OVERZICHT - Acehbooks.org

- 18 -
alle superieuren buiten gevecht zijn gesteld, het commando
doet nemen en den troep veilig thuisbrengen; die
soldaten rustig met hun lichaam den commandant doet
dekken; die aanspoort tot volharden in de achtervolging,
ook dan, als de levensmiddelen bijna verbruikt zijn en niet
is te voorspellen, wanneer weer bijgefourageerd kan worden,
óók dan, als de troep doodop en de kans op succes gering
is; die den moed en de geestkracht wakker houdt onder
de grootste ontberingen, de neerdrukkendste omstandigheden.
De uitingen van dien geest zijn in de geheele krijgsgeschiedenis
van het Indische leger in groot aantal te
vinden; in de geschiedenis van het korps marechaussee
echter vormen zij een bijna onafgebroken reeks.
In een schrijven van den korpscommandant van 13
April 1893 treffen wij voorts deze zinsnede aan :
,,Alle brigades zijn op hun beurt in gevecht geweest,
de diensten des nachts zoowel als overdag gelijkelijk verdeeld
en allen legden daarbij nagenoeg denzelfden volhardenden
ijver aan den dag, zoodat de verdiensten van
allen nagenoeg gelijk zijn".
Dat schrijven geeft reeds blijk van den hoogeromschreven
geest van eenheid in het korps, eenheid in de
brigades vooral.
Zoo verrichtte de marechaussee reeds kort na de oprichting
van het korps nuttig werk en was de eerste commandant
onverpoosd werkzaam om het korps tot een
keurtroep te maken. Zeer juist zag de kapitein NOTTEN
in, dat de taak van de marechaussee behoorde uit te gaan
boven het enge keurslijf, waarin die taak door Reglement
en Instructie was gewrongen, en dat een meer offensief
optreden op den voorgrond behoorde te staan.
Allereerst behoorden daarom de marechaussees de
vrijheid te krijgen om ook buiten de geconcentreerde linie
te ageeren, aanvankelijk met het hoofddoel, het terrein
aldaar nauwkeurig te leeren kennen, opdat zij later, wanneer