Download hier mijn boek Vuile Handen

zoek waar de Canadese regering zo graag mee schermt, vertoont
grote methodologische gebreken, zoals onlangs haarfijn is geanalyseerd
in een rapport van professor A. Linzey (Oxford University).
Niet alleen waren de jagers zich er terdege van bewust dat
hun praktijken door een officieel onderzoeksteam werden gevolgd,
ook registreerden de onderzoekers slechts het aantal dieren
dat levend aan boord werd gebracht. Met andere woorden, zij
keken niet naar het aantal dieren dat, na gevild te zijn, overleed
tijdens het transport naar de schepen.
Het is daarom geen verrassing dat een team van veterinair onderzoekers
die post-mortemsecties uitvoerden naar op het ijs
achtergelaten karkassen met heel andere conclusies kwam. In
17% van de gevallen bleken de schedels intact – en waren de dieren
waarschijnlijk bij vol bewustzijn ontdaan van hun huid. Bij
nog eens 25% vertoonden de schedels slechts lichte fracturen, wat
het waarschijnlijk maakte dat de dieren niet alleen levend waren
gevild, maar daarbij bovendien nog steeds in meer of mindere
mate over bewustzijn beschikten.
Deze percentages extrapolerend zou het dus gemiddeld jaarlijks
niet om 7000 zeehonden gaan, maar in totaal om zo’n 140 000
dieren die op de meest gruwelijke wijze aan hun einde komen. En
anders dan het Volkskrant-artikel suggereert is het schieten én
niet wijdverbreid én niet per definitie ‘humaner’ dan het knuppelen.
Veel dieren worden aangeschoten, ontkomen en sterven
alsnog een akelige dood.
Deze bevindingen sluiten aan bij andere schrijnende discrepanties
die bestaan tussen de officiële lezing en de praktijk. De regering
geeft hoog op van strikte regulering en strakke controle,
terwijl deze in werkelijkheid gatenkaas zijn. De regering verklaart
fier dat het doden van jonge zeehonden inmiddels ten strengste
verboden is, maar dit blijkt een lachertje. Werden zeehondenjon-
115