Download hier mijn boek Vuile Handen

Hij lacht zijn flemerig lachje en gaat er niet op in. ‘Nou, laat
maar eens even zien die collectie,’ zeg ik en struin de winkel in,
cameraploeg in mijn kielzog. Trots toont Molenaar zijn nieuwe
ontwerpen.
Ik bekijk ze kritisch en merk op: ‘Veel zwart dit najaar. Niet
echt een bont kleurgebruik.’ Hij legt me geduldig uit dat zwart
het helemaal wordt dit najaar.
‘U heeft toch ook Wim Kok kledingadviezen gegeven?’ onderbreek
ik hem.‘Saaie man lijkt me dat. Niet echt een bont type.’
Nog steeds blijft Molenaar doorkeuvelen, deze keer ingaand
op de karakterstructuur van onze ex-premier. Ik begin me af te
vragen of deze man ooit doorkrijgt dat ik het niet over zijn ontwerpen
wil hebben, maar over het dierenkerkhof waarin we ons
bevinden. Ik vraag hoeveel een hoedje, afgezet met dode chinchilla’s,
kost. Hij noemt de prijs.
‘Zoveel? U maakt het wel erg bont, meneer Molenaar.’ Enige
ongerustheid is merkbaar bij de goede man maar nog niet genoeg
om de bijl erin te zetten.
‘Wil je nog een espresso?’ vraagt hij en hij loopt naar het keukentje.
Ik loop achter hem aan en doe net of ik me keihard stoot
aan een stoel die tegen de muur staat.
‘Auw!’
Geschokken kijkt hij om:‘Gaat het?’ Ik wrijf over mijn scheenbeen.
‘Nee. Ik weet zeker dat ik morgen bont en blauw ben.’ Dan
wordt het Molenaar duidelijk dat het bespreken van de najaarsmode
niet mijn eerste prioriteit heeft, of beter gezegd: geen enkele.
‘Goed,’ zegt hij.‘Ik heb nog een afspraak en moet nu toch echt
een einde aan dit interv...’ hij stopt met praten als ik ineens met
grote opengesperde ogen om me heen kijk en net doe of ik me
108