J.L. Lescrauwaet msc
Verzoening? Oké.
Maar toch had ik gelijk ... .................... 20
Pater drs. L. van der Klaauw aa.
Broederschap ..................................... 24
De verzoenende kracht
van het paasmysterie ......................... 26
Mgr. Dr. B. Janssens
Vrees niet, opent de deuren
voor Christus! ...................................... 29
Jacques Grubben
Gebed tot God op voorspraak
van Paus Johannes Paulus II ............ 34
In Memoriam ....................................... 35

JAARGANG 15, NUMMER 2 - ZOMER 2006
VOORWOORD
VAN DE REDACTIE
Voor u ligt het tweede nummer van het Kringblad van dit jaar. Het
thema is ditmaal ‘Verzoening’. Een beladen kwestie zoals blijkt
uit de dagelijkse gebeurtenissen in de wereld. Zeggen dat het je
spijt en vergeving vragen en aanbieden, levert heel wat problemen
op voor de mens van de eenentwintigste eeuw. Op bepaalde
manier vinden we de geschetste problematiek terug in de Kerk
van vandaag: velen zijn niet of niet meer bekend met de Biecht of
het sacrament van Boete en Verzoening zoals het tegenwoordig
ook wordt genoemd. En dat is niet het enige. Veel mensen zijn
zich niet bewust van het bestaan van de zonde (besef) en weten
ook niet (echt) wat zonde is. In dit nummer van het Kringblad
wordt hieraan aandacht gegeven door zowel priesters, docenten
als door studenten.
Ewald Kamphuis heeft als medeverantwoordelijke voor de redactie
van het Kringblad, voor de laatste keer meegewerkt. In september
gaat hij beginnen aan zijn parochiestage (6 e jaar) om dan
in november, Deo volente, tot transeunt diaken te worden gewijd.
Ik ben dankbaar voor zijn altijd weer kritische en inspirerende
bijdragen in de afgelopen drie jaar en zie terug op een plezierige
en vruchtbare periode.
Ik heet zijn opvolger, die nu nog onbekend is, welkom en vertrouw
op een vruchtbare samenwerking onder het toeziend oog
van Maria, de Moeder van de Heer.
Redactie
Jacques Grubben
Ewald Kamphuis
3

4
JAARGANG 15, NUMMER 2 - ZOMER 2006
GEBEDSDAG ZONDAG
24 SEPTEMBER
SCHRIJF NU ALVAST IN UW AGENDA OF OP UW KALENDER!!
PROGRAMMA
12.00 uur Plechtige H.Mis in de Sint-Janskathedraal
13.30 uur Ontvangst met koffie in het Sint-Janscentrum
13.45 uur Opening met gebed door rector J. Miltenburg
14.00 uur Lezing
in de aula/refter
14.45 uur Rozenkransgebed
15.30 uur Muzikaal intermezzo
16.00 uur Presentatie Roepingenreis Lourdes
17.00 uur Plechtige Vespers
Locatie: Locatie: Sint-Janscentrum, Sint-Janscentrum, Papenhulst Papenhulst 4, 4, ‘s-Hertogenbosch
‘s-Hertogenbosch
‘s-Hertogenbosch

JAARGANG 15, NUMMER 2 - ZOMER 2006
BOETE EN VERZOENING
Het zal, zo hoort men zeggen, niet goed komen met de Kerk
voordat het Sacrament van Boete en Verzoening haar normale
plaats heeft gekregen in het leven van de Kerk. De
nogal massieve afwezigheid van dit sacrament duidt natuurlijk
wel op een bepaalde crisis in de Kerk. Het gaat hierbij
over de aard van de band met God.
Ontrouw, ongeloof en dood
Mensen zijn steeds vaker ontrouw in hun relatie: naar God, naar
elkaar en ook kan een mens ontrouw zijn naar zichzelf. De drie
grote doodzonden hebben daar mee te maken. Dat is in de
eerste plaats dat mensen niet geloven in God of onverschillig
voor Hem zijn. Het is in de tweede plaats het doden van het
onschuldig menselijk leven. In de derde plaats mogen we
daarbij denken aan de ontrouw in het huwelijk. Deze drie
zonden hebben allen hun vertakkingen. We geloven, maar
tegelijk bidt ieder van ons op zijn tijd: kom mijn ongeloof te
hulp. We weten dat we niet mogen doden, maar respecteren we
daarmee het leven genoeg? Trouw zien we als een groot goed,
maar tegelijk laten we ons gemakkelijk uit elkaar trekken. Maar
het is ook niet mogelijk om te beseffen dat je in het krijt staat
tegenover God, als je nauwelijks in Hem gelooft, of onverschillig
bent in een persoonlijke relatie tot Hem.
Persoonlijk verantwoordelijk
Bovendien is het voor veel mensen niet inzichtelijk, dat we voor
het kwaad ook persoonlijke verantwoordelijkheid dragen. Er is
zoiets als ‘het kwaad’, maar dat staat buiten onszelf, als iets
5

6
JAARGANG 15, NUMMER 2 - ZOMER 2006
algemeens. Men kan hoogstens begane fouten met elkaar goed
maken, maar veel verder komt men niet. Het bewustzijn dat
men ook tekort schiet tegenover God en de Kerk, is bij velen
niet aanwezig.
Zonde en barmhartigheid
Helaas is voor veel mensen het woord zonde ook verbonden
met een zeker godsbeeld. De Kerk spreekt in haar verkondiging
nooit over zonde tenzij in relatie tot de barmhartigheid van
de Vader. Zonde als zodanig is geen onderwerp, de vergeving
en de verzoening wel. Van vroeger uit denken veel mensen bij
zonde echter meer aan straf, aan een God die mensen niet in
liefde keer op keer aan zijn hart drukt. Dat maakt ook het
spreken over het Sacrament van Boete en Verzoening zo
moeilijk. Voor veel mensen ligt gevoelsmatig de nadruk op
‘biechten’: het opnoemen van alle zonden, in plaats van op
‘verzoening’: het initiatief van de Vader die door Christus ons
weer bij zich opneemt. Hoe dan ook, het relativeren van zonde
tast alles aan. Het gebed, het vieren van de sacramenten, de
verwachting van genade, hulp van God – wat blijft er nog over
van de relatie met Hem als alles maar moet kunnen, of als we
diep in ons hart bang zijn voor God? Waarvoor is Jezus dan
gestorven, om ons te verlossen van zonden? Als er geen
persoonlijke zonde bestaat, bestaat er dan wel persoonlijke
verlossing? En als er geen verlossing is, waarom dan een kruis
en de verrijzenis? Waarom is Christus dan überhaupt gekomen?
Om mensen te verzoenen met de Vader! In dat licht is het
Sacrament van Boete en Verzoening iets geweldigs.

JAARGANG 15, NUMMER 2 - ZOMER 2006
Relatie met zichzelf verstoord
Maar als wij geloven dat een mens pas ten volle zichzelf
verwerkelijkt in zijn relatie met God en de medemens, heeft de
zonde ook gevolgen voor het individu. Een mens die zijn
schuld niet meer in de volle breedte erkent, breekt daarmee
ook zichzelf voor een stuk af. Hij verliest diepte, vrijheid, hij
ontneemt zich levensruimte. Schuld die men niet goedmaakt
kan zich in allerlei vormen van angsten, psychische kwalen en
lichamelijke kwalen gaan uiten. Of mensen verharden in hun
eigen ondeugden, raken opgesloten in ik-gerichtheid. Het is
voor een mens nodig psychisch gezond te leven. Schuld
bekennen hoort daar bij, tegenover je medemens, maar ook
tegenover God die je door te zondigen persoonlijk beledigt. Het
maakt de mens open voor een Ander dan zichzelf.
Is het Sacrament van Boete en Verzoening nodig? Ja, het is
nodig! Op de eerste plaats om de zonden vergeven te krijgen
en vervolgens om te groeien in een fijngevoeligheid voor wat
goed en wat kwaad is. De mens is geroepen om heilig te
worden en dit vraagt een weg van groeien in heiligheid. Daarbij
heb je medemensen nodig, maar heb je vooral ook God nodig
die je op je weg wil steunen door de middelen ten heil die Hij
aanbiedt door de Kerk. Een mens die de weg van groeien in
heiligheid ontwijkt brengt schade toe aan zichzelf, aan de Kerk,
aan de hele samenleving, en stelt God teleur.
Drs. A.L.M. Hurkmans
Bisschop van het bisdom van ‘s-Hertogenbosch
7

8
JAARGANG 15, NUMMER 2 - ZOMER 2006
BOETE EN VERGEVING
‘Door vele deuren komt de duivel in het huis van het geweten,
dat is in onze ziel; maar er is één deur in ons, waardoor
wij hem weer naar buiten kunnen werpen: de belijdenis met
de mond.’
Met deze woorden van de Heilige Antonius van Padua
denken we al snel aan het sacrament van boete en verzoening.
Dit sacrament biedt ons een weg tot bekering, berouw
en heiligt ons.
Bekering en….
In het evangelie roept Jezus op tot bekering. ‘De tijd is vervuld
en het rijk Gods is nabij; bekeert u en gelooft in de blijde boodschap.’
(Mc 1,15) Christus’ oproep tot bekering blijft evenwel
weerklinken in het leven van ieder van ons. Dit streven naar bekering
is een ontroering van een vermorzeld hart dat aangetrokken
en bewogen wordt door de genade om te beantwoorden aan de
barmhartige liefde van God, die ons het eerst heeft liefgehad.
Hiervan vinden we een getuigenis in de bekering van de heilige
Petrus, nadat hij zijn meester driemaal had verloochend. Jezus’
eindeloos barmhartige blik wekt bij Petrus tranen en berouw op
en, na de verrijzenis van de Heer, de drievoudige bevestiging
van zijn liefde voor Jezus. Het is een veranderen van gezindheid,
een heroriëntering van heel het denken, streven en handelen.
…..Vruchtdragen
Tijdens zijn openbaar leven heeft Jezus niet alleen de zonden
vergeven, Hij heeft ook de vrucht van deze vergeving laten zien.
Denken we aan het verhaal van Zacheus waarin Jezus te gast is
bij hem thuis. Hij heeft de zondaar weer opgenomen in de gemeenschap
van het volk van God. Het feit dat Jezus zich bij hem
aan tafel aansluit, is een schitterend teken daarvan. Op indrukwekkende
wijze brengt Hij hiermee zowel Gods vergeving als de
terugkeer in de kring van het Volk van God tot uitdrukking. Door

JAARGANG 15, NUMMER 2 - ZOMER 2006
het sacrament van boete en verzoening wordt Gods Barmhartige
liefde werkzaam in ons leven. Tot de zondares die haar zonden
oprecht betreurde en de Heer om vergeving vroeg, terwijl ze Hem
de voeten kuste en ze balsemde met kruiden, zei Jezus: ‘Daarom
zeg Ik u: haar zonden zijn haar vergeven, al waren ze vele, want
ze heeft veel liefde betoond. Want aan wie weinig wordt vergeven,
hij betoont weinig liefde. Daarop sprak Hij tot haar: Uw zonden
zijn u vergeven.’ (Lc 7,47-48). Als we het evangelie verder
lezen weten we wat er nadien van deze vrouw is geworden. Zij die
van de Heer veel barmhartigheid heeft ondervonden, heeft het
eveneens veelvuldig aan de anderen betoond. Door de ontmoeting
met de barmhartige Heer werd haar gekwetste ziel een heilige
ziel waarin haar leven een heel andere betekenis krijgt.
Sacrament
De kracht van het boetesacrament bestaat daarin dat het ons
opnieuw in de genade van God herstelt en ons met Hem in innigste
vriendschap verbindt. De verzoening met God brengt een
echte ‘geestelijke verrijzenis’ met zich mee, een herstel van een
kostbare vriendschap met God. Barmhartigheid en vertrouwen
zijn als het ware twee fundamenten van ons Godsgeloof. We
mogen nooit aan die onmetelijke, goddelijke liefde twijfelen, maar
altijd op Zijn barmhartigheid vertrouwen. Hoe ellendiger we ons
voelen, hoe groter ons vertrouwen moet zijn. Dan kunnen we rekenen
op Zijn voorkeur. Heeft een vader niet meer zorg voor een
ziek kind dan voor het gezonde? Zo heeft Jezus een voorkeur
voor hen, die in nederigheid en berouw aan Hem de wonden tonen
van hun ziel. Hij zal ze afwassen en genezen met zijn kostbaar
bloed. De biecht is een bijzondere zegenrijke en genaderijke
ontmoeting met de Heer Jezus Christus. Maar verzoening
houdt ook in het navolgen van wat de Heer heeft gezegd in Mt
(18,21). Hoe dikwijls moet ik hem dan vergeven? Tot zevenmaal
toe?
Francis de Meyer
2 e jaars priesterstudent
9

10
JAARGANG 15, NUMMER 2 - ZOMER 2006
AAROM VOOR GOD
MIJN ZONDEN
BELIJDEN?
WHebt u de verhalen over Harry Potter gelezen? In zeven
boeken, waarvan er overigens nog maar zes verschenen zijn,
worden de belevenissen van de hoofdpersoon gevolgd
gedurende de jaren die hij doorbrengt op een school voor
tovenaarsleerlingen.
Zolang ze nog student zijn, mogen de leerlingen hun kunsten
enkel uitoefenen op school maar nog niet in het echte leven.
Om er voor te zorgen dat deze wet correct nageleefd wordt,
is er een obscuur Ministerie voor Toverkunst dat met pijnlijke
nauwkeurigheid de gangen van de jonge tovenaars nagaat.
Overtreders ontvangen op staande voet een brief met de
boodschap dat ze een zware straf mogen verwachten.
God en Harry Potter
Misschien maken we ons van God een gelijkaardige voorstelling:
dat Hij met arendsogen onze gangen volgt en er een vreemd
genoegen in schept om onze misstappen, waarvan Hij overigens
al lang op de hoogte is, nog eens uit onze eigen mond te vernemen.
Waarom zouden we Hem anders onze fouten moeten opbiechten?
Heeft God eenzelfde soort ongezonde nieuwsgierigheid naar ons
doen en laten? De Duitse theoloog Romano Guardini († 1968)
schrijft: ‘Er is een kennis die alleen maar weten is, alleen maar
vaststellen van waarheid. Dat is onbarmhartig. Denken wij aan de
manier waarop een wetenschapper zijn apparaten richt op het
onderwerp van zijn onderzoek; of aan de manier waarop een meedogenloze
rechter aan het licht brengt wat de beklaagde gedaan
heeft. Gods kennen is zo niet. Het is één met zijn liefde.Gods
waarheid is gedachte, maar ook hart; zij is licht, maar ook warmte.
En de mens die zich met God verbindt, die gelooft en geloven
betekent immers: zich aan Hem toevertrouwen, zegt: ‘God, U
moet alles weten’. Mijn hele bestaan, mijn doen en mijn zin. Mijn
vreugde en mijn leed. Het gelukte en het gebrokene. Wat ik heb

1 R.Guardini,
“Psalmen”,
Bussum, 1957,
pagina 57-59
(Psalm 139 ‘God
die mij kent’).
JAARGANG 15, NUMMER 2 - ZOMER 2006
11
en wat mij ontgaan is. Het goede en edele, maar ook het kwade,
lelijke, gemene en beschamende. Alles moet in uw licht worden
geplaatst! Daar wordt het dan opgeheven; alles, ook het ergste.
Gods licht is liefde en verlossing. Het zal alles ten goede leiden’ 1 .
Ontmoeting met God
We belijden onze schuld niet alsof God het interessant zou vinden
om, zoals in roddelblaadjes, de dwaasheden van mensen te
vernemen. We biechten ook niet om onszelf te kwellen met misstappen
uit het verleden. Het erkennen van onze menselijke zwakheid
volgt uit de ontmoeting met God. Wanneer Gods licht over
ons schijnt, treden ook onze schaduwzijden op de voorgrond. En
hoe feller zijn licht straalt, hoe donkerder daarbij onze duisternis
afsteekt.
Het uitgangspunt is echter dat Gods licht onze duisternis niet
enkel te voorschijn haalt, maar ze integendeel verdrijft en ons,
langzaam maar zeker, van binnenuit vervult en geneest. We sommen
onze innerlijke wonden niet op om ze te laten registreren in
het dossier van onze ziel, maar opdat de goddelijke Geneesheer
ons verlichting en genezing moge brengen.
‘Gods licht is liefde en verlossing’, schrijft Guardini. We brengen
ons koude hart voor God in het besef dat het zal ontdooien in het
stralen van zijn barmhartige Gelaat.
Vragen we de Heer, telkens wanneer we voor Hem onze schulden
belijden, dat Hij ons hart omvormt en gelijkvormig maakt aan het
zijne met een licht en een warmte die openstaan voor de hele
wereld.
F. De Rycke
Staflid Sint-Janscentrum

12
JAARGANG 15, NUMMER 2 - ZOMER 2006
IECHTEN!
BESTAAT DAT NOG?
ÓF: WAT IS DAT?
BEr is geen sacrament dat zo verguisd is als het Sacrament
van de Biecht. Er is wel een andere naam aan gegeven:
‘Sacrament van vergeving en verzoening’, maar dat verandert
niet de inhoud. Dit heeft niet tot gevolg gehad dat er in
Nederland meer gebiecht wordt. Integendeel, het is een
sacrament dat in Nederland nauwelijks meer gevierd wordt.
Allereerst moeten we ons realiseren dat een sacrament door
Jezus zelf is ingesteld, en dat Hij de sacramenten aan de
Kerk heeft gegeven. De kerk heeft geen enkele zeggenschap
om het aantal, dan wel de inhoud van de sacramenten te
veranderen. De Biecht is dus niet afgeschaft en kan ook niet
afgeschaft worden.
Na zijn verrijzenis heeft Jezus over zijn apostelen geblazen
en gezegd: ‘Wier zonden u vergeeft hun zijn ze vergeven en
wier zonden u niet vergeeft hun zijn ze niet vergeven.’ (Joh.
20, 23) Of zoals Paulus schrijft in zijn brief aan de Christenen
van Rome: ‘Men moet ons dus beschouwen als helpers van
Christus, belast met het beheer van Gods geheimen.’ (1Kor.
4,1)
Geheim
Geheim is in het Latijn: sacramentum. Als wij over een geheim
spreken, dan denken we in eerste instantie aan iets dat vertrouwelijk
is en dat anderen niet mogen weten. Maar als we over
goddelijke geheimen spreken bedoelen we echter iets anders.
Een goddelijk geheim is een geheim dat alleen in het geloof gekend
wordt. Sacramenten zijn bij uitstek geloofsgeheimen, geheimen
die alleen gekend kunnen worden vanuit het geloof. Voor
een ongelovige is een sacrament louter een ritueel. De Kerk is
dus, zoals Paulus zegt, de beheerder van Gods geheimen, en
daar vallen bijzonder de sacramenten onder. Wij hebben de zekerheid
dat als de Kerk onze zonden vergeeft, onze zonden ook
werkelijk door God vergeven zijn. Of zoals Christus zegt: ‘Wat u

JAARGANG 15, NUMMER 2 - ZOMER 2006
13
zult binden op aarde, zal ook in de hemel gebonden zijn en wat u
zult ontbinden op aarde, zal ook in de hemel ontbonden zijn.’ (Mt.
16, 19)
Zonde
Wat zijn zonden? Ik denk dat wij dit het beste kunnen uitleggen
aan de hand van het paradijsverhaal en twee parabels: de parabel
van de lamme (Lc. 5,18-26) die met behulp van vrienden op
een brancard door het dak naar beneden gelaten wordt, en van
de genezing van de melaatsen. (Lc. 17,12-19)
Alle zonde is terug te voeren tot de eerste zonde, de zonde van
ongehoorzaamheid aan God. De slang, de duivel, verleidt Adam
en Eva tot ongehoorzaamheid aan God. Zij gehoorzaamden de
slang, een dier met een gespleten tong, in plaats van God. De
duivel zegt tegen Eva, dat ze helemaal niet zal sterven, maar dat
haar ogen open zullen gaan en zij aan God gelijk zal zijn. De
slang, de duivel, maakt God tot een leugenaar. De duivel zegt
dat God de waarheid niet spreekt, en dat hij zelf wel de waarheid
spreekt. De duivel zet de mens aan tot opstand tegen God en het
Verbond dat God met de mens is aangegaan. Om die reden werden
Adam en Eva uit het paradijs verjaagd en raakten zij verstoken
van Gods aanwezigheid, en dus in de macht van de dood.
Zo kwamen zij in de macht van de Boze. De duivel is de vorst
van de dood. (Hebr. 2,14) Heel de wereld is in zijn macht, want
wij allen leven een bestaan ten dode. Hij is de stichter van alle
kwaad, van alle rebellie, en weet de mensen er toe te brengen
God de schuld te geven van het kwaad in de wereld. Jezus spreekt
dan ook van de aartsleugenaar.
Maar God is barmhartig en komt de gevallen mens in zijn eindig
bestaan tegemoet. De Zoon van God wordt mens. Hij wordt de
nieuwe Adam, die de Vader wel in alles gehoorzaam zal zijn: Hij
werd gehoorzaam tot de dood, tot de dood aan een kruis. (Fil.
1,8) God is de Schepper van al wat bestaat, maar niet van de
dood. God wordt mens, om als mens te sterven om aldus in de
macht van de Boze te komen, om daar de Boze te overwinnen en
te verslaan, zodat Hij de Heer zal zijn over levenden en doden.
‘De Zoon heeft ons bestaan willen delen, om door zijn dood de
vorst van de dood, de duivel, te onttronen.’ (Hebr. 2,14)

14
JAARGANG 15, NUMMER 2 - ZOMER 2006
Parabels
We zien dat Jezus tijdens zijn leven de macht van de Boze al
breekt. Jezus, zegt tegen de lamme: uw zonden zijn vergeven.
Wat doet de zonde? Het kenmerk van de zonde is dat ze tot de
dood voert. De angel van de dood is de zonde. Ziekte, moeheid,
armoede e.d. zijn allemaal voorstadia van de dood: doodmoe,
doodziek, doodarm enz. De zonde werkt verlammend zodat je
niet meer kunt doen wat je zou willen doen.
Jezus geneest de lamme. Maar Jezus geneest niet alleen het
lichaam van de lamme, Hij geneest ook zijn geest. De lamme
springt op en gaat naar huis, de lichamelijke genezing. Bovendien
verheerlijkt hij God: de geestelijke genezing. Veel mensen
leven met depressieve stemmingen, en er is evenzo veel onvrede.
Dat werkt verlammend. Ze komen tot niets meer. Het Sacrament
van de Biecht is het medicijn dat de zonde wegneemt,
en is dus bevrijdend en genezend, het goddelijk medicijn voor
de ziel.
In de parabel van de genezing van de melaatsen, zien we nog
iets anders gebeuren. Door de melaatsheid raken lichaamsdelen
afgestompt. De melaatsheid staat beeld voor de zonde, de zonde
stompt de ziel af. Geestelijk afstomping betekent kleingelovig en
ongelovig worden. Zo weten heel veel mensen niet meer wat goed
en kwaad is. Veel mensen zijn onstandvastig geworden en lopen
als schapen de massa achterna, vandaag dit en morgen dat. Ze
luisteren niet meer naar Jezus Christus en ook niet naar de Kerk
door wie Jezus tot ons spreekt, en daardoor kennen zij God niet
meer. Zij gaan dus ook niet meer biechten om genezen te worden.
Melaatsen werden bovendien uit de gemeenschap verstoten. Door
de zonde verbreekt de mens de gemeenschap met God, wordt
de mens uit het paradijs verbannen, en ook wordt door de zonde
de gemeenschap met elkaar verbroken: Adam en Eva zagen dat
ze naakt waren en vlochten kleding van vijgenbladeren.
Jezus komt bij de melaatsen om hen te genezen. De melaatsen
worden weer helemaal gaaf. We zien eerstens de lichamelijke
genezing, maar die staat beeld voor de innerlijke geestelijke genezing:
de melaatsen worden weer terug opgenomen in de gemeenschap
met de mensen. Door het Sacrament van de Biecht
wordt niet alleen de gemeenschap met de medemens hersteld,
maar ook de gemeenschap met God. Het is wel jammer dat slechts

JAARGANG 15, NUMMER 2 - ZOMER 2006
15
één melaatse terugkeert om God te danken. Hij is geheel in de
gemeenschap met God hersteld.
Gave aan de Kerk
Waarom heeft Jezus dit verzoeningssacrament aan de Kerk gegeven?
Het moge duidelijk zijn dat Jezus dit Sacrament aan de
Kerk heeft gegeven niet om het de mensen moeilijk te maken. Hij
heeft het gegeven om de mensen te genezen van de boeien die
hun binden, opdat zij vrije en dankbare mensen zullen zijn. Veel
mensen denken bij biechten allereerst aan hen persoonlijke fouten,
en dan zeggen ze er achteraan: Wat heb ik verkeerd gedaan?
In deze genezingsverhalen wordt niet gesproken over de
persoonlijke fouten van mensen.
Veel mensen, vooral ouderen, voelen zich eenzaam en alleen, en
voelen zich als een melaatse behandeld. Veel mensen zijn teleurgesteld
en leven in onvrede. Al die mensen zijn op een of andere
manier, ongewild of misschien wel door eigen schuld, wie zal het
zeggen, in de macht van de zonde geraakt. Jezus bevrijdt alle
mensen die tot Hem komen en herstelt hen in hun oorspronkelijke
staat. Wij kunnen ons onderzoeken waarin wij God en zijn Zoon
Jezus Christus niet gehoorzaamd hebben.
Toe, ga naar Jezus Christus. Hij is er om u te genezen, vandaag!
Hij zal u genezen en redden door het heilzame en wonderschone
Sacrament van de Biecht. Dat is zijn helende medicijn, dat Hij
aan zijn Kerk gegeven heeft.
Drs. F.M. As,
Pastoor Sint Michelsgestel

16
JAARGANG 15, NUMMER 2 - ZOMER 2006
MET GOD VERZOEND
Christus is voor goddelozen gestorven
op de gestelde tijd
toen wij nog geheel hulpeloos waren.
Niet licht zal iemand zijn leven geven
voor een rechtvaardige,
al zou misschien iemand de moed hebben
te sterven voor een goed mens.
God echter bewijst zijn liefde voor ons
Juist hierdoor dat Christus voor ons is gestorven.
Des te zekerder zullen wij,
nu wij eenmaal gerechtvaardigd zijn door zijn bloed
dank zij Hem ontkomen aan de toorn.
Toen wij vijanden waren,
zijn wij met God verzoend
door de dood van zijn Zoon;
des te zekerder zullen wij, eenmaal verzoend,
gered worden door zijn leven.
En dat niet alleen:
nu reeds juichen wij in God
door Jezus Christus onze Heer,
door wie wij de verzoening hebben ontvangen.
Pater P. Penning de Vries sj.
(Het sacrament van de Biecht)

JAARGANG 15, NUMMER 2 - ZOMER 2006
ART VAN CHRISTUS:
ONZE VREDE EN
VERZOENING
HAls mensen ergens behoefte aan hebben - in hun persoonlijke,
familiale en sociale leven - dan is het aan harmonie.
Harmonie betekent welluidend samenklinken van wat verscheiden
en soms oorspronkelijk onderling tegengesteld is.
Nu zijn er in elk mensenhart en in elk menselijk samenleven
voldoende verschillen en vaak ook tegenstellingen, om ons
naar menswaardig en vruchtbaar samenklinken te doen
verlangen: wij noemen dit ‘vrede’.
Feitelijk klinkt dit woord meestal in een hartelijke groet –
‘vrede zij u’ – of als een wens, want vrede blijkt niet zo maar
voorhanden. De ervaring leert dat echte vrede verworven dan
wel geschonken moet worden. Dit betreft zowel de vrede in
eigen hart als overal waar mensen aan elkaar zijn toevertrouwd.
17
Vrede: kernwoord van het evangelie
De speciale boodschap waarmee Jezus de mensen tegemoet
trad, zowel woordelijk als in heel de uitstraling van zijn omgang
met ons, laat zich in dit ene woord ‘vrede’ samenvatten. De melding
van zijn geboorte ging gepaard met de belofte van ‘vrede
op aarde’ (Lc. 2,14). Zijn publieke optreden straalde vrede uit in
de meest verscheiden en vaak verstoorde situaties: ‘Hij ging
weldoende rond’ (Hand. 10,38). Tijdens zijn afscheidsmaal droeg
Hij deze vrede over aan zijn apostelen en indirect aan allen die
hun woord zouden aanvaarden: ‘Mijn vrede laat Ik u na; mijn vrede
geef Ik u; niet zoals de wereld die geeft, geef Ik hem u’. (Joh.
14,27) Wanneer de Heer zijn levensopdracht op het kruis heeft
voltooid en op Paasavond aan zijn leerlingen verschijnt, luidt dan
ook zijn eerste woord: ‘Vrede zij u’ en dit tot tweemaal toe (Joh.
20,20-21).
Deze groet richtte Jezus weliswaar direct tot zijn apostelen, maar
over hun hoofden heen eveneens tot allen die Hij via de apostelen
wil bereiken als Hij vervolgde: ‘Wier zonden u vergeeft, hun zijn

18
JAARGANG 15, NUMMER 2 - ZOMER 2006
ze vergeven’. Vrede voor alle mensen van goede wil, waar en
wanneer ter wereld ook.
Tegelijk noemde de Heer het eigenlijke obstakel van die vrede:
onze neiging tot het kwaad, die zich naast onze goede wil doet
gevoelen. Geen mens ontkomt aan deze verdeeldheid in eigen
hart en ieder raakt betrokken bij de tegenstellingen in de wereld
als gevolg van eer- en hebzucht, voorbarig oordeel en jaloezie,
strijdlust en heel de reeks van zonden zoals Paulus die weet op
te noemen (cf. Ef. 4,25-31). De vrede welke de Heer toezegde is
veel meer dan een vriendelijke groet, Hij wilde en wil nog steeds
de bron van onvrede in ons hart genezen. Hiertoe ‘blies de Heer
over de apostelen en zei: Ontvangt de Heilige Geest’. Aldus
ademde Hij de vrede, waarmee Gods Geest Jezus’ Hart vervulde,
naar de apostelen en naar ons toe. Om Zijn vrede aan ons mee te
kunnen delen offerde Hij zijn leven en met het aanbod van deze
verzoening zond Hij zijn apostelen de wereld in.
Verzoening: codewoord in Paulus’ verkondiging
De grote getuige van Jezus’ levensoffer ten bate van ons, laat
niet na er meermalen aan toe te voegen, dat de Heer dit deed
‘toen wij nog zondaars waren’ (Rom. 5,8). Jezus’ uitnodiging tot
vertrouwelijke omgang met Hem gaat uit naar zondige mensen:
‘Toen wij vijanden waren, zijn wij met God verzoend door de dood
van zijn Zoon; des te zekerder zullen wij, eenmaal verzoend, gered
worden door zijn leven’ (Rom. 5,10).
Vervolgens situeert Paulus deze voor ons levensgeluk belangrijke
verzoening in het centrum van Gods bedoeling met heel de
schepping. Het woord ‘verzoenen’ kleurt het slotakkoord van zijn
hymne op Jezus Christus als vitaal middelpunt van heel de kosmos:
‘God heeft in Hem willen wonen in heel zijn volheid, om door
Hem het heelal met zich te verzoenen en vrede te stichten door
het bloed van het kruis, om alles in de hemel en op aarde te
verzoenen, door Hem alleen’ (Kol. 1,19-20). In dit kader van Gods
heilzame werkzaamheid in de geschiedenis van de mensen ziet
Paulus ook zijn eigen levensopdracht als apostel van Jezus Christus.
Vijfmaal keert de ‘verzoening’ hierin terug: ‘God heeft ons
door Christus met zich verzoend en ons (apostelen) de dienst
van de verzoening toevertrouwd. Ja, God was het die in Christus
de wereld met zich verzoende: Hij telde de fouten van de mensen
niet en ons gaf Hij de boodschap van verzoening mee. Wij zijn
dus gezanten van Christus, God roept u door ons woord. Wij

JAARGANG 15, NUMMER 2 - ZOMER 2006
19
smeken u in Christus’ naam: laat u met God verzoenen’ (2 Kor.
5,18-20).
Deze apostolische uitnodiging namens Onze Heer is nog steeds
van kracht en vooral in onze hedendaagse wereld met zoveel
geestelijke en gewelddadige verdeeldheid, met zoveel agressie
op allerlei niveaus en beangstigende onvrede. Tot sanering hiervan
volstaan conferenties noch verklaringen – hoe zinnig die ook
kunnen zijn – evenmin als vredesdemonstraties, die wél onze
gemeenschappelijke nood manifesteren. Vrede is ten diepste een
gesteltenis van het mensenhart en de verwerkelijking daarvan
ontspringt in de actieve bereidheid tot verzoening, een bereidheid
van datzelfde hart.
Verzoening in een drieslag
De bron van vrede is te vinden in verzoeningsbereide mensen.
Verzoeningsgezind omdat zij zelf verzoening mochten ervaren,
hetzij één maal beslissend, hetzij telkens opnieuw. Bij wie? Bij
niemand anders dan bij ‘Christus die onze vrede is’ (Ef. 2,14).
Deze vrede is precies zíjn genade voor de mensheid, een genade
die een vrij aanbod is, maar voor wiens aanvaarding veelal
gestreden, soms geleden en altijd gebeden moet worden. Zo
blijkt in de ervaring van erkende en talloze onbekende ‘mensen
van vrede’. De aldus verkregen vrede met Christus in hun hart,
stelt mensen in staat wegen tot verzoening te openen naar directe
levensgezellen in gezin, communiteit en werkmilieu. Zij
mogen anderen laten delen in wat zij bij de Bron van vrede, het
mensgeworden Hart van Gods Eerstgeboren Zoon hebben ontvangen.
Van hen zei Jezus: ‘Gelukkig de vredebrengers, zij zullen
kinderen Gods genoemd worden’ (Mt. 5,9).
Deze ‘Pax Christi’ tenslotte is het welke God bestemde voor heel
zijn mensdom, die unieke vrede die wij als christenen met Kerstmis
en Pasen telkens dankbaar vieren en die wij in elke Eucharistie
vertrouwvol afsmeken bij het verzoenende ‘Lam Gods dat de
zonden van de wereld wegdraagt’.
Mgr. Dr. J.L. Lescrauwaet msc.
Emeritus hulpbisschop van Haarlem

20
V
JAARGANG 15, NUMMER 2 - ZOMER 2006
ERZOENING?
OKÉ. MAAR TOCH HAD
IK GELIJK …..
In mijn jonge jaren, bij ons thuis, hadden we de bekende
gewoonte om met Sinterklaas elkaar iets te geven met een
puntig gedichtje erbij. Het overkwam mij een keer dat een
van mijn broers er een tekening bij had gedaan. Hij had mij
uitgetekend temidden van een mislukking, maar met een
ballonnetje gaf hij mij de woorden in de mond: ‘En toch had ik
gelijk’. Het was pijnlijk en tegelijk een goede les. In discussies
vocht ik soms op niets ontziende manier om gelijk te
krijgen. En als dan achteraf ook bleek dat ik gelijk had
gehad, dan triomfeerde ik, heel trots. De waarheid had
gezegevierd. Pijnlijk voor die ander, die zo dom was. Nu ja
….
Vergeving, verzoening ….
Tja, als christen moet je daar natuurlijk wel toe bereid zijn. Maar
laat die ander dan maar eens over de brug komen en schuld
bekennen. Dan zal ik hem wel vergeven. Maar vergeten zal ik het
overigens niet gauw! Intussen denkt die ander er ook zo over en
dus blijven we met stijve koppen langs elkaar heen lopen. Zonder
verzoening geen rust. Nu worden kleine ruzies wel weer vergeten.
De tijd heelt vele wonden. Maar helaas is het ook ooit
ernstiger. Zelf liep ik ooit een paar jaar met een ruzie rond. Een
aantal kleine conflicten met iemand uit mijn omgeving zorgde
voor een verwijdering. Bij het laatste contact gingen we uit elkaar,
zonder groet, zonder handdruk. Ik voelde mij flink verongelijkt en
dat moest die ander toch maar eens gaan voelen! Mijn houding
was ook wel niet altijd vriendelijk geweest, maar dat was een
begrijpelijke reactie. Eigenlijk was het allemaal zijn schuld, zo
dacht ik. Heel onverwacht werd ik toch weer aan dat conflict herinnerd.
Ik kwam in een situatie tijdens een cursus waarin ik er niet
aan kon ontkomen om een eerlijk geloofsgetuigenis te geven. Ik
was bang om daarmee buiten de groep te komen staan, het kostte
veel moeite. Maar het sloeg in en het werd aanvaard, heel posi-

JAARGANG 15, NUMMER 2 - ZOMER 2006
21
tief. Zelf werd ik overweldigd door een grote vreugde, meerdere
dagen. Een bijzonder cadeau van de Heer. Heel gauw kwam er
toen ook een grote onrust: mocht ik die vreugde aanvaarden,
terwijl er nog dat oude conflict was? Ik kwam er niet onderuit. Ik
moest een brief schrijven waarin ik de schuld daarvan op mij
nam. Er kwam spoedig een fijn antwoord. We werden weer vrienden
en die ander heeft nog veel voor mij betekend.
Beschuldiging en koude plichtsbetrachting
Bereidheid tot vergeving: het klinkt heel mooi. Maar het is tegelijk
een beschuldiging van de ander. Er kwam eens iemand bij ons
aan de deur die een huisgenoot wilde spreken. De persoon in
kwestie was niet thuis en eigenlijk vertrouwde ik die bezoeker
niet zo erg. Ik wist hem weg te krijgen. Later hoorde mijn huisgenoot
daarvan en hij was niet gelukkig met mijn optreden. Hij kwam
naar mij toe om te zeggen dat hij het mij wilde vergeven. Maar ik
had naar best vermogen en inzicht gehandeld. En dan zo’n impliciete
beschuldiging ….
Het gebeurde jaren geleden dat iemand een belangrijke taak in
de kerk kreeg toegewezen. Veel mensen vonden hem niet geschikt.
Het deed pijn, want ze hielden van de kerk. Het gaf veel
deining in de pers, in radio en TV.
Journalisten vroegen aan die persoon of hij het daar niet moeilijk
mee had. Antwoord: ‘O nee, ik ben daarvoor officieel benoemd
dus er is geen probleem.’
Ja, volgens de regel stond hij in zijn recht, hij hoefde geen verzoenende
hand uit te steken, althans zo dacht hij.
Een jonge pastoor kwam in een parochie waar gewoontes bestonden
die volgens ‘het boekje’ niet goed waren. Hij zou wel eens
gauw orde op zaken stellen. Dat werd hem niet in dank afgenomen.
Veel medewerkers liepen weg. Grote onrust en teleurstelling.
En hij bedoelde het toch zo goed: trouw aan de regels van
de kerk. Hij kende ook niet de rampzalige gevolgen in de oorlogstijd
toen Duitse soldaten handelden volgens ‘Befehl ist Befehl’.
Hij kende ook niet de laatste canon van het Kerkelijk Recht (nr.1752)
waar gesproken wordt over ‘het zielenheil van de gelovigen, dat
in de Kerk steeds de hoogste wet moet zijn.’ Natuurlijk was hij
wel bereid om die opstandige parochianen te vergeven. Maar die
kwamen daar niet om vragen.

22
JAARGANG 15, NUMMER 2 - ZOMER 2006
Verzoening: een goede veronderstelling en gebed
Verzoening? Probeer eerst eens in het hart van de ander te kijken.
Dat is niet zo kwaad als ik of u denkt. Een echtpaar dat door de
week nog al eens kibbelde vertelde het volgende. ‘Als we op
zondag naar de H.Mis zijn geweest, dan hebben we daar samen
de schuldbelijdenis gebeden en we zijn samen te communie gegaan.
Dan weten we van elkaar dat we het toch goed wilden maken.
En dan is alles ook weer goed.’
Leg de ander niet vast op hatelijke uitspraken die gedaan zijn
binnen de groep waartoe hij behoort. Beoordeel protestanten niet
naar wat de Heidelbergse catechismus durft te zeggen over ons,
katholieken. Beoordeel moslims niet naar ophitsende regels uit
hun ‘heilige’ boek, de koran. En durf te hopen dat men ons, katholieken,
niet al te zeer vastpint op fouten in het verleden. Ja,
oordeel en veroordeel niet om niet zelf geoordeeld en veroordeeld
te worden. Lc. 6,37: ‘Oordeelt niet, dan zult u niet geoordeeld
worden; veroordeelt niet, dan zult u niet veroordeeld worden;
spreekt vrij en u zult vrijgesproken worden’
Wat dan wel? Allereerst een eerlijk gesprek om het goede te ontdekken
dat bij de ander uiteindelijk zijn diepste drijfveer is. Nog
beter is het om samen te gaan bidden. En dan liever niet met een
gedrukte tekst die door heel iemand anders gemaakt is. Een spontaan
gebed dat uit het hart komt is tegelijk de mooiste manier van
getuigen. Ik heb zelf ooit enige jaren deel uitgemaakt van een
oecumenische gebedsgroep. Daar baden we samen voor de missie,
de zending, van elke kerk. In het begin had ik daar moeite
mee. Maar gaandeweg kreeg ik ook steeds meer waardering voor
het zendingswerk van niet-katholieken. Door dat gebed groeide
onze liefde voor de ene universele kerk van Jezus Christus. En
we gingen elkaar ook zien en benoemen als broeders en zusters.
Door gebed kunnen zelfs (!) kerken met elkaar verzoend worden.
Het voornaamste….
In het evangelie volgens Matteüs lezen we: ‘Als u uw gave komt
brengen naar het altaar en daar schiet u te binnen dat uw broeder
iets tegen u heeft, laat dan uw gave voor het altaar achter, ga u eerst
met uw broeder verzoenen en kom dan terug om uw gave aan te
bieden.’ (Mt. 5,23-24). Het gaat er dus niet om wie er gelijk heeft.
Ook als mijn broeder ongelijk heeft mag ik niet wachten tot hijzelf
vergeving komt vragen. Nee, ik moet het initiatief nemen en beginnen
met de erkenning van eigen ongelijk.

JAARGANG 15, NUMMER 2 - ZOMER 2006
23
Er bestaat een grap over het ‘handboek van de soldaat’. Daarin
zouden de volgende artikelen staan:
1. De commandant heeft altijd gelijk;
2. Als de commandant ooit geen gelijk heeft, dan treedt onmiddellijk
artikel een in werking.
Maar Jezus zegt: ‘En laat u ook geen leraar noemen; u hebt maar
een leraar, de Christus. Wie de grootste onder u is, moet uw dienaar
zijn. Alwie zichzelf verheft, zal vernederd en wie zichzelf
vernedert zal verheven worden.’ (Mt. 23,10-12).
Welke christen mag dan nog zeggen: ‘Ik heb gelijk, want ik ben
de baas?’
Pater drs. L. van der Klaauw aa.
Docent en spirituaal Sint-Janscentrum

24
JAARGANG 15, NUMMER 2 - ZOMER 2006
BROEDERSCHAP
Vader, ik dank U
dat bij alle dwang en druk
wij met troost worden vervuld
om het krachtig groeiend geloof
van onze broeders en zusters.
Ik bid en smeek U:
dat zij zich staande houden
en niet moe worden het goede te doen.
Vader, zegen mijn broeders en zusters:
dat wij broederlijk en eengestemd blijven,
zonder schisma’s of twisten,
volkomen één van zin en één van gevoelen;
dat wij van elkaar liever onrecht en schade
lijden dan aanrichten;
dat wij niet zondigen tegen zwakke broeders
door hun angstvallig geweten te kwetsen
en zo zouden zondigen tegen Christus;
dat de zwakke niet verloren gaat,
de broeder en zuster voor wie Christus is gestorven.
Vader, ik dank U om Jezus,
die zich niet schaamt
ons broeders en zusters te noemen;
in alles moest Hij aan zijn broeders gelijk worden
om als een medelijdend en getrouw hogepriester
onze belangen bij U te behartigen
en onze zonden uit te boeten;
maak ons gelijkvormig aan het beeld van Hem,
om Hem de Eerstgeborene te laten zijn
onder vele broeders.
Pater P. Penning de Vries sj.
(Het sacrament van de Biecht)

JAARGANG 15, NUMMER 2 - ZOMER 2006
E VERZOENENDE
KRACHT VAN HET
PAASMYSTERIE
DDe mensheidsgeschiedenis begint nogal catastrofaal. Zondeval.
Broedermoord. En dan dat andere bijbelse verhaal over
die Toren van Babel! Mensen proberen uit eigen macht de
hemel van God te bereiken. Eigen vernuft, eigen prestatie
zouden uit deze aarde een paradijs kunnen scheppen. De
mens steekt God naar de kroon. Vanaf het begin wil hij als
God zijn.
En wij kennen de gevolgen. Dit project van hoogmoed mislukt.
Met als resultaat een Babylonische spraakverwarring.
Mensen die eigenzinnig slechts op zichzelf vertrouwen,
raken al vlug van elkaar vervreemd. Zij gaan elkaar niet meer
begrijpen; verstaan elkaars taal niet meer. Het onbegrip
onderling neemt toe. De zonde heeft zijn intrede gedaan in
deze wereld!
25
Liefde als geschenk
Want, niet op eigen kracht bouwt de mens op deze aarde zijn
geluk. Neen, als een geschenk - een genade - mag hij dit in
ontvangst nemen. Dankbaar uit de hand van Gods goedheid. Dat
was de boodschap van Jezus. En die goedheid van God - zo
gaat deze boodschap verder - zet weer aan tot onderlinge liefde
van mensen. Liefde tot God, liefde tot de naaste zijn één! En
Jezus leefde deze boodschap voor. Hij was de goedheid, de
genade Gods in persoon!
Maar is deze liefde niet op een mislukking uitgelopen? De goedheid
Gods door haat en vijandschap uit deze wereld gebannen?
Jezus, de genade Gods in persoon: een Gekruisigde! Bang sloten
daarom de leerlingen op Paasavond zich af van de buitenwereld
(vgl. Joh. 20,19). Uit vrees. Uit verdriet. Uit teleurstelling.
Maar, wie de deur op slot houdt, verwacht niets en niemand meer!

26
JAARGANG 15, NUMMER 2 - ZOMER 2006
Verrijzenis
De zonde is vanaf het begin binnengekropen in onze mensheidsgeschiedenis;
en in haar onmiddellijk gevolg de dood. Loochent
dit kwaad niet elke menselijke levensverwachting! Wat is oog in
oog met zo veel onheil in onze wereld levensgeluk nog waard?
Waar is God in het troosteloze verdriet van een sterven? Vragen
die niets van hun beklemming verloren hebben. Integendeel!
Is elke verwachting tevergeefs? Neen, op Paasavond gaan gesloten
deuren ineens open. De Verrezene staat in de kring van
zijn vertwijfelde leerlingen. Hij staat in hun midden. Volgelingen
vormen een kring om Hem heen. Hij is voortaan hun centrum.
Centrum van hun levensverwachting! Want deze Verrezene heeft
de zonde die er was vanaf het begin, overwonnen. De dood heeft
geen macht meer over Hem.
Zijn Vrede mogen zij in ontvangst nemen. Genade van zondevergeving.
Genade van een nieuw leven dat elke zonde, ja zelfs
uiteindelijk de dood achter zich laat. De goedheid Gods, in Hem
verschenen, is onoverwinnelijk gebleken. Dat maakt hun vreugde
uit. ‘De leerlingen waren vervuld van vreugde toen zij de Heer
zagen’ (Joh. 20,20). Het is de Paasvreugde waarin wij nog steeds
mogen delen.
De gave van de Heilige Geest
Maar - toch maar weer een bange vraag - houdt deze vreugde wel
stand; gezien de vaak zware uitdagingen van het leven? Blijft
onze hoopvolle levensverwachting wel overeind? Geloven in de
goedheid van God. Geloven in Christus’ overwinning op zonde
en dood. Dat geloven is zeker in onze sceptische tijd geen gemakkelijke
zaak. Maar, dan is er ineens die bemoediging. De
troost van het Pinksterfeest. Wij staan er niet alleen voor.
Een kracht wordt ons geschonken. ‘Ontvangt de Heilige Geest’
(Joh. 20,22), zegt de gekruisigde en verrezen Heer. De mens
moet niet langer proberen op eigen kracht de hemel van God te
bereiken. Zijn eigenzinnig bouwproject is van meet af aan gedoemd
te mislukken. Een omgekeerde beweging zet in. Deuren
van de hemel openen zich van boven uit over ons. Een H. Geest
van vrede en verzoening daalt op ons neer. Het paradijs mag
door Hem, door zijn kracht van vergeving, hier op aarde al een
aanvang nemen.
Op die eerste Paasdag kwam deze Geest over Jezus’ naaste
leerlingen; vijftig dagen daarna, op dat eerste Pinksterfeest, over

JAARGANG 15, NUMMER 2 - ZOMER 2006
27
allen; van hoog tot laag, over klein en groot. Hij brengt in harten
van mensen opnieuw Jezus in herinnering; zijn woorden, zijn werken.
Door Hem, de H. Geest, leeft Christus verinnerlijkt in mensen.
Vrede en verzoening
Daarom ook dat zij door Hem samengebracht worden. ‘Altijd blijft
Hij bezig voor God een volk bijeen te brengen uit alle naties en
rassen en talen’ (Vgl. Eucharistisch gebed III). De spreekwoordelijk
geworden Babylonische spraakverwarring wordt opgeheven.
Mensen gaan elkaar weer begrijpen. Zij gaan in vrede en in verzoening
met elkaar leven. Zij spreken een taal van het hart die
ieder rechtgeaard mens kan verstaan. De stem van goedheid
heeft weinig of geen woorden nodig om zich verstaanbaar te maken.
‘Uit alle naties en rassen en talen’ afkomstig vormen deze
mensen een hechte eenheid. Want de H. Geest van vrede en
verzoening smeedt hen samen.
‘Alle ledematen, hoe vele ook’, zegt St. Paulus, ‘maken tezamen
één lichaam uit. Zo is het ook met Christus’ (1 Kor. 12, 12). Op
Pinksteren is dit éne volk van God geboren, het Lichaam van
Christus, de Kerk.
En deze Kerk mag het Teken zijn in de wereld van Gods goedheid,
van de onoverwinnelijke kracht van Christus en van zijn
Geest. Als een stormwind greep de Pinkstergeest de leerlingen
aan. Een vuur van geloof en van liefde ging branden in hun harten.
Angst en twijfel maakten plaats voor moed en overtuiging.
De Pinkstergeest vraagt ook van ons een moedig geloofsgetuigenis.
Mgr. Dr. B. Janssens.
Docent Sint-Janscentrum en Rolduc

28
JAARGANG 15, NUMMER 2 - ZOMER 2006
REES NIET,
OPENT DE DEUREN
VOOR CHRISTUS!
VGedurende het tweede semester van dit studiejaar lazen we
tijdens de Latijnse les enige stukken uit de ‘Belijdenissen’
van de Westerse kerkvader Augustinus. Ik was al bekend
met de lange weg tot bekering die hij had afgelegd maar werd
toch bijzonder getroffen door een passage in het achtste
boek (28) waarin hij een gesprek met zijn vriend Alypius
onderbreekt en naar de tuin gaat en een enorme huilbui krijgt
onder de vijgenboom. Het was alsof God aan de deur van zijn
hart klopte om van buiten naar binnen te mogen komen. Dit
is een van de twee situaties waarbij God aan de deuren van
het hart van de mens kan kloppen. De tweede is bekend van
Theresia van Avila, waarbij God van binnenuit aanklopt en
haar hart in vuur en vlam zet. Maar in beide gevallen vraagt
Jezus Christus om voor Hem open te doen en Hem binnen te
laten.
Gebroken hart en geest
Terug naar de tekst van Augustinus. Ik ben u nog een antwoord
schuldig omdat ik vertelde dat de tekst van Augustinus mij persoonlijk
beroerde. Vlak voordat ik in 1997 contact opnam met een
priestervriend overkwam mij iets soortgelijks dat wil zeggen: ik
had mij voor de zoveelste keer aan een voor mij tot op dat moment
moeilijk te bestrijden zonde, gestoten en barstte enige tijd
later in een enorme huilbui uit. En die hield pas op nadat ik mijn
zonde had beleden, spijt had betoond en mijzelf geheel in Gods
handen had gelegd. Ik ervoer een gevoel van bevrijding. Ik kwam
tot rust en tot het inzicht dat God mij de hand (verzoening) had
gereikt of als het ware aan de deur van mijn hart had geklopt en
dat ik voor Hem had opengedaan. God vraagt immers van iedere
zondaar een gebroken hart en geest. Deze ervaring tijdens de
Latijnse les zette mij aan het denken maar tegelijkertijd was het
een gevoel van opnieuw beleven omdat het beeld van dat moment
mij voor de geest stond.

JAARGANG 15, NUMMER 2 - ZOMER 2006
29
Laat mij uw kleed zijn….
Gedurende de Vastentijd van dit jaar viel mijn oog op een wondermooie
tekst van pater R.Cantalamessa, de huistheoloog van Paus
Benedictus XVI, met de spraakmakende titel ‘God, laat mij uw
(lijk)wade zijn’. Het komt voor mij aardig overeen met het tweede
voorbeeld van Theresia van Avila. In de bijdrage overwoog
Cantalamessa een mogelijk gebed in het aanschijn van de lijkwade.
Christus is voor ons aan het kruis gestorven door de gave
van zijn lichaam en bloed die wij dagelijks en onder tekenen in de
Heilige Eucharistie mogen ontvangen. Wij kunnen bij de Heilige
Communie Hem tegemoet treden, aldus de huistheoloog van de
Paus, met het oprechte voornemen om bij het ontvangen van zijn
gaven van lichaam en bloed in de gedaante van brood en wijn, ze
te omwikkelen met al onze liefde en in geloof op een zodanige
manier dat zijn wonden in onze ziel blijvende merktekens achterlaten.
Wij omkleden Hem hierdoor met onze (gebrekkige) menselijkheid.
En zou dat niet een mooi antwoord zijn op Zijn initiatief
van liefde en verzoening door op deze wijze onze liefde voor
Hem te tonen en ons hernieuwd met Hem te verzoenen?! We
mogen groeien in affectieve spiritualiteit en in een authentiek geloven
in Hem die was, is en komen zal.
Op dit moment komt de u wellicht bekende Oudtestamentische
tekst in mijn gedachten op van de profeet Ezechiel (36,26-27)
waarin God ons belooft een hart van vlees te geven dat het hart
van steen, dat zich niet opent voor God, moet vervangen en een
nieuwe geest (Heilige Geest) in ons uit te storten.
Het lijden en de dood van Christus aan het kruis: de enige maar
nauwe doorgang tot de eeuwige verlossing om uiteindelijk net
zoals Paulus te kunnen zeggen ‘Ikzelf leef niet meer, het is Christus
die in mij leeft’!
En dan doet het pijn om vele (kerkgaande) mensen te zien die
niet (meer) de Heilige Communie kunnen of willen ontvangen of
dat op een oneerbiedige wijze doen, Christus niet meer met grote
liefde en in geloof willen omkleden. Dit heeft voor mij onder meer
te maken met het sterk verminderde zondebesef, als dat er al is
en het daarmee samenhangende in onbruik raken van het sacrament
van Boete en Verzoening (Biecht).

30
JAARGANG 15, NUMMER 2 - ZOMER 2006
God wil ons allen (!) redden en de geschetste ontwikkelingen zijn
eens te meer reden om ‘de straat op te gaan’ met de eenvoudige
maar o zo duidelijke boodschap van Paus Johannes Paulus II als
discipel van Jezus Christus bij zijn aantreden in 1978: ‘Vreest
niet, opent de deuren voor Christus!’ Iets wat hij gedurende zijn
gehele leven in praktijk heeft gebracht.
Jacques Grubben
2 e jaars priesterstudent

JAARGANG 15, NUMMER 2 - ZOMER 2006
IN MEMORIAM
Bidden wij voor de overledenen van de Gebedskring
Dhr. A.F.C. van Dijk, Westerhoven
Mw. J. de Knoop, Nijmegen
Z.E.H. M. Mouwen, Wiekevorst (B)
Zr. A. Beekmans, Eindhoven
P.H.C. Saris, Nuenen
Zr. M. van Oort, Veghel
Zr. C. Renders, Veghel
Zr. F. Korste, Veghel
Zr. A. van de Bogaard, Nuland
Zr. H. Verberne, Veghel
Zr. H. Heijmans, Nuland
Zr. N. Rijkers, Veghel
Z.E.H. H. Maas, Best
Mw. A.H.M. Jansen-Wijgers, Oss
Dhr. T. van Eijk, Drunen
M. Woerkom, Druten
J.H.M. van Dommelen, Eindhoven
Mw. A.M. Kuster, Heilige Landstichting
Dhr. F.A.M. van Erp, Veldhoven
Diaken G.H.W.M. v.d. Pas,
’s-Hertogenbosch
DAT ZIJ MOGEN LEVEN IN VREDE
31
Mej. J. Echterbille, Herne (B)
Mej. M. Reygaerts, Tollembeek (B)
Mw. M. van Poppel-Sesink, Bergeijk
Deken W.J.H. Kaal, Eindhoven
Br. B. Zwetsloot, Nijmegen
Mw. M. Eurlings, Maastricht
Mw. Gerichhausen, Vught
Mw. C.H. van Duin-Kolsteren, Waalwijk
Zr. Maria-Goretti, Millingen aan de Rijn

32
JAARGANG 15, NUMMER 2 - ZOMER 2006