Download hier mijn boek Vuile Handen

Ze hebben geen verweer. Ze kunnen letterlijk geen kant op
wanneer jagers hen neerknuppelen, levend villen en achterlaten.
Ze sterven een langzame dood, hun lichamen worden neergesmeten
als oud vuil, hun bloed kleurt het ijs totdat de bloedvlekken
plaatsmaken voor rottende kadavers, want er is geen ‘vraag’
naar zeehondenvlees.
Dus is hun lichaam ‘waardeloos’.
Wat moet je dan als moeder?
Nog een kind maken?
Onlangs zag ik een documentaire over de oorlog in Irak, waarin
een Amerikaanse soldaat aan het woord kwam.
Hij was nog erg jong. ‘Iemand doodmaken doet iets met je
ziel,’ zei hij.
Wat moet je dan als mens?
Het schijnt dat zeehondenjagers zich oppeppen met alcohol
en drugs voordat ze hun ‘tegenstanders’ te lijf gaan.
Tegenstanders die nog nooit hebben gezwommen. Soms kruipen
ze uit angst onder het ijs – en verdrinken.
Ik probeer me voor te stellen hoe het landschap eruitziet nadat
de jagers weer vertrokken zijn. De stilte, de lange sporen van vers
bloed op het ijs, de angst in de lucht, de geur van de dood – en van
de overlevenden. Pakken zij gewoon hun leven weer op?
De jagers verbranden na de jacht hun kleding omdat het bloed
en het vet zo verschrikkelijk stinken.
Ze kopen gewoon weer een nieuwe jas, toch?
En een zeehondenmoeder krijgt weer een nieuw jong. ‘Echt’
bont is bezig aan een comeback; gewoon weer een nieuwe jas. En
nog een. Zeehondenbaby’s genoeg, toch?
En er is geen naam voor zeehondenmoeders die hun jong verliezen.
81