Een getuigenis - Paul De Ridder

Paul De Ridder: Een getuigenis
Geboren in 1948 behoor ik tot de eerste lichting van kinderen uit de arbeidersklasse die - dank
zij de democratisering van het onderwijs - hebben kunnen studeren aan een universiteit.
Het is dan ook niet meer dan billijk dat ik mij inzet voor de gemeenschap, voor het volk dat
mij die kansen heeft gegeven.
Met andere woorden, ik voel mij verantwoordelijk voor mijn volk. Dit is de essentie van mijn
volksnationalistische overtuiging. Niet dat dit volk zich moet afsluiten van andere - wel
integendeel !-, niet dat dit volk beter is dan andere volkeren.
Wel omdat het nu eenmaal de gemeenschap is waarbinnen ik ben opgegroeid en tegenover
welke ik mijn plicht moet vervullen.
Net als velen voor mij, probeer ik bij te dragen tot de geestelijke verheffing van dit volk.
Ik haalde die bezielende motivatie bij Jan Baptist Verlooy, de auteur van de beroemde
“Verhandeling op d‟onacht der moederlyke tael in de Nederlanden” (1780-1788).
Deze aanhanger van de “Aufklärung” en rationalist was er op uit “om het onkondig volk
t‟onderrichten en zyne rechten te doen kennen”.
Na hem hebben ontelbare intellectuelen die taak verder gezet. Denken wij maar aan de
Daensisten en aan de studenten die, in de modder van de loopgraven achter de IJzer,
volksjongens leerden lezen en schrijven.
Dat laatste is vandaag niet meer nodig. Er zijn nu echter andere noden.
Iedereen die niet blind is, kan elke dag zien hoe pover het gesteld is met het politieke
bewustzijn in de brede lagen van de bevolking. Verwonderlijk is dit niet. Een aantal politici
hangen de clown uit in allerhande shows. Het gaat hen niet meer om ideeën en het bezielende
geloof, maar om de show.

Vele mensen zijn afgestompt door commercie en blind “consumentisme”.
De drang om zeer veel geld te verdienen en één of meerdere malen per jaar een reisje naar
exotische oorden te maken, lijken zowat het summum te zijn.
Wij hebben het toch ver gebracht nietwaar ?
Vlaanderen geniet vandaag een welvaart als nooit voorheen in zijn geschiedenis.
Toch zijn de mensen nog nooit zo ontevreden geweest als nu.
Hoeft het dan ook verwondering te wekken dat dit land een van de hoogste
zelfmoordpercentages van Europa kent ?
Overal zetten zich ingrijpende maatschappelijke veranderingen door.
De verder schrijdende internationalisering en mondialisering maken velen onzeker.
Meer dan ooit hebben zij behoefte aan een houvast, aan een thuis, aan een concrete en
herkenbare gemeenschap waarbinnen zij zich goed voelen, een doel waarvoor zij zich kunnen
inzetten.
Enkel op die manier kunnen zij de voldoening smaken iets gerealiseerd te hebben en
tezelfdertijd meer mens te zijn geworden.
Dat is het wezen van het humanistisch nationalisme dat ons bezielt.
Dit nationalisme werd op een schandelijke wijze overboord gegooid door een klein sectair
kliekje van zogezegde “vernieuwers” en “verruimers” die inmiddels naar allerhande partijen
zijn overgelopen.
In de huidige maatschappelijke context hebben mensen allerminst behoefte aan het zoveelste,
o zo toffe ideetje, aan het zoveelste, o zo leuke snoetje maar aan plichtsbewuste mannen en
vrouwen die zich met vlotte ernst inzetten.

Zelf probeer ik dat in de mate van het mogelijke te doen en op die domeinen waarmee ik best
vertrouwd ben.
Reeds verscheidene jaren zet ik mij in voor de vrijwaring van het Brussels
cultuurpatrimonium. Reeds geruime tijd poog ik door publicaties, voordrachten en geleide
bezoeken Brussel, mijn stad, beter bekend en meer geliefd te maken in Vlaanderen en in het
buitenland.
Het Brabantse en Nederlandse Brussel van weleer is vandaag uitgegroeid tot een
plurinationale grootstad waar meer dan 120 verschillende nationaliteiten leven.
Tienduizenden Vlamingen komen hier elke dag werken.
Ook wij Nederlandstaligen moeten onze verantwoordelijkheid opnemen voor Brussel.
Brussel is immers een eeuwenoud centrum van Nederlandse cultuur. Het is niet alleen onze
hoofdstad maar ook ons venster op de wereld.
Hier worden de beslissingen getroffen, op Vlaams, federaal en steeds meer op Europees vlak.
Wij mogen deze stad nooit laten vallen. Samen met andere mensen van goede wil moeten wij
ons Brussel opnieuw leefbaar maken.
Brussel is vandaag pluricultureel. Welnu: pluricultureel betekent dat meerdere culturen aan
bod moeten komen.
Iemand die beweert op te komen voor de pluriculturele samenleving en tezelfdertijd zijn neus
ophaalt voor zijn eigen Nederlandse cultuur is een leugenaar, is een huichelaar.
Precies daarom is het onze verdomde plicht niet alleen in het Nederlandse taalgebied maar
ook en vooral in Brussel voor onze Nederlandse taal en cultuur op te komen.
Daarvoor moeten wij niet rekenen op de zogenaamde „toffe jongens‟ met hun zogenaamde
„frisse ideetjes‟. Zij hebben reeds teveel onheil aangericht.

Wij hebben integendeel nood aan ernstige en plichtsbewuste mensen,
mensen die verantwoordelijk zijn voor hun volk.
Meer dan ooit bestaat er behoefte aan een partij die resoluut opkomt voor de identiteit van dat
volk.
Paul De Ridder
2004