Download hier mijn boek Vuile Handen
Download hier mijn boek Vuile Handen Download hier mijn boek Vuile Handen
Mijn vader. Een sterk, bijzonder mens, die ruim vier jaar lang zijn jonge leven niet zeker was omdat hij er niet mocht zijn. Dat had een boze duivel besloten. Wat onderscheidt ons van de dieren? vroeg ik me zo vaak af. ‘Zij volgen instincten. Wij leren manieren,’ had mijn vader me verteld. ‘Soms lijken mensen op beesten. En dat is nog veel erger, omdat wij mensen een keuze hebben. Een geweten.’ Nu weet ik beter. Mijn vader heeft het jodenkamp overleefd, maar hij heeft dat nooit verwerkt. Hij leeft niet meer, maar ik voel nog steeds zijn pijn. En probeer het te begrijpen. Wat kan ’n mens bewegen, te moorden om een ras of voor een jas. Een leven weg te vegen, met een knuppel of met gas. 113
Annemarie Postma en Claudia Linssen dierenliefhebbers Canada: ‘Discover our true nature’ Het artikel over de zeehondenjacht de de Volkskrant van 1 april 2006 stipt enkele interessante aspecten van de zeehondenjacht aan. Helaas worden twee daarvan niet nader uitgewerkt. Het betreft hier ten eerste de regulering – met name de bewering dat de jacht ‘humaan’ zou zijn – en ten tweede de veronderstelde selectieve verontwaardiging. De zeehondenjacht is de grootste slachtpartij op zeezoogdieren ter wereld. Ruim 300 000 zeehonden worden jaarlijks ‘geoogst’, zoals dat eufemistisch heet. Hoogontwikkelde zeezoogdieren doden terwijl daar geen noodzaak voor is, dat lijkt per definitie niet humaan, maar de Canadese regering maakt het als reactie op de internationale kritiek wel erg bont – excusez le mot. Zij stelt namelijk: ‘Om een inhumane behandeling te voorkomen, worden de dieren snel gedood volgens strikte regels.’ Dat dit niet volledig werkt wil men wel toegeven, maar toch, in 98% van het aantal kills is er sprake van een ‘humane’ dood, zo zou uit onderzoek blijken. Met andere woorden: jaarlijks zouden niet meer dan zevenduizend dieren levend worden gevild.De jagers die in het Volkskrant-artikel aan het woord komen zijn overigens iets pessimistischer – en realistischer – en spreken van een percentage van 90% dat ‘humaan’ de dood vindt. In werkelijkheid is de situatie echter heel veel erger. Dit onder- 114
- Page 64 and 65: muts natuurlijk en ik ben trots op
- Page 66 and 67: Kluun schrijver en columnist ‘Pap
- Page 68 and 69: François de Waal schrijver en prog
- Page 70 and 71: Patty Scholten stripschrijver en di
- Page 72 and 73: zich zelf ontpoppen als onderdrukke
- Page 74 and 75: Jan Siebelink schrijver Weerloos In
- Page 76 and 77: kaart heel normaal en acceptabel vi
- Page 78 and 79: anderen Brian Davies, internationaa
- Page 80 and 81: Koos van Zomeren schrijver Bloed Ja
- Page 82 and 83: Ze hebben geen verweer. Ze kunnen l
- Page 84 and 85: De zin van het leven is... onwetend
- Page 86 and 87: den gedood door redeloze vaders of
- Page 88 and 89: en. Je hebt leren stoelen in je aut
- Page 90 and 91: Susan Smit journalist en schrijver
- Page 92 and 93: Samira Abbos programmamaker en colu
- Page 94 and 95: Marjan Berk actrice en schrijver Sc
- Page 96 and 97: Karin Giphart schrijver en songwrit
- Page 98 and 99: En in Afrika verkrachten ze baby’
- Page 100 and 101: een schietpartij in Breda een dode
- Page 102 and 103: Jeroen Kijk in de Vegte radio- en t
- Page 104 and 105: Siska Mulder schrijver en journalis
- Page 106 and 107: Bert van der Veer schrijver en regi
- Page 108 and 109: Mylène de la Haye presentator en j
- Page 110 and 111: voor het eerst realiseer waar ik be
- Page 112 and 113: ze zonder gevaar voor eigen leven i
- Page 116 and 117: zoek waar de Canadese regering zo g
- Page 118 and 119: treffende regio geen constructieve
- Page 120 and 121: de Ton Smits-penning voor zijn gehe
- Page 122 and 123: Ronald Jan Heijn (1960) is voormali
- Page 124 and 125: Annemarie Postma (1969) is schrijfs
- Page 126 and 127: François de Waal was hoofdredacteu
- Page 128 and 129: Bont voor Dieren is een samenwerkin
- Page 130: Slecht nieuws voor de zeehonden in
Mijn vader. Een sterk, bijzonder mens, die ruim vier jaar lang zijn<br />
jonge leven niet zeker was omdat hij er niet mocht zijn. Dat had<br />
een boze duivel besloten.<br />
Wat onderscheidt ons van de dieren? vroeg ik me zo vaak af.<br />
‘Zij volgen instincten. Wij leren manieren,’ had <strong>mijn</strong> vader me<br />
verteld. ‘Soms lijken mensen op beesten. En dat is nog veel erger,<br />
omdat wij mensen een keuze hebben. Een geweten.’<br />
Nu weet ik beter.<br />
Mijn vader heeft het jodenkamp overleefd, maar hij heeft dat<br />
nooit verwerkt. Hij leeft niet meer, maar ik voel nog steeds zijn<br />
pijn. En probeer het te begrijpen.<br />
Wat kan ’n mens bewegen,<br />
te moorden om een ras of voor een jas.<br />
Een leven weg te vegen,<br />
met een knuppel of met gas.<br />
113
Change language