Download hier mijn boek Vuile Handen

kaart heel normaal en acceptabel vinden.
Toen ik als tienjarige pas in Nederland woonde, kwam onze
buurvrouw Anneke, die het altijd opnam voor de zwakken en
minderbedeelden, op een dag langs met een collectebusje van
Greenpeace. Ze vroeg aan mijn vader of hij wat wilde doneren.
Mijn vader, die een charmeur was en zeer gecharmeerd van onze
buurvrouw, zei: ‘Ja, natuurlijk, er is maar één God, dus maakt het
verschil in geloof niets uit, ik doneer graag voor de kerk.’
Anneke moest lachen en legde uit waar Greenpeace voor stond.
‘Weet je, als zeehondenvlees eetbaar was, en verkocht werd
door de slager, dan leek het afslachten van die beesten minder
erg, dan nu ze puur worden afgeslacht voor het bont. Eten vinden
we primair en luxe kleding secundair, dus Greenpeace zou het
voor alle dieren moeten opnemen,’ zei mijn vader, die opeens
heel medevoelend werd met dieren.
Toen vertelde Anneke alles over het Wereld Natuurfonds, en
daar werd mijn vader meteen lid van.
Ik heb het over zesentwintig jaar geleden.
Zesentwintig jaar?
Wat doet Greenpeace, wat doet het Wereld Natuurfonds?
Vast heel veel, en nog is de mens die kwaad wil doen niet te
stoppen.
Mensen maken net zo makkelijk mensen af als dieren. De
dood stopt het leven van mens en dier, maar de dood stopt niet de
hunkering naar macht en geld.
Zal het ooit stoppen?
Ik weet het niet.
Ik denk het niet.
Maar toch, de illusie dat het ooit zal stoppen, dat het zin heeft
om ertegen te vechten, geeft het gevoel van: ‘We hebben het op
zijn minst geprobeerd.’ Want ieder leven dat je kunt redden, is de
moeite waard.
75