Download hier mijn boek Vuile Handen

Baby’s die seksueel worden misbruikt! Kinderen die werken in de
prostitutie! Ga dáár maar eens wat aan doen!
Voor de goede orde: die smoezen werkten perfect voor mijn
stoere vrienden en mij. We hoefden niks te doen, niet aan de zeehondjes
en ook niet aan die pedofielen, baby’s en kinderen.
Tegenwoordig – minder stoer en zonder masker, maar nog
steeds lui – komt mijn bereidwillige brein met de volgende,
soortgelijke smoes: ach, het is allemaal zo erg, zo ontzettend erg
wat er allemaal gebeurt op deze aarde, laat maar!
Dit is mijn laatste stuiptrekking uit het smoezenrepertoire om
niets te hoeven doen, niets te hoeven geven, niet de pijn van anderen,
pijn van dieren, toe te laten. Dat zijn zij, ik ben ik, ga weg!
Ja, de wereld is erg en misbruik van baby’s is verschrikkelijk!
De wereld was, is en wordt niet rechtvaardig, nee, ik wéét het!
Maar da’s een perverse (en leugenachtige) reden om maar niks te
hoeven doen.
Lezer, wat blijft is dat elke actie om mensen- en dierenleed te
verkleinen de moeite waard is. En het in ieder geval niet verdient
om uitgelachen te worden. Vooral niet door volwassen mannen
die eigenlijk emotioneel invalide jongetjes zijn die heel erg in de
knoop zitten met zichzelf.
Over dat gevoel van ‘het is allemaal te erg, laat maar!’ dat
me nog steeds komt vervelen, heeft Moeder Teresa iets aardigs gezegd.
Een journalist (wie anders?) vroeg haar midden in de chaos en
ellende van India: ‘Maar wat u doet, is dat niet een druppel op de
gloeiende plaat?’
Met dat verkreukelde gezichtje van haar keek ze op naar de
minstens één meter langere journalist, moest even nadenken en
zei toen: ‘Ik hou me niet bezig met de plaat, ik hou me bezig met
de druppel.’
68