detheeplantage - ATV Stadion

De lente bladgroen 2010
arie aardworm
Beste mensen....
Wat een rare start van dit seizoen.
Ineens zo uit het niets was die d`r
weer eens een keer. Koning Winter
in het land. Akkers en weilanden, sloten
en vaarten, de hele santenkraam
bedekt onder een dik pak poedersuiker.
Sneeuw en nog eens sneeuw.
Het was wel lang geleden. Je kan
zeggen wat je wil, maar het was een
prachtig mooi gezicht. Vooral de rijp
aan de bomen. Me romantisch haartjie
sprongt open. Zo zie je dat alleen
nog op kerst- en nieuwjaarskaarten.
Ik dacht bij m`n eige: Waar is dat
hele opwarmings- en broeikasverhaal
nou gebleven? Maar hoe dan
ook voor familie Aardworm was het:
oude tijden herleven. We hadden
het daar onder de grond hartstikke
naar den zin. ‘t Ene pikketanesie na
de andere gleed er als koek in. Als je
niet naar buiten kan wat moet je anders
doen dan zupen en schransen.
Niet tan. Nou ja en dat andere dan.
En dat hebben we gedaan ook. Reken
maar van yes. Voor de kinderen
was er koek zonder sopie. Zonder
sopie, want alles mooi en waar en
het mag nog zo gezellig zijn, we gaan
16
niet donderjagen. Volkse mensen
zouden zeggen (daar ben ik te deftig
veur) : we gaan niet kloten.
Maar al de sneeuw dat er lag bracht
ook zijn ongemakken. Zo wilde ik
wat lekkers brengen voor ene Hendricus
en zijn gezin. Ik wurmde me
eige naar buiten en er lag me `n pak
sneeuw. Dat wil je nie wete. Bij de
eerste stap zakte ik as een baksteen
in de sneeuw. Ik kon geen asem krijgen.
Arie, jongen, je laatste uur hep
geslagen. Maar ik dacht alsmaar: Ik la
me nie kenne. Wees een vent, een
tulpengeneraal. Wat een gelukkie,
luctor et emergo, ik worstelde me
omhoog en kwam weer boven. Je
wil toch niet zo dood. Mijn snep zat
wel vol sneeuw. Ik proestte als een
molenpaard. Ik zag het even zo aan,
keek om me heen en zag dat het
goed was. Dus de stoute pantoffels
weer aan. En daar ging ik, Arie, weer
zoals de Franzosen het zeggen en
route. En de moffen, sorry, sorry mijn
excuses, Duitsers: immer geradeaus.
Jongens en meisjes, dames en heren,
mijn pak lekkers voor die Hen-
dricus leek wel een boerenkar vol
Zeeuwse kloostermoppen. Bij elke
stap die ik deed dacht ik: Arie, Arie,
jochie waar ben je nou mee bezig,
waar ben je aan begonnen, je lijkt
wel gekke Arie en vraag me niet hoe
ik thuis ben gekomme. Breek me de
snep niet open. Wat ik wel weet is
dat mijn vrouw Alie wekenlang aan
me vroeg. Wat is er nou met jou? Je
kan je rechterpoot niet voor je linkerpoot
en je linkerpoot niet voor
je rechterpoot zetten. En je kan niets
meer omhoog krijgen. Zingt ze de
hele dag: “Arie wat is er aan de hand
met je kanarie? Gisteren toen zong
ie nog zo wondermooi. Nou hangt
z’n koppie slap uit z’n kooi” Ik snap
niet waar ‘t op slaat, onder de grond
ken je niet eens een kanarie houwen.
Uiteindelijk na al die weken is het
allemaal weer goed gekomme. De
sneeuw is weg, en kijk nou eens, het
wordt en blijft droog. Zonnetje erbij
weliswaar waterig maar toch. Lekker,
de zomer is doorgebroken nu al. Zo
gaat ie lekker zo gaat ie fijn. Wacht
effe. Wait a moment, please please.
Bladgroen 2 JG 11
Wat krijgen we nou weer. Wat heb
ik nou aan me schoen hangen? Het
gaat regenen. Hebben we niet genoeg
nattigheid van boven. Sjongejongejonge
en nog eens sjongejongejonge.
Potverdorie, potverdorie
nog eens an toe zeg, moet dat nou?
Sneeuw, droog, dan regen. Het weer
lijkt wel op Jantje huilt, Jantje lacht.
Ach wat doe je d’r an. Niets toch.
Het komt zoals het komt en je doet
er niets aan. En nou genoeg geleuterd:
aan de slag.
Trouwens, hebben jullie het al gezien
het huisje op nummer 80 is gesloopt.
De schandvlek bij de ingang is weg.
Een veer in de lekkere kontjes van de
mannenploeg die onbaatzuchtig bezig
was met het proper maken. Ben
blij toe. Het was toch geen gezicht.
En nu daar nog een mooi tuintje met
prachtige bloemekes. Zo wordt het
tenminste een lekker binnenkomen.
De groeten aan jullie allen en dat
het een vruchtbaar tuinseizoen mag
worden.
Groetjes van Arie Aardworm.
17