Download hier mijn boek Vuile Handen

Lenie ’t Hart
directeur zeehondencrèche pieteruren
Laten we ze uitkopen
Woede, onmacht, verdriet. Dat spookt allemaal door je hoofd als
je stilstaat bij wat er op dit moment in Canada op het ijs met jonge,
weerloze zeehonden gebeurt. Je vraagt je werkelijk af hoe
zoiets mogelijk is in onze samenleving. Maar ik vind het nog het
ergst dat grote natuurbeschermingsorganisaties er een verhaal
van maken – zelfs naar kinderen toe – dat dit eigenlijk wel normaal
is. Ik heb al teksten gelezen als ‘het is alleen onaanvaardbaar
als dit op langere termijn zou leiden tot een daling van het aantal
zeehonden’. Men laat ons graag geloven dat ‘dood nu eenmaal bij
het leven van dieren hoort’, dat het hier gaat om ‘een gezonde
populatie’ en vooral dat ‘die zeehondenpopulatie het “oogsten”
van dieren best wel kan hebben’.
Dergelijke en andere drogredenen worden gebruikt om de samenleving
een oogje te laten dichtknijpen, of liever nog: beide
ogen voor de werkelijkheid te laten sluiten. Zelfs het World Wildlife
Fund – dat geld binnenhaalt met prachtige spotjes van jonge
dieren die schattig rondspringen op het televisiescherm – verschuilt
zich achter dergelijke drogredenen en steunt daarmee in
wezen de politiek in Canada. Als dat World Wildlife Fund ‘Stop!’
zou zeggen en actie zou gaan voeren, was de jacht heel snel afgelopen.
Maar ze doen het niet, met als argument dat deze zeehondensoort
niet bedreigd is. ‘Het aspect van dierenwelzijn (...) is
niet onze eerste invalshoek. Natuurbescherming is onze focus en
expertise (...),’ aldus het wwf.
40