Dorpsbewoners en beleid vinden elkaar - Samenlevingsopbouw

De tweede les wordt gegeven door de kunstenaar Willy en gaat meer over vragen als: hoe kijk ik naar
mijn dorp, hoe breng ik leefbaarheid in beeld, wat spreekt de kijker aan? Het project wordt voorgesteld
aan de deelnemers en de bewoners worden erop uitgestuurd om zoveel mogelijk foto’s te trekken
vanaf dan tot eind februari 2009. Zo kunnen ze alle seizoenen in beeld brengen. De opbouwwerkers
vragen hen om tussentijds foto’s door te geven zodat ze een idee krijgen van de vorderingen.
Praktische uitwerking: de foto’s in het landschap en de tentoonstelling
De werkgroep tekent het vervolg uit. De locatie van de frames in het landschap wordt bepaald en
aangevraagd aan het gemeentebestuur. De bewoners van deze percelen worden gecontacteerd. De
tentoonstelling en de opening ervan worden verder uitgewerkt. Tijdens het ontbijt licht de werkgroep
het kunstproject toe en doet ze een laatste oproep om deel te nemen.
In het najaar vindt met alle deelnemers een bespreking van de tot dan toe binnengebrachte foto’s
plaats, onder leiding van de kunstenaar. Mensen krijgen concrete tips om de resultaten te verbeteren.
Zo vermijd je best elektriciteitskabels in het landschap, laat je een verkeersbord weg of gebruik je het
als onderwerp, stel je scherp op één object, moet je zorgen dat de foto ‘spreekt’ en moet je kunnen
zien wat en waar er iets gebeurt. Gewapend met de vele tips gaan de mensen opnieuw aan de slag.
Op geregelde basis is er onderling contact tussen de werkgroep kunst, de opbouwwerkers en de
dienst cultuur en de technische dienst .
2009: TENTOONSTELLING ALS ORGELPUNT
Keuze van de winnende en tentoongestelde foto’s
2.000 foto’s worden binnengebracht tegen eind februari! De selectie wordt moeilijk. Deze gebeurt op
twee manieren. De deelnemers van de kunstwerkgroep beslissen zelf over de honderd foto’s die op
de tentoonstelling zullen opgehangen worden. De Art-Commissie, een commissie van vrijwillige
juryleden die op een of ander manier met kunst te maken hebben, beslist over de tien foto’s die
uitvergroot op zeildoeken langs de wegen zullen hangen.
De honderd foto’s worden afgedrukt door de plaatselijke fotograaf. De deelnemers komen samen om
elk bij hun foto’s een tekstje te schrijven. .
“Vruchtbare bodem, natte voeten, nadien erg hard wroeten, gensterend
winterhout,, populierenhout” (José Bellefroid)
“Katarakt, van die kronkelende straten, smalle stegen en hobbelige veldwegen, ...”
(Benni Dermont)
De tentoonstelling, een bruisend gebeuren
De kunstwerkgroep en de leden van de bewonerskern BO-HA bespreken het concrete verloop van de
tentoonstelling en de bijhorende receptie. Door toeval leren de opbouwwerkers de voorzitter kennen
van twee fotoclubs. Hij zorgt ervoor dat alle foto’s in dezelfde passe-partouts worden ingekaderd en
helpt bij het opstellen van de tentoonstelling. Hierbij wordt ook beroep gedaan op de toneelvereniging
voor het plaatsen van zuilen en panelen. De fotoclub van Heers leent 100 kaders. De dames van de
KVLV versieren de zaal met bloemstukken. De samenwerking met al deze verenigingen is uniek. Het
gemeenschapscentrum bruist van bedrijvigheid.
Op de vrijdag voor Pinksteren wordt de tentoonstelling plechtig geopend door de voorzitter van RIMO
Limburg, de burgemeester, de schepen van cultuur en de voorzitter van de bewonerskern BO-HA.
Tweehonderd mensen zijn aanwezig. De toneelvereniging ‘Kip van Troye’ zorgt voor entertainment.
Het hoogtepunt is een rondrit in een treintje langsheen de 10 opgestelde fotodoeken met uitleg door
de winnende fotografen. De tentoonstelling blijft gedurende het hele Pinksterweekend open. De
bewonerskern en leden van de kunstwerkgroep ontvangen de 385 bezoekers met koffie en taart. Dit
initiatief is terecht succesvol te noemen.
Dorpsbewoners en beleid vinden elkaar 24