HOE DE FOETUS REAGEERT OP STRESS VAN DE MOEDER Hoe ...

gebeuren; de moeder weet dit niet. Moeder gaat met de scooter weg, het ijzelt en ze valt en schuift met
haar scooter en al over het wegdek. Tijdens de val breken de vliezen. De moeder is direct in paniek, gilt, pakt
haar buik vast en probeert overeind te krabbelen. Bij mensen die haar te hulp schieten, warmt ze zich op
totdat de vader van C komt en ze samen naar de kraamkliniek gaan.
Reactie foetus: C ervaart minder ruimte op het moment dat de vliezen breken. Ze vindt dit niet erg omdat
het het begin van de bevalling is. C rolt zich weer op, maar nu meer van ‘houd je nu gedeisd, strakjes mag je
eruit’. Ze voelt ook onmacht omdat ze haar moeder niet gerust kan stellen en ervaart dit als een
tekortkoming. Ze bouwt een schild om zich heen, zodat de paniek niet bij haar kan komen. C heeft dit zelf
gewild en neergezet, maar wel met hulp. Als de weeën beginnen, kan dat schild weg. Ook dit doet C zelf,
omdat ze weet dat ze op weg moet gaan. (N.B. Bij aura-exploratie blijkt dat het schild er met vijf maanden al
bij komt, als moeder tegen de tafel stoot; het is een rood licht om haar wat metaalachtig aandoet.) De
moeder krijgt in de kraamkliniek valium, wat de foetus afweert: ze kapselt zichzelf in wit licht in. De bevalling
gaat vlug, want C werkt mee om naar buiten te komen. C heeft geen zin gelijk te ademen, ze zit toch nog aan
de navelstreng. Het gaat mis, zijn de eerste woorden die ze opvangt. C voelt via de navelstreng een soort gif -
de angst van haar moeder - naar binnen komen. Ze schudden haar en ze begint met horten en stoten te
ademen. Hierna wordt de navelstreng doorgeknipt. C wordt hierbij emotioneel, schokkend huilt ze. Dat was
de eerste echte ademhaling. Het is niet de moeder die verlost wordt, het is het kind dat verlost wordt.
We komen bij een vorig leven via de angst van C waarbij ze dichtklapt om haar voorkant te beschermen,
omdat ze daar zo kwetsbaar is. Ze is een jonge vrouw van vijftien jaar en sterft opgerold als een wild dier in
een hol. Het is in de prehistorie en VL leeft in een groep. Haar vader kent ze niet, want als mannen zin
hebben mogen ze een vrouw nemen, iedereen doet het met iedereen. Als ze twaalf jaar is, wordt ze niet
ongesteld. Zolang je niet ongesteld wordt moeten de mannen van je afblijven. Ze is bang uitgestoten te
worden, omdat dit gebeurt als je niet ongesteld wordt. Daar komt het gevoel boven dat ze anders is en niet
aan de verwachtingen voldoet. Dankzij kruiden wordt ze toch ongesteld als ze 13–14 jaar is. Ze raakt
zwanger, maar haar kind wordt dood geboren. Niemand wil nog contact met haar. Daar komt het gevoel
boven, je bent niet goed. Ze krijgt contact met de kinderen van de groep, maar de volwassenen halen de
kinderen bij haar weg. Ze wil wat zeggen, maar dit lukt haar niet; zelfs gillen lukt niet. Taal zoals nu is er niet,
ook kloppen uit boosheid lukt niet. Ze wordt de groep uitgezet. Ze mag gaan en staan waar ze wil, maar niet
terug naar de groep. Ze blijkt zwanger en krijgt daar een miskraam na vijf maanden. Ze verzwakt en kan niet
meer verder, ze rolt zich op in een holletje tegen een heuvel en sterft. Daarna is er angst, omdat ze niet weet
waar ze is en niet weet wat er gebeurd is; ze neemt waar dat de pijn weg is. Ze wil niet achterom kijken naar
haar lichaam, ze wil niet weten wie daar ligt en wie hier is (onbelichaamd). Ze gaat naar de zee en zit lang op
het strand. Ze wordt opgenomen door het water en dan is ze weg.
Levensplan
Ze krijgt er te horen dat ze het Licht vast moet houden; dat kan alleen als ze open blijft. Ze moet leren
evenwicht te vinden tussen leren vergeven en opkomen voor zichzelf. Het zal met vallen en opstaan
gebeuren en ze mag niet vergeten weer op te staan. Beslissend voor dit huidige leven is, dat ze niet aan
zelfdoding mag doen, Ik moet deze keer doen wat ik te doen heb, anders wordt het de volgende keer nog moeilijker.
Ik heb een moeilijk leven gehad en ben er toen zelf uitgestapt, ik moet de klas overdoen. C heeft zichzelf in vorige
levens afgesloten. Er is veel geweld tegen haar gebruikt, zowel fysiek als psychisch, daarom heeft ze een muur
om zich gezet. In dit leven moet ze haar hart wakker maken. Het is een harde, zwarte bol steen. Zolang die
muur daar staat, kan er niets binnen komen, maar er kan ook niets uit. Het belangrijkste wat je hier komt doen, is
mijzelf zijn, vinden wie ik ben.
Die duw in haar buik als moeder tegen de tafel loopt, heeft haar defnitief met het lichaam verbonden. De val
met de scooter legt het begin van haar ademhalingsproblemen; dat hoort er bij zodat ze dat zou leren
hanteren. Ik had dat nodig om mij te verbinden met dat lichaam. Het heeft te maken met buiten te houden wat
buiten hoort, en binnen te houden wat binnen moet zijn. Met te leren uitwisselen, zowel de stofwisseling als emoties
en gedachten, een vlot verloop tussen binnen en buiten.
De miskraam waar moeder bang voor was, die stress, was volgens C niet nodig geweest, maar even later ziet
ze dat het de moeder overbezorgd heeft gemaakt. Dit heeft haar geleerd tegen grenzen aan te schoppen. Er
is dus een indirect verband.
Doorwerking in het lichaam
Als jong kind had ze longontsteking en rond haar twaalfde kreeg ze last van stress-astma. Schouders zijn
altijd zwak geweest (als moeder tegen de tafel stoot voelt C dit op haar schouders). C reageert heftig bij iets
15