Download hier mijn boek Vuile Handen

Annemarie Postma
schrijfster en columniste
Vuile handen
Ik slaap slecht de laatste nachten. Ik zie een ijsvlakte met pasgeboren
zeehondjes. Ze zijn blij, hun moeders ook. Ze slapen, drinken
moedermelk en spelen. De zon schijnt, hun donzige verse
vachtjes zijn wit, het ijs is wit. Nog wel. Tijd is iets waar dieren
zich niet mee bezighouden. Dieren leven in het nu. Gelukkig.
Want, stel je toch eens voor dat de zeehondenmoeders zouden
weten dat in twee weken hun pasgeborenen massaal afgeslacht
gaan worden. Door goddeloze, liefdeloze handen. Uit prestige,
uit een ego-oorlog tussen autoriteiten. Canada wil met dit aankomende
laffe bloedbad de wereld laten zien: wij laten ons de wet
niet voorschrijven.
Een zinloze, totáál overbodige, gewetenloze commerciële
slachtpartij staat weer voor de deur.Wij weten dit, wij weten dit al
vijfentwintig jaar. Wij vinden dat niet gek, tenminste niet zo gek
dat we geen hap meer door onze keel krijgen, wakker liggen, niet
meer in de spiegel kunnen kijken en ten strijde trekken met verfspuitbussen
– zoals vroeger.
Ik huil en ben misselijk als ik dit schrijf. Vindt u dat gek? Ik
vind het gek dat er, ondanks eerdere toezeggingen, niemand van
de Canadese ambassade aanwezig was tijdens de manifestatie van
Bont voor Dieren op 9 maart in de Amstelkerk in Amsterdam.
De ambassadeur had ‘geen tijd’. Misschien zou er een eerste secretaris
komen.‘Maar,’ werd er gezegd,‘als we komen is het louter
een formaliteit; not to help you out.’
18