OVERZICHT - Acehbooks.org

In de eerste plaats hadden de groote en niet schitterend
succes bekroonde tochten onder K. VAN DER
HEIJDEN zoodanig hooge eischen van aanvulling voor de
troepenmacht van Atjeh gesteld, dat daaraan slechts ten
koste van de gevechtswaarde der infanterie had kunnen
worden voldaan. Die aanvulling bestond voor een groot
deel uit jonge, geheel onbedreven soldaten, waarmede geen
eenigszins hachelijke ondernemingen konden worden gewaagd.
Met soldaten van dit gehalte durfde men nog slechts
in groote, gesloten troepenmachten optreden. Geen ideale
gevechtsvorm tegenover een beweeglijken, de colonnes
omzwermenden tegenstander.
Er was meer ! De ervaringen, in den Russisch-Turkschen
Oorlog opgedaan, gaven aanleiding tot de in de jaren 1880 —
1885 uit Europa in Nederlandsch-Indië geïmporteerde denkbeelden
omtrent de geweldige uitwerking van het infanterievuur
op groote afstanden. Zonder er rekening mede te
houden, dat de uitkomsten van een Europeeschen oorlog
niet klakkeloos mogen worden overgebracht op den strijd
tegen den Inheemschen vijand met zijn geheel bijzonder
karakter, ging men ook hier groote waarde toekennen aan
het massavuur, met name het salvovuur, bij de actie tegen
eene Inheemsche verzetspartij. Een zeer langzaam optreden
der infanterie en ingewikkelde, logge gevechtsformatie's
waren er het gevolg van. Bovendien eischten die ingewikkelde
formatie's en de zucht naar vuuruitwerking het optreden
op open terrein. Zoo zagen wij dan ook onze
troepen op Atjeh steeds ageeren op de uitgestrekte sawahcomplexen,
waar de massale troepenmachten prachtige
schijven boden aan de Atjehsche schutters, waarvan er verscheidene
in die dagen treffende staaltjes van hun schietbekwaamheid
ten toon spreidden. Aan onze zijde waren de
resultaten van het vuur op de zeer goed gedekte, verspreid
opgestelde tegenstanders natuurlijk vrijwel nihil, terwijl het
gebrek aan snelheid in onze actie belette, den vijand aan
zijn kleed te komen. In een beschrijving van onze strijd-