2012-04-05 t/m 08 - PKN-gemeente de Triangel

Zingen: Gezang 179: 1, 2 en 3
Een rijsje dat zo woest een storm bewoog,
een wortel uit een aarde dor en droog,
had geen gedaant’ of schoonheid in ons oog.
Als wij Hem zagen,
zo was daar niets dat ogen kon behagen;
Hij was veracht,
d’ onwaardigste der mensen:
wie durft zich Hem tot Zaligmaker wensen?
Hij was veracht.
O Man van Smart, dat ieder voor U kniel'!
Gij droegt aldus de krankheid onzer ziel:
't was onze last die op uw schouders viel;
ons overtreden
heeft U verwond; om de ongerechtigheden
door ons begaan,
zijt Ge in dit leed gekomen;
de straf, die ons de vrede toe doet stromen,
die naamt Gij aan.
15
4 e Schriftlezing: Hebreeën 9: 11 - 15
V: 11 Christus daarentegen is aangetreden als hogepriester van al het goede
dat ons is toebedacht: hij is door een indrukwekkender en volmaakter tent –
die niet door mensenhanden gemaakt is en niet behoort tot onze schepping
– 12 voor eens en altijd het hemelse heiligdom binnengegaan, en dan niet
met bloed van bokken en jonge stieren maar met zijn eigen bloed. Zo heeft
hij een eeuwige verlossing verworven. 13 Want als het lichaam van wie onrein
is al wordt gereinigd en geheiligd wanneer het besprenkeld wordt met
het bloed van bokken en stieren of bestrooid met de as van een jonge koe,
14 hoeveel te meer zal dan niet het bloed van Christus, die dankzij de eeuwige
Geest zichzelf heeft kunnen opdragen als offer zonder smet, ons geweten
reinigen van daden die tot de dood leiden, en het heiligen voor de
dienst aan de levende God?
15 Zo is hij dan bemiddelaar van een nieuw verbond; hij is immers gestorven
om ons te verlossen van de overtredingen tegen het eerste verbond.
Nu kunnen allen die geroepen zijn het beloofde eeuwige erfdeel ontvangen.
De Paaskaars wordt gedoofd
Stilte
Meditatief moment:
V: Soms hoor ik over mensen die de machten weerstaan,
hun eigen woord spreken en hun leven riskeren
in de rechtszaal.
Soms ontmoet ik mensen in hun geest en
lichaam getroffen, gehandicapt –
en toch, vrolijk verder onder de mensen.
Ik zag mensen die de stervende niet meden –
maar hand in hand, oog in oog,
hem van harte nabij zijn gebleven.
Ik ken mensen die pijn leden met een lach
om de mond, tot het laatst zichtbaar,
dankbaar voor het leven.
Dan vraag ik mij af:
wie zal ik zijn, als het mij overkomt?
Misschien – ik vrees het –
als Petrus, die ontkent.
16