Download hier mijn boek Vuile Handen

edden. Stel je toch eens voor dat je één keer in je leven zoiets
dappers doet...
In plaats daarvan schrijven we een stukje, kopen een bundel – en
dan? Op naar de supermarkt om onze boodschappenkar vol te
laden met vleeswaren. Als je weet hoe een biggetje wordt gemarteld
voor het op je bord belandt, wil je nooit meer varkensvlees
eten. Maar het punt is: we eten het wel, omdat het zo lekker
smaakt en zo lekker betaalbaar is. We hebben tranen in onze ogen
als we op televisie zien hoe zo’n lief zeehondje wordt gemarteld,
maar in de supermarkt dooft die dierenliefde opmerkelijk snel.
Misschien is het een idee om voortaan speciale bordjes te plaatsen
bij het koelvak waarop je kunt lezen welke martelingen deze
dieren achter de rug hebben. Toch jammer dat een kipfilet of een
lamsbout net wat minder medelijden opwekt dan een pasgeboren
zeehond.
Zo’n zeehondje spreekt tot de verbeelding, dat is het. Het ziet
er knuffelig uit, kijkt met smekende ogen naar je op en glibbert
onhandig over het ijs. Net een baby, vooral als hij begint te
schreeuwen om zijn moeder. Ondertussen eten we dieren die wat
minder aandoenlijk zijn zonder al te veel wroeging op.
Aangezien die reddingsboot van mij vermoedelijk niet binnen
afzienbare tijd zal uitvaren, houd ik het vooralsnog bij het simpele
voornemen mijn boodschappenwagentje te vullen met vegetarische
producten. O ja, nog één ding. In die supermarkt van mij is
het idioot koud, de gevoelstemperatuur ligt iets boven nul. Niet
zo koud als in Canada, maar toch, ik ga er warm gekleed naartoe.
Mocht iemand de behoefte voelen om met een verfspuitbus de
aanval te openen op mijn aaibare bontjas: die is nep.
104