elle magazine - Cathérine Kools

xx ELLE BELGIË XXXXXX.0X
Catherine
Tussen Vaneigens en VermisT
Katoenen jurk, Bruuns Bazaar bij
Costume national antwerpen
Kools

Artixphoto
Tien jaar geleden veroverde ze de harten van
tv-kijkend Vlaanderen als het vranke kortharige liefje
uit de familie Vaneigens. En haar haar mag dan nog
wel kort zijn, maar voor de rest is er veel veranderd.
Vandaag zoekt ze mee naar verdwenen mensen
in ‘Vermist’, de jongste film annex tv-serie van Jan
Verheyen. Een interview.
Ze is ‘petite’, zoals ze in de States zeggen, klein en frêle. In
jeans, hemdje en stoere vest komt ze het Antwerpse café
De Kaai binnengestapt. No nonsense. Wat meteen opvalt,
zijn haar ogen, waarin een heel aparte mix van blauw en
geel te bespeuren valt. Die ogen worden op een bepaald moment in
ons gesprek onweerstaanbaar aangetrokken door een scène op de
Scheldebocht: gemaskerde, gewapende mannen die in rubberboten
Je personage is zo’n typisch juniortje dat in een sfeer van ouwe
ervaren rotten terechtkomt en niet goed weet waar ze het heeft.
Heb je het gevoel dat je makkelijk gecast wordt als het zoekende
meisje?
Het is toch vrij snel in de film al duidelijk wat voor iemand Mily
Lacroix is. Ze mag dan wel wat twijfelen aan wat ze aan het doen is,
maar ze heeft ook een sterk gedecideerd, doelgericht trekje, en dat
wordt in de loop van de televisiereeks alleen maar duidelijker.
In de voorlaatste film die ik gedaan heb, ‘Firmin’, was mijn rol toch
ook heel anders. Ik speelde een vriendinnetje van een bokser; zij
wist heel goed wie ze was en wat ze wou: haar vriendje moest een
echte bokser worden, en ook zij zou daar alles voor doen.
In Wittekerke ben ik misschien wel gecast als het zoekende meisje.
Maar – vergeet niet dat ik daar bijna drie jaar in heb gezeten – na
verloop van tijd groeide Lotte uit tot een zelfstandige vrouw, en
werd het naïef-enthousiaste meisje van de eerste afleveringen
zowaar de eigenares van een olieraffinaderij, een stevige madam
die ruzie had met alle slechteriken uit de reeks. Daar zat een hele
WiTTeKerKe? een posiTieVe erVaring WaarVan
iK Veel geleerd heB
aan één of andere CSI-achtige operatie bezig zijn. Voor Catherine
is de link met ‘Vermist’ snel gelegd. Ze straalt ineens. “Ja, dat soort
toestanden doet me er echt aan denken. Voor ‘Vermist’ mocht ik veel
actiescènes zelf doen. Klimmen, achtervolgingen, in open helikopters
zitten, bossen uitkammen met de cel Vermiste Personen, met
een wapen leren omgaan,...
Een leuke ervaring dus, Vermist?
Ja, absoluut. De mensen, de sfeer, het project,... We zaten allemaal
op dezelfde golflengte en dat gaf echt wel magie op de set. Kevin
kende ik nog van vroeger, we hebben ooit samen in de klas gezeten.
En we zijn op dezelfde dag jarig, dat schept toch een speciale
band.
Heb je de film al gezien?
Ja. En dan wil je natuurlijk weten wat ik ervan vond. Dat is nu nog
moeilijk om te zeggen. De eerste keer kijk je toch vooral naar jezelf,
en vanuit je eigen perspectief. Je ziet scènes waar je hard aan gewerkt
hebt en waarover je vaak en goed nagedacht hebt. Waardoor ik niet
meteen de hele lijn zie. Maar ik denk dat mijn rol wel goed zat. Mily
is een nieuwkomer op de cel Vermiste Personen, en ze worstelt met
de vraag of de job wel iets voor haar is. En die emotionele verhaallijn
kwam er toch wel goed uit, denk ik.
Ben je bang voor de kritieken en recensies in de pers?
Goh, bang niet, neen. Ik zou het vooral jammer vinden als de critici
de film weer systematisch gaan afbreken, zoals wel meer met
Vlaamse films gebeurt. Neem nu Ben X, een kweenie hoe schone
film. En heel eigenzinnig. En dan hoor en lees ik weer hoe die film
aan verschillende kanten afgekraakt wordt. Zonde. Waarom altijd
gaan zoeken naar die negatieve punten in een film en niet wat meer
oog hebben voor de positieve dingen?
elleinterview
evolutie in, maar tegelijk bleef dat meisje van in het begin daar nog
ergens in door leven.
Heb je zelf invloed op, op hoe zo’n personage evolueert?
In zekere zin toch wel. Je wordt gecast als een personage, de schrijvers
werken dat verder uit, maar tegelijk zien ze natuurlijk ook de
hele tijd mij als actrice, en die actrice drukt onvermijdelijk haar
stempel op dat personage.
Hoe kijk je terug op dat leven als soapactrice?
Op een heel positieve manier. Ik heb daar veel geleerd. Van de ene
dag op de andere was ik elke dag aan het acteren. Ik ben nooit naar
een theaterschool geweest, dus voor mij was die soap een enorme
leerervaring. Ik leerde er gedisciplineerd werken, en massa’s tekst
instuderen. Tegelijk gaf die reeks me ook veel ruimte om te experimenteren
met mezelf en mijn acteergedrag.
Kreeg je als soapmeisje niet vaak negatieve sneren uit
je omgeving?
Neen neen, zeker niet. Mensen die je graag zien, reageren toch
niet negatief op zoiets, zeker niet als ze zien dat je er zelf in gelooft.
In mijn vrienden- en familiekring wordt niet echt intensief naar
Wittekerke gekeken, maar al zappend belandde er altijd wel eens
iemand op een scène waarin ik zat, en dan kreeg ik reacties in de
stijl van ‘Amai Catherine, ik zag je daar toevallig en wat je daar
deed, dat was wel heel goed’.
Je hebt niet echt een acteursopleiding gevolgd...?
Ik heb vanalles gestudeerd, maar geen theaterschool, neen. Latijn,
drama, multimedia op humaniora, daarna productontwikkeling,
maar dat was te intensief om samen met het acteerwerk te blijven
volhouden, dus ben ik daarmee gestopt. Dan ben ik overgeschakeld
NOVEMBER.07 ELLE BELGIË 49

Zijden jurk met
bloemenmotief,
just in Case
iK Ben geWoon
in die regen BlijVen
lopen en Beginnen
Te huilen Van geluK
naar filosofie aan de unief, en ook dat heb ik even gecombineerd
met het acteerwerk, maar het werd allemaal te zwaar, het maakte
me ongelukkig dat ik te weinig tijd had voor mezelf.
Er was een moment waarop ik echt wel gedacht heb aan een
acteursopleiding, en ik heb toen ook wel het toelatingsexamen
geprobeerd, maar ik arriveerde daar en had de verkeerde teksten
ingestudeerd. ‘Kom nog maar eens terug als je gemotiveerd bent’,
zeiden ze toen. En ze hadden wel een punt. Maar door de meest
uiteenlopende dingen te doen vind je uiteindelijk wel je weg in het
leven, denk ik zo.
En dan zit je daar tussen al die Echte Acteurs Met Opleiding op zo’n
filmset. Kan je je daar wat handhaven?
O ja. Ik voel me ook zeker niet ondergewaardeerd of zo. Ik stel wel
heel veel vragen. Zeker over mijn personages, ik wil echt dat die
goed zitten. Zo had ik bijvoorbeeld in ‘Firmin’ een probleem met
het feit dat ik mijn lief van op de derde rij moest gaan aanmoedigen
tijdens dé belangrijkste boksmatch. Van op de derde rij? Dat
klopte niet, vond ik. Een lief gaat toch op de eerste rij zitten?! Maar
visueel was het natuurlijk veel mooier wanneer voor en achter haar
nog mensen zaten. Wel, dan moet ik voor mezelf een heel verhaal
verzinnen over hoe zij daar op de derde rij terechtkomt. Zoals: ze
had haar vriendin al naar het VIP-blok gestuurd om op tijd plaats
50 ELLE BELGIË NOVEMBER.07
elleinterview
te houden, waardoor die derde rij ineens een bevoorrechte plaats
werd. Doe ik dat niet, dan klopt het verhaal en dus ook mijn gevoel
niet. Ik doe dat met alle personages die ik speel, ik bouw er een
leven rond, geef hen kleur. Ze gaan echt leven voor mij. Ook met
Mily uit ‘Vermist’ doe ik dat. Ik zie haar als iemand die stijl en
discipline heeft, die niets exuberants zal doen of zomaar iets zal
kopen. Alleen wanneer haar oude dingen versleten zijn, geeft ze
geld aan iets nieuws. Het lampje dat bij haar thuis staat, heeft ze
niet enkel gekocht omdat ze het mooi vindt, maar vooral omdat
ze zoiets nodig heeft om te lezen. Mily is in mijn hoofd een extreem
ordelijke persoon. En haar bureau moest ook zo zijn. Tijdens de
opnames blijft er wel eens een halve beker koffie of zo op zo’n
bureau staan. ‘Probeer te zorgen dat die bureau keiproper is, want
Mily, dat is een propere’, ging ik dan haast dwangmatig aan de
rekwisiteur zeggen. Dat zijn allemaal van die typische dingen die
me helpen om in een personage te kruipen.
Ik kan daar uren over praten, het is allemaal zo interessant, zo
logisch ook. Iemand die opgroeit in die situatie en in die omstandigheden
leeft, die gaat dat doen, zo reageren en dat dragen. Hoe
dat allemaal mooi in elkaar past.
Behoorlijk schizofreen toch. Mis je dan dat personage niet wanneer
de opnames gedaan zijn?
Ja. Die Lotte bijvoorbeeld, die heb ik drie jaar gespeeld, en die is
echt iets geworden, een persoon met meerdere dimensies, en het
is leuk om daaraan terug te denken, wie dat was, wie ik was als
Lotte, en zo.
Je kruipt dan ook letterlijk in iemands huid, al is het maar door
andere kleren aan te trekken. Elke vrouw kan dat wel bevestigen,
trouwens. Als je kleren aan hebt waarin je je niet goed voelt die
dag, je niet jezelf kan zijn, wil je die zo snel mogelijk weer uit. Als
je een personage speelt, moet je daarin groeien, en dus ook in die
kleren.
Het grappige is dat als ik je naam zeg, veel mensen niet meteen
weten wie je bent, tot ik erbij vermeld: ‘dat meisje uit Vaneigens’.
Leuke herinneringen aan die reeks?
Ik was nog erg jong, zestien, we zagen elkaar om de twee weken
voor de opnames, we kwamen dan samen op zondag, in een verlaten
VRT-gebouw, en op de duur werd die tv-familie ook zo’n
beetje een echte familie. De opnames zelf hadden ook iets bizars.
We kregen een scenariootje met een paar lijnen tekst op, niets was
echt uitgeschreven.
Hoe kwam je daar terecht?
Heel toevallig. Jan Eelen, de regisseur, was een vriend van mijn zus,
en hij was op zoek naar een meisje dat die rol kon spelen. Ik had de
juiste leeftijd, had via mijn zus in een paar kortfilms gespeeld en
een musical gedaan. We deden een beeldtest om te checken of het
beeldmatig allemaal goed zat en toen dat het geval bleek, zijn we
er gewoon aan begonnen.
Het opvallende aan jou is dat je zo onopvallend bent. Er valt zo weinig
over je te vinden dat je zou denken dat je nog nooit een interview
hebt gegeven. Mijd je de persbelangstelling?
Als er een film of televisiereeks met mij uitkomt of als ik iets relevants
doe, vind ik het wel oké om in de media te komen. Als er
iets over mij gebracht wordt, moet wat ik op dat moment doe, het
Artixphoto

iK geloof
daT WaT je
CreëerT en
WaT je doeT
een spiegel
is Van Wie je
BenT
uitgangspunt zijn, mijn acteerwerk dus.
Dus als ik je nu vraag om in een paar adjectieven te beschrijven wie
‘Catherine Kools’ echt is, dan zeg je neen?
(lacht). Neen, wat ik daarnet bedoelde, is dat ik niet iemand ben die
in detail ga vertellen wat ik vorige week gedaan heb of wat er zoal
gebeurt in mijn leven. Mezelf laten zien, daar heb ik geen problemen
mee. Maar ik vind het wel een moeilijke vraag. Een adjectief
is een stempel, en een stempel heeft zoiets definitiefs, terwijl een
mens toch constant evolueert.
Maar bon, optimistisch, dat is wel een adjectief dat bij me past. Ik
ben iemand die er, hoe moeilijk de situatie ook is, vertrouwen in
heeft dat er oplossingen zijn en dat die oplossingen gevonden kunnen
worden. Perfectionistisch ben ik misschien ook wat, maar dan
meer in die zin dat ik dingen niet zomaar loslaat. Als ik met een
probleem zit, houd ik dat vast, in mijn achter- of voorhoofd, tot het
afgewerkt is. Wanneer ik tussendoor een puzzelstukje tegenkom
dat dat probleem kan helpen oplossen, pas ik dat erin. Ik weet zelf
op elk moment heel goed welke puzzels nog openliggen en waar
ik nog stukjes voor nodig heb, waaraan ik nog moet schaven en
werken dus.
Wat houdt je zoal bezig? Wat zijn je passies?
Rommelmarkten! We hadden het thuis niet erg breed, dus ga ik al
heel lang naar vlooienmarkten en zo. En daardoor heb ik echt een
liefde ontwikkeld voor prutsendingen: vazen, borden, glazen en
52 ELLE BELGIË NOVEMBER.07
Zwart zijden topje
met plooien, ave
antwerpen
elleinterview
kadertjes. Op zo’n markt kan ik echt de waarde van dingen zien. Ik
heb trouwens al een tijdje een cadeaudoos waarin ik spullen stop die
ik tweedehands koop.
Ik woon al heel lang alleen, en ik had altijd heel grote appartementen
met muurkasten die ik volledig vol kon steken, wat voor mij
echt een zaligheid was. Nog niet zo lang geleden heb ik een klein
appartement gekocht, en dus ben ik vanalles en nog wat aan het
wegdoen. Al die klokken die ik gekocht heb omdat ik ze zo mooi
vond, maar waar altijd wel een stukje af was en dat ik ooit wel eens
ging herstellen, maar wat er - natuurlijk - nooit van gekomen is. Dat
voelt goed, het is alsof ik een enorme ballast aan het verliezen ben.
Een mens heeft soms tijd nodig om dingen weg te doen, misschien
hangt dat ook wel een beetje samen met een geestelijke schoonmaak,
om beter te willen leven met minder, en dan was die opruiming
noodzakelijk.
Maar ik geloof ook dat je je moet omringen met dingen die je mooi
vindt om je goed te voelen. Je thuis moet een plek zijn die jezelf een
beetje weerspiegelt, een plek ook die verandert, samen met jezelf.
Muziek is toch ook een passie. Ik zing heel veel, ik heb een recordertje
en dan neem ik daar soms korte meldodietjes mee op, vaak
melancholisch, en door de melancholie komt er een sfeer vrij en
daar vind ik dan uiteindelijk wel woorden bij, zodat er stilaan een
liedje met tekst ontstaat.
Iets anders wat ik dolgraag doe, is haar knippen. Ik ben er niet slecht
in, toch als ik mag afgaan op wat mijn ‘klanten’ (lacht) zeggen. Maar
eigenlijk zou ik - na vijf jaar knippen - graag een cursus volgen om
echt de kneepjes te leren. Nu doe ik het vooral vanuit het gevoel.
En alleen op reis gaan, dat is ook iets wat voor mij het leven mooier
maakt. De reizen die je op je eentje maakt, beleef je vaak veel intenser.
Vooral in steden, omdat je daar heel sterk voelt wat er leeft. Ik
kom daar altijd heel opgeladen van thuis, vol adrenaline, al is het
maar omdat je op dat soort reizen jezelf weer even tegenkomt.
En je mooiste ervaring op dat vlak?
New York. Zonder twijfel. In het begin was het erg confronterend.
Ik wist niet waar te beginnen, het was zo groot en als ik ergens was,
dacht ik dat ik beter ergens anders kon zijn. Toen ben ik bussen
beginnen te nemen en stapte ik af waar ik dacht dat het mooi was,
en zo is die stad stilaan tot mij doorgedrongen. De grote klik kwam
er na die ene tentoonstelling in het Guggenheim. Tegen sluitingstijd
werd iedereen naar buiten geleid, die hele mensenmassa langs die
spiraalvormige trappen. Toen we op de stoep stonden, viel het water
met bakken uit de lucht. Iedereen haalde paraplu’s en regenkapjes
boven. Ik ben gewoon in die regen blijven lopen, en beginnen te
huilen van geluk, dat was allemaal zo overweldigend.
Je hebt kunst en filosofie gestudeerd. Hoe belangrijk zijn die dingen
nog voor jou?
Ik vind het fantastisch om een museum of een tentoonstelling binnen
te stappen wanneer ik er toevallig voorbijkom. Kunst is zoiets
dat onverwachts op mijn pad kan komen en me ongelooflijk kan
inspireren. Dat geldt ook voor filosofie eigenlijk. Je draagt het met
je mee en op de juiste momenten wordt er uiting aan gegeven.
Vraag me niet naar mijn favoriete kunstenaar of filosoof. Het is
eerder iets van het moment.
Je hebt in je jonge jaren een relatie gehad met een bekende Vlaming,
Joost Zweegers van Novastar, en dat is iets wat aan je naam blijft
Foto Artixphoto

elleinterview
hangen. Beschouw je dat niet als een inbreuk op je privéleven?
Dat verhaal van die relatie komt weliswaar vaak terug, maar ik heb
nooit het gevoel gehad dat daarin gepeuterd wordt en zo. Dat zijn
gewoon de feiten. En Joost is een belangrijke persoon geweest in
mijn leven en is dat nog altijd. Ik zou niet weten waarom ik het erg
zou vinden dat daar nog iets over gezegd wordt en ik ben er trots
op dat iemand als hij een rol in mijn leven speelt.
Dit is een interview voor een vrouwenblad. Is zo’n blad iets wat jou
kan boeien?
Ik koop niet heel veel tijdschriften, maar ik lees ze wel graag. Niets
zo zalig als op een vrije namiddag ergens in een café te gaan zitten
met een koffie, of, later op de dag, een glaasje wijn, en de tijdschriften
en kranten die er liggen, doorlezen. Het heeft toch iets speciaals,
zo’n vrouwenblad. Er zijn nu eenmaal maar twee soorten mensen
op de wereld, mannen en vrouwen dus, en ik behoor tot een van
hen. Een groepsgevoel kan heel puur zijn, en dat wij-gevoel kan ik
echt wel hebben bij een vrouwenblad. Dat is fijn.
Ben je ook echt met vrouwendingen bezig? Kleren en zo?
Ik denk wel na over wat ik aantrek. Maar met mode ben ik niet echt
bezig. Laten we zeggen: wel met mijn mode. Ik hou van vintage en
kringloopwinkels, in combinatie met nieuwe dingen. En er zijn ontwerpers
voor wie ik echt wel een zwak heb. Véronique Branquinho,
Stephan Schneider, Dries Van Noten is ook prachtig. Ik heb zo’n
oud vestje van hem dat ik eens op een uitverkoop gekocht heb en
ik ben er nog altijd wild van. De juwelen van Wouters en Hendrix
vind ik ook super. Het zijn echt heel mooie dingen.
Ik word nu gesponsord door Wrangler, maar ik zou die kleren niet
dragen als ik er niet echt achter stond. Zo eigenzinnig ben ik wel.
Mensen zijn vaak zo dubbel over sponsoring. Waarom zou ik niet
volmondig mogen zeggen ‘die broeken zijn fantastisch!’ Er waren
ooit maar drie jeansen in de wereld: Lee, Levi’s en Wrangler. Daar
zit zo’n geschiedenis achter. Het is gewoon erg plezant om dat te
Katoenen jurk, Bruuns
Bazaar bij Costume
national antwerpen
Styling: Anne Poelmans
Make-up: Sarra Feriani
Foto’s: Artixphoto
weten.
Schuilt er ook een model in de actrice? Hoe vind je het om te poseren
voor een foto, voor de fotoshoot bij dit artikel bijvoorbeeld?
Poseren is op een bepaalde manier ook acteren. Ik betrap mezelf
erop dat ik ook aan de fotograaf vraag of hij me wil regisseren,
zeggen wat en hoe hij het graag ziet, donkerder kijken, iets meer
naar boven, vrolijker, angstiger. Voor mij was de fotoshoot zeer
geslaagd, er hing een sterk ‘teamgevoel’, iets wat niet vanzelfsprekend
is. Dat is ook een van de redenen waarom ik zorgvuldig
met die mediadingen omga, het gaat tenslotte om mijzelf in zo’n
interview en shoot.
Vind je jezelf een gelukskind of iemand die gewoon hard gewerkt
heeft om te bereiken wat ze wil?
Een mooie combinatie van de twee, denk ik. Ik heb nog nooit mijn
leven willen ruilen met iemand anders, ik kan bewondering hebben
voor iemand, maar ik heb nog nooit gedacht: was ik nu maar die
persoon! Ik geloof dat wat je creeërt en wat je doet een spiegel is van
wie je bent. Niets komt nooit zomaar uit de lucht vallen, je hebt altijd
zelf wel de eerste stap gezet. En dan zijn er dingen die je op je weg
tegenkomt die je bezielen, die je gelukkiger maken.
Wat wil je worden ‘wanneer je groot bent’?
Ben ik nog niet groot nu? (lacht) Ik woon al zoveel jaren alleen,
vanaf heel jonge leeftijd, dat ik een bepaalde stap naar volwassenheid
al een tijd geleden gezet heb. Maar het zou fantastisch zijn
om nog in heel veel films te mogen meespelen en veel muziek te
mogen en kunnen maken, liefst zo breed mogelijk. Elke film heeft
zijn eigen verhaal, zijn eigen personages, en elk personage maakt
mijn leven rijker. En ik heb nu eenmaal die geweldige honger om
te groeien.
Lieve van de veLde
Vermist, vanaf 31 oktober in de Belgische zalen, in 2008 loopt de reeks in negen afleveringen
op VT4. Regie: Jan Verheyen. Met Joke Devynck, Koen De Bouw, Stan Van Samang,
Artixphoto

Catherine Kools, Kevin Janssens. Check
www.vt4.be/vermist