Download hier mijn boek Vuile Handen

Kamer daarmee uitgesproken dat het doden van dieren voor hun
vacht in orde is, zolang het maar diervriendelijk gebeurt (als dat
bij zeehonden al mogelijk is). Bah...
de middag – Ik heb een paar laarzen aangetrokken die zelfs bij
veertig graden vorst mijn voeten warm zullen houden en ik ben
met een survival suit onder de arm naar het vliegveld gegaan.
Daar zou een helikopter voor ons klaarstaan. De groep die vanochtend
is vertrokken blijkt bij aankomst op het vliegveld nog
niet teruggekomen te zijn, dus het wachten is op hen.
Na een interview met de Canadese televisie arriveert een drijfnatte
en verkleumde ploeg medewerkers van de Humane Society
United States (hsus). Zij doen verslag van hun ervaringen tussen
de jagers. Rebecca Aldworth, de woordvoerder van hsus,
vertelt dat zij anderhalf uur naast een zeehondenpup heeft gezeten
die de knuppel had overleefd en langzaam aan het leegbloeden
was. Als je geen dierenarts bent, mag je deze dieren niet meenemen
of uit hun lijden verlossen. Rebecca vertelde over de
wanhoop die ze voelde en de machteloosheid om een dier te zien
lijden en niks te kunnen doen.
Uiteindelijk besloten zij tegen alle regels in het zeehondje
maar in de helikopter te laden en mee te nemen naar een dierenarts
in Charlottetown, waar wij verblijven. Nog voordat ze het
dier had kunnen oppakken kwam er echter een jager aanlopen,
die het zeehondje met een ferme tik alsnog naar de eeuwige
jachtvelden hielp. Hoewel ik er nog niet zelf bij kan zijn, krijg ik
wel al een stevige indruk van de gevoelens die er door je heen
gaan als je daar bent en dit alles moet aanzien. Vandaag is het
weer te onveilig om nog uit te vliegen. Diverse vissersboten zijn al
gestrand op het ijs, en het wachten is op de dag van morgen, in de
hoop dat we dan een kans krijgen om erop uit te gaan.
25