MORELE WEGWIJZERS - HU Onderzoek - Hogeschool Utrecht

Een aantal cases uitgelicht
106
M o r e l e w e g w i j z e r s
Ja, zo erg dat wij zelfs een klacht hebben ingediend, dus dat Bureau Jeugdzorg
zo makkelijk over de afspraken heenstapt en dat ik het elke keer moet verantwoorden
naar zo'n cliënt. Met als gevolg dat ik alleen maar ruzie maak met zo'n
meid, ik vond dat Bureau Jeugdzorg dan, ja, die...
Het probleem is voor haar niet zozeer gelegen in het feit dat Bureau Jeugdzorg zo haar
eigen aandachtspunten en werkwijzen heeft, maar in de manier waarop deze instantie
(c.q. de betrokken hulpverlener van Bureau Jeugdzorg) omgaat met afspraken naar de
tienermoeder:
Vaak werkt het zo, ik heb aan de andere kant gelukkig gestaan, dus ik snap hun
kant ook, maar destijds vond ik ook al, het is heel belangrijk om, als je geloofwaardig
wil zijn, zul je afspraken na moeten komen. Bij tieners, als ik jou opbel
en ik zeg tegen jou vandaag ‘goh door privéomstandigheden moet ik het afzeggen’,
dan ga je mij niet daarop bevragen, dan neem jij aan wat ik zeg. Wij zijn
volwassen mensen, als jij dat tegen mij zegt, neem ik dat aan, dat is voor jouw
stuk, jij bent volwassen dus schat dat zelf in. Bij tieners werkt dat zo niet. Als ik
zeg ik kan niet komen door privéomstandigheden. En ik doe dat 1 keer dat kan,
maar doe ik dat 3 keer dan zeg ik bekijk het maar en ik hou me ook niet meer
aan jouw regels, want jij houd je ook niet aan de regels die wij afspreken. Zo
snel gaat dat. Je bent heel snel dat vertrouwen kwijt en het kost heel veel moeite
om dat op te bouwen.
Deze professional voert verschillende argumenten aan om te onderbouwen waarom zij
het niet goed vindt dat afspraken worden afgezegd:
Als je je afspraken niet nakomt, ben je niet geloofwaardig.
Vertrouwen is belangrijk in de hulpverleningsrelatie en dat raak je zo kwijt.
Je moet er rekening mee houden dat het tieners zijn en geen volwassenen.
Maar naast het verschil van mening over de manier waarop hier omgegaan werd met
afspraken, spelen er in deze casus ook opvattingen over allerlei andere aspecten van
goede hulpverlening een rol:
Zij was een meiske, die kwam hier binnen met gevaarlijke, ze kwam uit een gevaarlijke
gezinssituatie. Vader was een gevaarlijke man en moeder was beperkt
in haar opvoedingsvaardigheden. Zij is hier het eerste jaar binnengehouden,
mocht alleen overdag een keer naar buiten. De methodiek […] zegt dat zij meer
vrijheid verdient, dus ik heb tegen Bureau Jeugdzorg gezegd, jullie plaatsen
haar hier, dit is wat wij te bieden hebben, ik kan haar niet binnenhouden. Eens
zullen wij dat vertrouwen moeten geven dat zij naar haar moeder mag, dat is
hartstikke belangrijk in bepaalde culturen ook nog eens. Hun hebben gezegd:
nee, nee, nee. Uiteindelijk hebben wij gezegd ja, en nou gaat het wel gebeuren.
Toen dacht ik, dan zet ik mijn baan op het spel, zo ver is dat gekomen. Ik dacht,
nu is het klaar, dan mijn baan aan gort, maar hier kan ik echt niet meer achter
staan. Omdat ik vond dat dat niet, nul flexibiliteit toonde in kijken naar wat er
wel kon en alleen maar die verantwoordelijkheid leggen bij een meisje van 16
jaar en toen dacht ik, ja maar dit kan niet.
Uit het verhaal van de respondent blijkt dat er tussen de hulpverleners die betrokken
waren bij de cliënte in deze casus een verschil van inzicht bestond over een aantal voor
de hulpverlening essentiële punten: