Download hier mijn boek Vuile Handen

hout, afgebladderde verf en wapperend plastic dat voor de ramen
was getimmerd tegen de koude ijswind. Armoede.
Nadat we een paar maal op verschillende deuren hadden geklopt
verscheen er een mollige man met een rossig baardje en
grote blote voeten in een zijdeur. Bart deed een poging zichzelf te
introduceren, maar voordat hij zijn zin had afgemaakt stonden
wij al binnen – ‘It’s too damn cold to be standing out there, why
don’t you come in?’
Kenneth woonde in een huis met de allures van een stacaravan.
De vloer lag bezaaid met kinderspeelgoed en oude kleren,
maar dat maakte hem zo te zien geen moer uit. Hoewel het al laat
in de avond was, ging hij ervoor zitten en begon aan zijn verhaal.
Hij jaagt al negen jaar op zeehonden, heeft zijn eigen boot en
huurt personeel in, in de regel drie of vier man, om mee te helpen
de dieren af te schieten of neer te knuppelen, ze aan boord te slepen
en vervolgens ter plekke te villen. Trots toonde hij de foto’s
van zijn boot, van de kreeftenfuiken die hij zelf maakt en van de
grootste tonijn die hij ooit in zijn leven had gevangen. En de foto’s
van hem en zijn maten boven op bergen zeehondenpelzen.
Hé, weet je wat, het lijkt erop dat we zo kunnen gaan vliegen.
Ik kap er voor nu even mee. Op naar Godot...
de middag – Godot is nog steeds niet komen opdagen. Alle
anti-bontactivisten zitten nog steeds te wachten op de mogelijkheid
om per helikopter het ijs op te gaan en de strijd om het binnenhalen
van de meeste zeehondenpelzen te bekijken. Het weer
is in deze tijd van het jaar nog nooit zo slecht geweest dat er dagen
na elkaar geen mogelijkheid was om erop uit te gaan. Ik kan aan
de gezichten van de campagnevoerders zien dat ze het wel zat
zijn. Ze zijn gekomen om met een wakend oog toe te zien op de
jagers, hun handelen vast te leggen en aan te klagen in de media
30