MORELE WEGWIJZERS - HU Onderzoek - Hogeschool Utrecht

Een aantal cases uitgelicht
100
9.2 CASUS 1: VOORTDURENDE BESCHIKBAARHEID
9.2.1 DE CASUS
M o r e l e w e g w i j z e r s
In de tweede focusgroepbijeenkomst komt ter sprake dat het werk als hulpverlener je
ook persoonlijk kan raken. In dit verband brengt één van de aanwezigen terloops ter
sprake dat een collega altijd bereikbaar is voor haar cliënten. Deze hulpverleenster beschouwt
dat als een positieve eigenschap van deze collega.
Respondent C: [...] maar ik merk echt dat ik echt geraakt wordt soms. En dan
denk ik: oh, ik zie haar pas maandag weer en als dat maar goed gaat. Ze weet
dat ze me altijd kan bellen en dat ze... Een collega van mij is daar ook heel goed
in, die laat gewoon na werktijden in de weekenden laat ze gewoon haar telefoon
aan staan. Hoewel dat eigenlijk tegen de regels is, maar zij heeft echt zoiets
van, wat dan ook, ze kunnen me bellen en dan merk je inderdaad zo van. Het is
echt best pittig dat je je het zo aantrekt die situaties.
Wat volgt is een discussie over de vraag of het wenselijk is dat je als hulpverlener
voortdurend bereikbaar bent voor cliënten. De meningen hierover verschillen aanzienlijk.
Enerzijds zijn er de hulpverleners die vinden dat het niet past om altijd bereikbaar
te zijn. Argumenten die zij aandragen hebben te maken met:
De emotionele en materieel/fysieke last die dat voor de hulpverlener met zich
meebrengt: “Dan ben je dus nooit echt vrij. Dat zou ik echt erg vinden.” / “En het
is ook, je komt dan ook op stukken als, wanneer mag ik nee zeggen, wanneer belast
ik collega's met mijn cliënten, waar ligt mijn vrijheid nog.” / “Maar wordt de
rekening betaald?” “Nee.” “Nou dat vind ik al, dat zou ik echt. Het is wel wat jij
zegt, ik laat inspreken en dat kost geld.” / “… het is ook eigenlijk niet haalbaar. Te
hoge werkdruk.”
De kwaliteit van de hulpverlening die daarmee in het geding zou kunnen zijn:
“Stel dat jij ieder weekend gebeld zou worden en jij bent hartstikke moe op die
maandag. Wat dan?”
De ongelijkheid die er ontstaat in de hulpverlening en de druk die het op collega’s
legt: “Doen we dat ook bij volwassen moeders?” / “Volgens mij doe je ook wat
met collega's als je als enige zegt ik hou mijn telefoon aan.”
Opvattingen over professionaliteit van de hulpverlener: “Hier wordt dat niet normaal
gevonden”.
Wetgeving: “Maar feitelijk, als je kijkt naar de wetgeving, om maar terug te komen
op iets maatschappelijks, mag het ook in principe gewoon niet denk ik.”
Daartegenover staan hulpverleners die geen problemen zien in deze beschikbaarheid.
Opmerkelijk is dat het binnen meerdere organisaties wel eens gebeurt dat mensen buiten
werktijd om hulp verlenen. In een aantal gevallen leidt dat tot correcties vanuit de
organisaties. Eén van de deelnemende hulpverleners stelt zichzelf echter – zoals bovenstaand
citaat laat zien, tegen de regels in – altijd ter beschikking van cliënten. Verder
is het binnen één van de deelnemende organisaties ook een goed gebruik en een
ongeschreven regel dat je je telefoon altijd aan laat staan voor de cliënt. Voortdurende
bereikbaarheid is daar een onderdeel van goede hulpverlening. Argumenten die voor
deze bereikbaarheid worden aangedragen zijn bijvoorbeeld de volgende: