LJeerlijk- f Jeden - Historische Vereniging Heemstede-Bennebroek

Schrijver
Na zijn dagtaak in de kassen waren er de avonden, de lange stille
avonden, op het Oude Slot. Emile bracht deze door met het bestuderen
van kunst en literatuur. Vooral de levens van heiligen en de werken
van de mystieken hadden zijn belangstelling omdat zij, aldus Emile,
omhoog voeren naar God.
Aanvankelijk inspireerde deze studie hem tot het vertalen van het werk
van enkele mystici maar op latere leeftijd besloot hij de levensverhalen
van heiligen vast te leggen. En met de zorg en geduld die nodig zijn
voor het kweken van bloemen ging hij zich wijden aan de hagiografie.
Waarbij vooral de nadruk lag op de levens van Franse heiligen.
Het schrijversvak was hem overigens niet vreemd. Zijn leerjaren in
Keulen en Hoeilaart inspireerden hem tot het schrijven van een aantal
verhalen die, op verzoek van de uitgever S.L. van Looy, in 1906
werden gebundeld . Daarin zijn verhalen opgenomen als 'Annunciatie',
'Extase' en 'Kevelaer', die als basis kunnen worden beschouwd
voor zijn latere hagiografisch werk. In 'Annunciatie' en 'Extase' verhaalt
Emile over de visioenen van Anna Catharina Emmerich en
Christina van Stommelen. 'Kevelaer' heeft deze bekende Duitse bedevaartplaats
tot onderwerp.
Voor hij begon met schrijven bestudeerde hij kritisch de bronnen.
Jarenlang leefde hij met 'zijn' heiligen tot hij geheel vertrouwd was met
hun leven. Pas dan begon hij met schrijven.
In huiselijke kring ging hij op gemoedelijk wijze met hen om en
beschouwde ze als zijn hemelse vrienden. Emile kende hun levens als
was hij persoonlijk met hen omgegaan. Hij sprak over" ... mijn goede
vriend Labre, de arme Benoît" en was de soep eens aangebrand dan
stelde hij zijn vrouw gerust met een verwijzing naar het schamele
schimmelpotje van de pastoor van Ars.
Hoe hij zich verdiepte in het leven van zijn 'onderwerp' blijkt uit de
volgende anekdote. In de periode dat hij bezig was met de biografie
van de pastoor Ars zei hij tegen een goede vriend: "Ik kan hem maar
niet dood krijgen" en dan eerbiediger "de dood van een heilige is
iets geweldigs".
Wanneer Emile iets op papier had gezet liet hij het een tijd rusten.
Daarna herlas hij zijn werk om te beoordelen of het effect had dat hij
ervan verwachtte en dan liet het weer enkele maanden liggen. Pas
daarna, wanneer hij zijn teksten las alsof ze door een ander waren
geschreven, volgde de definitieve versie.
Het is te begrijpen dat door zo'n aanpak een degelijk onderbouwde
182