Download hier mijn boek Vuile Handen

Uiteindelijk slaagt hij erin om ons aan de grond te houden. Als
we veilig in de helikopter gekropen zijn, blijft hij onder de helikopterbladen
staan met zijn armen uitgestrekt, in de ene hand
een mes, in de andere een slijpmes. Als de helikopter op zou starten
zouden de rotorbladen geraakt worden. De helikopter naar
de knoppen en/of de jager zwaar gewond. Allebei geen fraai idee.
Gelukkig komt de politie. Wij krijgen een aanklacht aan onze
broek, de jager wordt teruggestuurd naar zijn werk, zonder aanklacht.
Maar in ieder geval is hij weg, ver weg van mij. Pfff...
Dag 7 – zaterdag 2 april 2005
Vandaag ben ik ook de hele dag op het ijs geweest. We moesten
een tijd wachten, omdat een officier een hele discussie begon
over de vraag of we te dicht bij de boot waren gekomen met de
helikopter. Het duurt lang. Ik besluit op mijn buik over het ijs
langzaam dichter naar de acht zeehondenpups naast mij toe te
kruipen. Gave beesten, als je rustig bent laten ze je heel dichtbij
komen. Ik heb een digitale camera bij me en wil een paar foto’s
nemen. Voordat ik de kans krijg, loopt er een jager naar de zeehondenpups
en knuppelt de eerste dood. De andere zeven kijken
op, beginnen te janken en worden ook in no time neergeknuppeld.
Het geluid van een knuppel op een zeehondenschedel. Ik
kan het niet in woorden beschrijven. Afschuwelijk. Walgelijk.
Hier moet en zal een einde aan komen!
Morgen ga ik op de terugweg naar Nederland. Met een tussenstop
in Montreal, waar ik met een aantal Canadese politici zal
spreken over de zeehondenjacht, klimaatverandering en andere
milieuonderwerpen.
Afsluiting : veilig thuis?
Na een lange reis ben ik nu al weer een week terug in Neder-
38