Download hier mijn boek Vuile Handen

De huiler kijkt naar de man alsof hij wil vragen: ‘Ik was hier net
nog met mijn moeder. Weet u waar ze is? U bent een stuk groter
dan ik, dus u kunt een stuk verder kijken. Ik heb haar nodig, ik
ben een beetje bang zonder haar. Kunt u me naar haar toe brengen?’
Dat zo’n man die blik in de ogen van de zeehondenbaby kan
weerstaan is mij een schokkend raadsel. Dat hij het dier kan aankijken
– wat hij toch zal moeten, want hij mikt immers midden
op zijn kop – en dan die doodsklap kan uitdelen.
Mijn honden kijken mij ook wel eens zo aan, als ik ’s ochtends
vroeg met mijn jas aan in de kamer sta en ze even toespreek en
een aai geef voor ik de deur uit ga, op weg naar Hilversum. Ze weten
dondersgoed dat ik zonder hen vertrek en ik meen te zien dat
ze dat niet leuk vinden. Ja, ik ga ook voor een blond permanentje
en een Opel Manta, want mijn honden... dat zijn eigenlijk mijn
kinderen. En eigenlijk voel ik me daardoor een beetje verantwoordelijk
voor alle dieren. Ze zijn vaak afhankelijk van de mens.
En ik geloof ook dat het instinctieve zorgen voor dieren in ieder
mens gebakken zit. En dat zo’n nare Canadees al die voornoemde
gevoelens in zichzelf kan uitschakelen... Ik hoop dat hij er een
zwarte vlek van op z’n aura krijgt.
Maar hola: er is nog een dader: de drager van de zeehondenhuid.
De dame met haar hondje op haar arm. Zij kijkt naar haar witte
accessoire, het beest kijkt naar haar zoals het zeehondje naar de
jager heeft gekeken.
Zou ze het behaaglijk warm vinden in die jas?
102