Download hier mijn boek Vuile Handen

Massa’s verzamelde handtekeningen, acties en betogingen –
niets van dat alles helpt om de Canadese regering van haar beleid
af te houden. We zullen dus een andere weg moeten zoeken om
deze mensonterende jacht aan te pakken.
Dus wat dan te doen?
Mijn voorstel is om een wereldwijd Seals Wildlife Fund op te
richten, samen met de – wel degelijk óók bestaande – Canadese
dierenbeschermers. Geld uit dat fonds zou naar de lokale Canadese
vissers moeten gaan, die met deze afschuwelijke jacht slechts
een schamel bedragje verdienen. Die vissers zijn de afgelopen jaren
door de Canadese overheid volstrekt in de steek gelaten nadat
het falende overheidsbeleid op het gebied van visserij voor een
catastrofe had gezorgd. De Canadese zeeën zijn leeg en de voormalige
vissers mogen als genoegdoening een paar maanden per
jaar zeehonden doden. Al hun woede en frustratie leggen ze in de
klap waarmee ze een weerloze baby de hersens inslaan. Het ooit
gehanteerde argument dat de zeehonden verantwoordelijk zouden
zijn voor de lage visstand is allang als onzin van tafel geveegd.
Zelfs de Canadese overheid heeft dat moeten toegeven.
Wij zouden er met elkaar voor moeten zorgen dat er een fonds
wordt opgericht waaruit die vissers betaald worden voor het niet
doden van de zeehonden. Vergelijk het maar met de braakligpremie
voor landbouwers in Europa. De inkomsten van de vissers
bestaan maar voor een klein gedeelte uit het bloedgeld van de
zeehonden. De totale zeehondenjacht in Canada levert zelfs volgens
de overheid per jaar slechts twaalf miljoen euro op (cijfers
uit 2005). Als daar de subsidies en andere kosten van worden afgetrokken
is het nog minder.
Wanneer wij de vissers in Canada zouden steunen in hun
ellende, kunnen we bereiken dat ze zich niet door iederéén in de
steek gelaten voelen. Misschien kunnen we ze er zelfs van over-
41