Download hier mijn boek Vuile Handen

het ijs ook weer opgevroren zijn zodat we niet door het dooiwater
hoeven te soppen. Ik ga maar weer eens met mijn tenen
spelen.
Dag 5 – donderdag 31 maart 2005
de ochtend – Sodeknetter, wat ben ik moe. Na gisteren een
dag in Charlottetown te hebben gezeten, besloot ik aan het eind
van de middag om contact te zoeken met de zeehondenjagers
zelf. Ik heb een aantal politieke contacten hier die mij helemaal
hebben bijgepraat over de lokale politieke agenda en de controverse
die de zeehondenjacht voor hen als politieke partij oplevert.
In een lang gesprek met de plaatselijke leider van de New
Democratic Party, die werkzaam is als geschiedenisdocent, werd
mij de geschiedenis van de zeehondenjacht geschetst. Uiteindelijk
kwam ik via via aan de naam van een zeehondenjager die mogelijk
bereid zou zijn mij de andere kant te vertellen van het verhaal
dat ik tot nu toe hoorde. Een naam en een vage omschrijving
van zijn verblijfplaats. Als een Sherlock Holmes reconstrueerde
ik de mogelijke locatie van zijn boot en zijn huis, maar verder dan
een paar sterke vermoedens kwam ik niet. Uiteindelijk ben ik,
met Bart (de journalist voor De Telegraaf) als chauffeur, maar gewoon
op pad gegaan.
De bewakers van het plaatselijke haventje hadden inderdaad
wel gehoord van Kenneth MacCleod, de jager die ik zocht. Met
hun richtingaanwijzingen in het achterhoofd reden we vervolgens
in een ijskoude snerpende wind een paar uur over gladde
kronkelende wegen dwars door een hillbilly-landschap – om
compleet de weg kwijt te raken. Kaart en kompas boden geen
soelaas. Met wat grommen en wijzende bewegingen slaagde een
plaatselijke visser in een versleten pyjama erin ons uit te leggen
waar Kenneth woonde. Zijn huis zag er belabberd uit. Rottend
29