MORELE WEGWIJZERS - HU Onderzoek - Hogeschool Utrecht

M o r e l e w e g w i j z e r s
haar? Ben ik de persoon die dat bepaalt voor haar? Zij heeft een eigen netwerk,
ze vertelt mij sowieso niet alles, ik weet dat ze een netwerk heeft. Ze heeft
vriendinnen, want ze heeft oppas soms. Dus ik denk, moet ik haar per se hebben?
Ik kan me goed voorstellen dat je dat soort doelen in je achterhoofd hebt.
Ja, maar aan de andere kant heb ik ook het dilemma van: wie ben ik om dat te
zeggen? Heeft ze [de hulpverleningsorganisatie, Red.] per se nodig? Misschien
heeft ze toch wel, omdat ze mij niet alles vertelt, ze komt echt als ze met instanties
problemen heeft, met administratie, nu wil ze in de jonge moedergroep, ik
denk wil zij dat omdat dat vanuit de gemeente moet? Ze weet dat ze dan met
rust wordt gelaten, dus ze kan weer iets halen. Maar aan de andere kant denk
ik, als ze in de jonge moedergroep komt en ze doet mee, dan is dat ook voldoende.
(Respondent B)
[...] ik ben hulpverlener, dus je stuurt automatisch, maar je probeert daar wel
neutraal in te blijven. Dus sturen probeer je een bepaalde weg, als je weet dat
zo'n meisje bij een jongen die haar mishandelt, dat je gaat proberen om huisvesting
te zoeken, dat je gaat kijken voor begeleid wonen, of zelfstandig wonen.
Er zijn verschillende projecten, dus ik licht ze wel voor zeg maar, dus daarmee
stuur ik ze wel een bepaalde kant op. Van hé, er zijn meer mogelijkheden dan
de situatie waar je nu in zit, dus dat is wel vanuit de hulpverlenerskant natuurlijk
dat je dat verplicht bent om te doen, want je bent wel aan het werk aan de
toekomst van de meiden, zodat ze weer naar school toe gaan of weer gaan werken,
of dat alles rondom hun zorg en welzijn gewoon goed geregeld is, dus. Je
stuurt wel uiteindelijk, en dat weten ze ook als ze hier komen, want ze hebben
die sturing nodig, anders komen ze hier niet. Als ze denken dat ze het allemaal
al weten, ja dat soort meiden bereiken we ook niet. Meiden die nog niet weten
welke kant, die willen alleen een luisterend oor of wat dan ook, natuurlijk je eigen
normen en waarden, dat kun je niet wegcijferen. (Respondent H)
Wij hebben heel veel te maken met uithuisplaatsingen. Je legt continu je eigen
waarden en normen op een cliënt om te kijken of ze het wel of niet kan. Die
moet alles laten zien en wij moeten bepalen is het goed genoeg, of kan ze met
hulp en wat voor hulp [...]. (Respondent F, in bijeenkomst 1).
Nou ik heb heel vaak voor mezelf zoiets van, wanneer is een moeder een goede
moeder? De grens ligt elke keer anders, bij elke moeder. Als ik kijk, als een kind
veilig is, in hoeverre is het dan haalbaar om nog meer uit die moeder te halen
dat ze het nog beter kan doen zeg maar, dus dat vind ik heel lastig. Dus bijvoorbeeld
een Afrikaanse moeder, dan heb je ook weer met culturele aspecten te
maken, die draagt het kindje ’s middags op de rug en dan valt het kindje in
slaap. Wij als Nederlanders zeggen dan leg het kindje gewoon op het bed. Dat is
het beste, dat het het gevoel heeft even slapen, even de pyjama aan. Dan denk ik
ja, wie ben ik om dat tegen haar te zeggen als dat zo ook goed gaat? En toen ik
begon met het werk een paar jaar terug toen had ik zoiets van oh dat moet zo,
en dat moet volgens de regeltjes. En dan ga je steeds meer eh ja jezelf gebruiken.
Wat vind ik nou belangrijk voor de moeder en hoe ver wil ik daarin meegaan
als hulpverlener, met de instelling en met de moeder. Dus dan kom ik daar
een beetje tussen te zitten. Dus dan denk ik als het kindje veilig is, moeder heeft
er geen problemen mee, dan denk ik wie ben ik. Dat leer ik nu wel los te laten
ook. (Respondent A)
De morele dimensie 27