Download hier mijn boek Vuile Handen

ook daar de mensen wakker te schudden. ‘Der Robbenretter’,
noemden de Duitse kranten hem. Hij spaarde geld om naar Oslo
te kunnen afreizen en vervolgens, in 1971, naar Canada.
Zijn strijd viel hem niet makkelijk: ‘De mensen zijn wreed, dat
zijn ze trouwens altijd geweest. Toen ik op de Dam stond met
mijn oproepen, kwamen ze aan de kraag van m’n jas voelen: “En
dat bontje dan? Zeker ook een lekker stukje vlees vanavond, hè.”
Maar dat bontje is nylon en m’n laarzen zijn van plastic, want ik
ben al m’n leven lang vegetariër. Ik breng het niet meer op om op
de Dam te gaan staan.’
Dat neemt niet weg dat zijn werk en dat van vele anderen effect
had. Het protest groeide in Nederland en organiseerde zich onder
meer in het Anti Bont Comité, de voorloper van Bont voor
Dieren. In het buitenland gebeurde hetzelfde. De handel in zeehondenbont
kelderde. Werden in de jaren vijftig jaarlijks bijna
300 000 zeehonden afgeslacht, in de jaren zeventig daalde het
naar een gemiddelde van 170 000. Nadat de Europese Gemeenschap
na aanhoudende druk van de publieke opinie en dierenbeschermingsorganisaties
in 1983 had besloten de grenzen te sluiten
voor zeehondenbont van white coats, daalden de aantallen slachtoffers
nog drastischer. In de tweede helft van de jaren tachtig werden
er ‘slechts’ 50 000 dieren per jaar doodgeknuppeld. Mede
door acties van Bont voor Dieren kregen mensen bovendien
steeds meer oog voor het dierenleed dat zich achter álle soorten
bont verschuilt.
Een minder bloeddorstige wereld is dus mogelijk. Maar daarvoor
zijn mensen als Gerard Esser nodig. Mensen die zich niet
onverschillig en afzijdig houden, maar in actie komen. Gelukkig
zijn die mensen er, al zijn het er veel te weinig.Annemarie Postma
is zo iemand. Haar betrokkenheid en inzet biedt hoop en inspiratie,
net als de positieve reacties die zij heeft losgemaakt en die in
dit boek zijn gebundeld.
14