Download hier mijn boek Vuile Handen

Voorwoord Claudia Linssen
directeur bont voor dieren
Protest helpt
In de jaren zestig werd bont aanvankelijk heel normaal gevonden.
Zelfs trendy jongerentijdschriften prezen het schaamteloos
aan. Maar het was tevens de tijd waarin het protest tegen bont
langzaam aanwakkerde tot een storm, zeker waar het de zeehondenjacht
betrof. In Nederland was een van de eersten die dit protest
ontketende een inmiddels vergeten kunstschilder. Zijn naam:
Gerard Esser (1908-1983). In een boek als dit is het goed hem te
memoreren.
Esser was een opvallende verschijning, doorgaans gekleed in
kleurig fluweel en getooid met parmantige strikken die hem de
allure gaven van een achttiende-eeuwse edelman. Wonen deed
hij in een klein appartement op drie hoog in de Amsterdamse
Pijp, samen met een verlamde zeemeeuw, een eend (die een klok
luidde als hij wilde eten), een papegaai en een uil – die overdag in
de kast sliep en er ’s nachts op uit trok.
Toen hij hoorde over de zeehondenslachtingen die jaarlijks in
Canada haar beslag kreeg, begreep Esser dat actie nodig was: ‘De
dieren moeten toch ergens een advocaat hebben.’ Hij ging de
straat op, in zijn eentje, om te laten zien welke barbaarse praktijken
er plaatsvonden. Niet met foto’s, maar met zijn schilderijen
die het dierenleed verbeeldden. Op de Dam verzamelde hij handtekeningen
om aan te bieden aan de Canadese ambassade. Hij gaf
interviews, sprak op scholen, reisde af naar Brussel en Bonn om
13