Gaandeweg oktober 2010 - Protestantse Gemeente Zwolle

14
Christa spreekt met warmte en enthousiasme over de opleiding.
De mede-cursisten kwamen uit diverse geloofsrichtingen en uit
verschillende leeftijdsgroepen. “Boeiende gesprekken waren er”,
zegt ze en haar ogen stralen. “Eigenlijk vond ik het allemaal
prachtig. Zoveel mogelijkheden, zoveel richtingen, zoveel
gedachten over God.” Dogmatiek vond ze een leuk en leerzaam
vak. “Je komt uit de - toch beperkte - kring van ‘het geloof van
huis-uit’. En dan ontvouwt zich de breedheid aan opvattingen
over God. Toch, als persoon voelde ik me toen wat onzeker. Mij
bekroop meermalen het gevoel: ben ik wel gelovig genoeg?”
Praktijk
Tijdens de opleiding liep Christa stage bij onder andere de
rooms-katholieke parochie in Zwolle-Zuid en maakte ze kennis
met het ziekenhuispastoraat. “Daar begon in zekere zin ook de
invulling van mijn persoonlijke overtuiging: werken met mensen
heeft voor mij alles te maken met geloven in God”, vertelt ze. “In
de praktijk kom je dan jezelf tegen, je stelt jezelf vragen in de zin
van: doe ik het wel goed, waar moet ik bij mezelf aan werken?
Ik heb, vaak op vrijwillige basis, in verschillende vormen van
pastoraat gewerkt zoals ouderenpastoraat, in een zogeheten
Buddy-project voor aidspatienten, in het kerkasiel in de
Scheppingskerk en later in De Hoeksteen. Mooi werk om te doen
maar soms ook heel intensief en aangrijpend. Je komt in een
wereld waarvan je het bestaan alleen maar vermoedde.”
Persoonlijke vorming
“Mijn ervaring is”, vervolgt Chirsta, “dat naast een theologische
opleiding een vorming op het gebied van ‘hoe ga ik met mensen
om’ en vooral ook ‘hoe ga ik met mezelf om’ broodnodig is. In
een driejarige cursus Psychologie ben ik daarmee bezig geweest,
heb ik geleerd op mijzelf te vertrouwen.
Het is een verdieping van de vraag hoe ik zelf in het leven sta en
hoe God daarin een plaats heeft.” Al pratend pakt ze een klein
boekje van de tafel. Het is ‘De weg van de mens’ van Martin
MIJN INSPIRATIE Kerkelijk werker Christa van Stappen
Christa van Stappen-Ormel (1948) is kerkelijk
werker in de Oosterkerk. In 1987 begon
zij met de hbo-opleiding Theologie (Godsdienst)
van de Christelijke Hogeschool Windesheim.
Een voorbeeld van tweedekansonderwijs.
De kinderen gaan het huis uit, ‘wat
ga ik nu doen’ is dan de vraag. Voor haar
stond een ding vast: het moet ‘iets met mensen’
zijn. De opleiding kende destijds twee
richtingen: de pastorale variant en de lerarenvariant.
Voor haar was de keus snel
gemaakt: de pastorale variant wordt het.
Christa van Stappen: “Mij bekroop meermalen het gevoel:
ben ik wel gelovig genoeg?”
“Werken met mensen
heeft alles te maken met geloven in God”
Buber. Ze leest voor wat Rabbi Susja de lezer voorhoudt: “In het
toekomende Rijk zal mij niet gevraagd worden: ‘Waarom zijt gij
niet Mozes geweest?’ Mij zal gevraagd worden: ‘Waarom zijt gij
niet Susja geweest…’ Dat is in een paar woorden mijn inspiratie.
Ik hoor in mijzelf soms de vraag: waarom ben jij ‘jij’ niet. Dat
helpt mijzelf, maar het is ook de kern van het pastoraat: anderen
dichter bij mijzelf én bij God te brengen. Ik realiseer me dat ik
daarin ook veel ontvang van de mensen om me heen.
Werken in de Oosterkerk
In januari 1995 kwam Christa voor het eerst, in deeltijd en tijdelijk,
in de Oosterkerk na het vertrek van ds. Van Santen. In 2002
kwam ze in vast dienstverband terug. “Aanvankelijk heb ik vooral
het ouderenpastoraat gedaan, maar nu is het zo georganiseerd dat
ik deel uitmaak van het team van pastores en daarin verantwoordelijk
ben voor ‘mijn eigen wijkje’. Niet meer gericht dus op een
bepaalde groep gemeenteleden, maar pastoraat in de breedte. Ik
ben daar zeer gelukkig mee.”
“Je komt in een wereld waarvan je het
bestaan alleen maar vermoedde”
De toekomst van de kerkelijk werker als functionaris in de kerk
houdt Christa zich ‘eerlijk gezegd’ niet zo bezig. “Ik heb nog
enkele jaren te gaan en heb het goed naar mijn zin. Maar mijn
ervaring heeft me wel een aantal dingen geleerd rond de positie
van de kerkelijk werker. De kerkelijk werker ‘professionaliseert’
in een snel tempo en ontwikkelt een eigen beroepsprofiel. Nog te
vaak heeft de kerkelijk werker een part-time en tijdelijk dienstverband
en is ‘gatenvuller’ in een periode van een vacante predikantsplaats.
Ik wil onderstrepen dat de kerkelijk werkers goed
zijn opgeleid en op de praktijk gericht en ik denk ook dat een
goede taakomschrijving nodig is.”