HOE DE FOETUS REAGEERT OP STRESS VAN DE MOEDER Hoe ...

mijzelf en onderdruk het, maar dat gaat niet altijd. Van kindsaf aan is het voor C moeilijk confrontaties aan te
gaan met mensen uit haar directe omgeving omdat ze deze niet wil kwetsen. Als het verder van haar af staat,
confronteert ze wel.
De reactie in de baarmoeder herkent C. Dit doet ze als ze zich naar voelt, bij kritiek, verdriet en ruzie. Ze
wil zich verstoppen. Tijdens een sessie in dit leven, ziet C zichzelf, nadat ze kritiek heeft gekregen,
ineengedoken zitten. Ze is dan achtendertig. Ze ontdekt nu dat ze in zulke situaties de foetushouding
aanneemt. Soms praat ze het uit, maar vaak kruipt ze in bed; ze zoekt de stilte en het donker op. Het niet
snappen komt in haar leven regelmatig voor. Vooral haar moeder die zich, zoals ze zegt, als een puber
gedraagt.
Conclusie
Op stressmomenten in het leven reageert ze hetzelfde als in de baarmoeder, ze gaat zelfs in de
foetushouding zitten; ze rent weg en kruipt vaak in bed (verstoppen). Het postulaat: Ik snap het niet werkt
door. C heeft moeite met plotselinge veranderingen; het moet altijd op haar manier: In de baarmoeder was
er de schrik bij de val van de trap, moeder was hysterisch. Bij het levensplan zegt C dat wat ze in de
baarmoeder meemaakte, zo moest zijn. Ze moet leren dingen op te lossen, niet weg te lopen, de
confrontatie aangaan.
Enkele weken na de sessies kan ze gemakkelijker bij haar weggestopte gevoelens en emoties komen. C had
nooit gehoord, dat haar moeder tijdens de zwangerschap zichzelf van de trap had laten vallen. Het hele
verhaal bleek te kloppen. Alleen had haar moeder zichzelf niet expres van de trap gegooid, maar zag in haar
hysterie niet goed meer wat ze deed.
Cliënt 5: vrouw, 52 jaar
Tijdens de zwangerschap van de moeder was er een brandje in de keuken. De moeder bluste het zelf, maar
daarna lag ze drie dagen verlamd op bed, zonder te kunnen praten.
Tijdens de prenatale fase
C maakt contact met de foetus als ze zes weken is. Ze blijft erbuiten; ze verzegelt haar plek zodat er
niemand anders inkomt. Met drie maanden zit ze voor het eerst in de baarmoeder. Een bekrompen toestand,
het is allemaal wat klein, maar het is wel de plek waar ik moet zijn. Voelt goed. Het is het moment dat ik meer
bewust even alles voel. Met tweeëntwintig weken gaat ze voor vast in de foetus, ze kan zich nog bewegen en
het is vrij rustig.
Stressmoment bij zes maanden: De vlam is in de pan geslagen en er ontstaat een brandje in de keuken. De
moeder handelt snel, krijgt het benauwd, valt op een stoel neer en kan niets meer. Omdat er ook voor mij
alles tegelijk gebeurt, is dat voor mij ook verwarrend. Ik voel het als een overbelasting in het hoofd. Ze zwelt op,
vooral in een baan links en recht naar beneden. Het lijkt wel vocht; het is iets wat erbij komt en niet van mij is. Ze
ligt stil en beweegt niet meer. Ze krijgt het heet in haar rug en wordt misselijk. Ze trekt zich terug en maakt
zich zo klein als ze kan: tot een lichtstipje. Ik ben er niet meer. Ze noemt dit de verdwijntruc en vertelt dat ze
dit voor haar eigen veiligheid doet, zodat ze niet zien wat ze komt doen. Dat ik er ben, ik heb liever dat ze zien
dat ik er niet ben.
De moeder ligt drie dagen op bed, ze kan niet praten, ze kan niets meer. Ze heeft een doodgeboren kindje
gehad en een miskraam en is bang dat het weer mis gaat. Die stress die mijn moeder heeft komt natuurlijk van
haar, maar het klein maken is ook iets van mij, dat willen verdwijnen, niet meer willen laten zien, want anders moet je
weer wat, dan wordt er wat van je verwacht.
C is al in een eerdere sessie bij deze stress-ervaring gekomen. Ze ging via de verbale brug: ik word
beoordeeld. Hierop verscheen een verkoolde man in een grijs habijt. Ze kwam bij haar leven als een Kathaar.
Deze man moest uit een gefxeerde houding worden gehaald voordat er verder gegaan kon worden. Met
een groep hield hij zich schuil in een grot. Ze werden verraden en ontdekt, en door een groep ridders uit
naam van de kerk opgehangen en verbrand. Hij was een voorganger en voelde zich verantwoordelijk voor de
anderen. Het werkt dan ook bevrijdend dat hij nu alsnog de groep toe kan spreken.
Verder komen we bij een vorig leven in het ruim van een schip. Er ligt een oude man vastgebonden aan
kettingen. Een jongere man kijkt omhoog naar een luik met tralies. Ze zijn gevangenen en worden
verbannen. Vorig leven van C blijkt de jongere man te zijn. De oudere is een aanhechting die hij heeft
verzorgd tijdens de reis. Hij zat als enige niet vastgebonden en gaf de gevangenen water. Hij is veroordeeld
wegens valsheid in geschrifte van zijn bedrijf. Hij was een scheepsnotaris, maar ging ook over het onderhoud
8