WILCO JISKOOT - Mathijs Smit

was een hele verantwoordelijkheid”, herinnert toenmalig president
Jan van Dissel zich. “Het was het eerste jaar dat het bestuur commercieel
op pad moest om meer geld voor de financiering van de
sociëteit te genereren.” Volgens Van Dissel was het bekend dat Jiskoot
uit een bankiersgeslacht kwam. “Hij had de hoogste maandtoelage
van ons allemaal, maar hij ging er absoluut niet prat op.” Overigens
blijkt het bestuur van Jiskoots jaar nog twee andere topbankiers te
hebben voortgebracht: de latere oprichter van Triodos Bank Paul
Mackay en ex-Goldman Sachs-partner Mark Winkelman.
Zijn medebestuurders herinneren zich Jiskoot als iemand die veel
pret kon maken en hield van een stevige borrel. “In zijn bestelling
was hij altijd consequent”, lacht Van Dissel. “Doe maar een driedubbele
rum-cola, en laat de cola maar zitten.” Een gelegenheidsoptreden
van de band Johnnie & His Imbeciles tijdens het eerstejaarsbal in 1970
levert Jiskoot de bijnaam Willy the Weeper op. “Als hij zong, leek het
alsof hij huilde.” Jiskoot: “Het was een beetje de flower powertijd.
Daarna moest ik nog in dienst. Toen ik begon te werken, vond ik dat
het wel tijd was om serieus aan de slag te gaan.” Ook in zijn privéleven.
Halverwege de jaren zeventig trouwt hij met Antoinette Hooykaas,
die hij tijdens zijn studie had ontmoet. Samen krijgen zij twee
zoons, Friso en Michiel.
Jonge Bankier, volwassen risico’s
in 1976 begint Jiskoot bij Amro, de bank die een jaar eerder
Pierson, Heldring en Pierson had overgenomen. Jiskoot benadrukt
dat de overname van de bank van zijn vader geen reden
was om juist bij Amro aan de slag te gaan. Pierson bleef zelfstandig
opereren. “Ik had na mijn studie geen vooropgezette plannen, maar
wilde in elk geval niet bij mijn vader gaan werken.”
Jiskoot herinnert zich de eerste jaren nog goed. “Ik kwam terecht
in het kantorennetwerk, maar dat vond ik niets. Daarna zat ik op de
afdeling concernrelaties, die de banden met de grote klanten onderhield.
Op een gegeven moment werd ik gevraagd om drie maanden
bij te springen bij een financiering in Argentinië. Dat was een miljardenproject,
waarbij alles mis ging dat mis kon gaan. Ik was er uiteindelijk
3,5 jaar mee bezig. Leerzaam, want zo zie je hoe de dingen bij
een bank gaan. En hoe ze soms niet gaan.”
Als jonge bankier had Jiskoot regelmatig contact met zijn voormalige
medestudent Willem Bosch, die tot 1987 bij de Nederlandse
vestiging van Bank of America werkte en daarna voor de zakenbank
van Credit Suisse. In die tijd was het Nederlandse bedrijfsleven voor
zijn financiering grotendeels afhankelijk van het zogenoemde klaverblad;
de grote handelsbanken ABN en Amro en de zakenbanken Pierson
en Mees & Hope. “Wij werden gezien als buitenlandse indringers”,
aldus Bosch. “Bij kredieten werkten we soms nauw samen met
de Nederlandse banken, maar bij uitgiften van aandelen en obligaties
werden we uit alle macht geweerd. Jiskoot was in die tijd een van de
weinigen, die ons niet buiten trachtte te houden. Hij dacht internationaler
dan de meeste van zijn collega’s.”
Van die instelling had Jiskoot later profijt. “Hij begreep dat als hij
ons in Nederland ruimte zou geven, Amro die ruimte van ons in het
buitenland zou krijgen.” Bosch denkt onder meer met plezier terug
aan de samenwerking bij de financiering van de bouw door Ballast
Nedam van vliegvelden in Saoedië-Arabië. “Dat stond bekend als het
4.2 project, omdat er 4,2 miljard gulden mee was gemoeid. We waren
broekies, maar het ging om reusachtige bedragen. Wilco had een neus
voor spectaculaire deals, en ging daarbij risico’s niet uit de weg.”
FEM businEss 14 juni 2008
Wilco Jiskoot in 1990
Terwijl hij een nieuwe Marlboro onthoofdt en opsteekt, zegt Jiskoot
weinig slapenloze nachten van zulke risico’s te hebben gehad.
“Ik kan dingen gemakkelijk van me afzetten. Ik heb nooit gedacht,
god, als dit verkeerd gaat, gaat de hele bank onderuit.”
Die rust dankt Jiskoot mede aan zijn mentoren. “Een investment
banker moet vaak on the spot beslissingen nemen. Daarom moet je
soms eens kunnen praten met mensen die vaker met dat bijltje hebben
gehakt.” Naast zijn vader noemt hij Amro-bestuurders Fop Hoogendijk
en Dick Meys als zijn vormende krachten. “Met Meys belde ik
elke avond om half elf om nog even de zaken te bespreken en de
laatste grappen van de dag te vertellen. Hoogendijk durfde extreme
dingen, die buiten de routine vielen. Het waren allebei mannen die
bereid waren om soms tegen de stroom in te roeien.”
In 1986 dirigeerde Hoogendijk Jiskoot naar het aandelenbedrijf,
waarin hij tot grote hoogte zou stijgen. “Bizar, want ik wist daar
vrijwel niets van. Omdat de Nederlandsche Bank net veel beperkingen
in de kapitaalmarkt ophief, konden wij in die tijd aardig pionieren.”
Twee jaar later kreeg hij de leiding over de aandelendivisie.
gouden Jaren negentig
de vroege jaren negentig zijn gedenkwaardig voor Jiskoot. In
1990 fuseert ‘zijn’ Amro met ABN. “Ik hield dat niet voor
mogelijk. Maar achteraf bleken de banken elkaar goed aan te
vullen.” De fusie speelt de zakenbankier in de kaart. Dankzij de omvang
van de bank kon hij meer risico nemen en grotere deals aangaan.
“Wilco was zich bewust van het belang van een grote balans”,
analyseert concurent Bosch. “Hij kon die inzetten om transacties te
krijgen. Daarmee had hij soms een voorsprong op de pure investment
banks. Neem de reddingsactie van Ahold in 2003. Daarbij piepten JP
Morgan en Goldman Sachs dat het niet kon. Uiteindelijk kwamen ze
met hangende pootjes terug om mee te mogen doen. Wilco kan daar
nog steeds van nagenieten.” Kort na de fusie overlijdt Jiskoots vader,
op 73-jarige leeftijd.
In die periode breidt ABN Amro zijn zakenbank sterk uit, door
overnames van effectenhuizen in Engeland, Scandinavië en Azië.
“Wij zagen in de VS dat investment banking veel sneller groeide dan
het gewone bankieren. Ik behoorde zeker tot de initiatiefnemers van
die overnames, hoewel ik niet in de raad van bestuur zat”, meent
Jiskoot. Dat bevestigt toenmalig bestuurder Rijnhard van Tets. “Wilco
sprak bij alle deals met de mensen in de markt. Hij was degene die
over de contacten beschikte.”
De marktmacht in Nederland en de versterking van de internationale
effectentak legden Jiskoot geen windeieren. Daarnaast profiteerde
hij sinds eind jaren tachtig van het privatiseringsbeleid van de
overheid. Bij de beursgangen van de staatsbedrijven DSM en KPN kon
Jiskoot dankzij de dominantie van ABN Amro op de Nederlandse
markt een hoofdrol spelen. Door grote buitenlandse partijen te laten
meedelen, kon de bank later ook weer aanschuiven bij de deals van
die banken in het buitenland.
De privatisering van KPN in 1994 leverde méér op dan een vette
provisie. Bij de ‘beursgang van de eeuw’ trad de Britse zakenbank
Rothschild op als adviseur van de overheid, ABN Amro als lead manager.
“Destijds moesten Tony Alt van Rothschild en ik eindeloze
weekenden wachten op besluiten van de overheid”, aldus Jiskoot. “Na
een paar glazen wijn op kantoor bedachten we dat het leuk zou zijn
om samen te werken.” Zo ontstond de succesvolle joint venture,
waarbij ABN Amro profiteerde van Rothschilds ingangen bij overhe-
foto credit
27