van speelplek tot pandjeshuis - Gratis in Brussel

wandeling 2
van speelplek tot pandjeshuis
1 Rijksadministratief Centrum
2 Kruidtuin
3 Onze-Lieve-Vrouw-ter-Sneeuwwijk
4 Ateliers Mommen
5 Charliermuseum
6 Karmelietenstraat
7 Wolstraat
8 Egmontpark
9 De impasses van de Marollen
10 Sint-Gisleinsstraat
11 Rollebeekstraat
12 Muziekinstrumentenmuseum
13 Museumplein
33

34 Wandeling 2: van speelplek tot pandjeshuis
11 Rollebeekstraat
9 Impasses
10 Sint-Gisleinsstraat
1 Rijksadministratief Centrum
2 Kruidtuin
3 Onze-Lieve-Vrouw-ter-Sneeuwwijk
7 Wolstraat
8 Egmontpark
6 Karmelietenstraat
5 Charliermuseum
13 Museumplein 12 Muziekinstrumentenmuseum
4 Ateliers
Mommen

1 Rijksadministratief Centrum
Het Rijksadministratief Centrum (rac) met de
Financietoren is een typisch voorbeeld van de
functionalistische architectuur uit de jaren
zestig, waarvan ook de verdwenen Martinitoren
op het Rogierplein en de Lottotoren naast het
Centraal Station getuigen waren. Zoals de naam
aangeeft, staat binnen die architectuurstroming
de functie van het gebouw centraal. In het geval
van het rac betekende dit dat de duizenden ambtenaren
hier niet alleen moesten kunnen werken,
maar ook uitrusten in de prachtig aangelegde
tuin, eten in het restaurant en zelfs mediteren in
de speciaal voorziene meditatieruimte.
Maar de tijden veranderen en dus ook de stedenbouwkundige
ideeën. Monofunctionele kantoorbuurten
hebben geen contact met de omliggende
wijken en zijn ’s avonds uitgestorven. Het rac
is nog meer een eiland, omdat het op een sokkel
langs een aantal grote verkeersaders ligt. Boven-
kruidtuin
Wandeling 2: van speelplek tot pandjeshuis 35
dien maakte de federalisering zo’n uitgestrekte
site voor rijksambtenaren overbodig. In 2001
verkocht de federale overheid de Financietoren en
twee jaar daarna de rest van het rac, met de bedoeling
om de hele site grondig aan te pakken.
In een heel nieuwe procedure werden alle partijen
van meet af aan betrokken bij het nadenken
over de nieuwe inrichting: niet alleen de privéeigenaars
en de overheden, maar ook de gebruikers
en de bewoners, gecoördineerd door de Brusselse
Raad voor het Leefmilieu (Bral). Eind 2006 was
dit ‘richtschema’ af en nu is het wachten op de
nodige vergunningen en middelen om de werken
te starten. Er komen woningen, meer winkels en
buurtvoorzieningen. De toegang vanuit de omliggende
straten zal aanzienlijk worden verbeterd.
Het bovenliggende stuk van de Kleine Ring, die
snelweg die langs de Kruidtuin raast, zal worden
overkoepeld. Een belangrijk punt: de positieve
elementen blijven behouden. De tijd van de

36 Wandeling 2: van speelplek tot pandjeshuis
‘tabula rasa’ is voorbij in Brussel. Dat is goed
nieuws voor de tuin van René Pechère, die goed
verscholen tussen de gebouwen ligt. Het is een
oase van rust en een geheime tip voor mensen
met kinderen, met een sympathiek speeltuintje,
een zandbak, aangename banken om languit een
boek te lezen, een klaterende fontein, een petanquebaan...
Het is er stil en vredig, zonder gevaar
van auto’s of andere grootstedelijke fenomenen.
En iets wat zelfs niet veel Brusselaars weten: ook
tijdens de werken blijft de esplanade toegankelijk
en heerlijk rustig.
2 Kruidtuin
Het Franstalige cultureel centrum Le Botanique,
de tegenhanger van de Vlaamse Ancienne Belgique
(what’s in a name?), maakt sinds 1983 gebruik van
een schitterende locatie. De Kruidtuin is een van
de meest opmerkelijke realisaties van het Hollandse
regime in de hoofdstad. Architect Tilman-
François Suys, de vader van de architect van het
Beursgebouw, leverde het neoklassieke ontwerp,
dat nadien enkele malen aangepast werd. In de
geometrische parterres rondom vind je bronzen
beelden van nagenoeg alle belangrijke Belgische
beeldhouwers uit de negentiende eeuw. Helaas
werd de tuin tweemaal drastisch verminkt. De
Noord-Zuidverbinding snijdt hem doormidden en
de kleine ring neemt een flinke brok weg aan de
zuidkant. Gelukkig wordt dit stuk in de toekomst
overkoepeld, zodat je in de tuin geen last meer
hebt van de uitlaatgassen en het lawaai.
René Pechère, de tuinarchitect die ook het plantsoen
van het Rijksadministratief Centrum ontwierp,
legde het park zo goed mogelijk opnieuw
aan, maar de botanische collecties zelf waren al
in 1939 verhuisd naar Meise. Dit neemt niet weg
dat het er nog altijd heerlijk wandelen, zitten of
liggen is. De treintunnel is visueel mooi geïntegreerd
in de tuinarchitectuur. Hetzelfde kan helaas
niet worden gezegd van de Sint-Lazaruslaan,
die de tuin in twee delen snijdt.
De vijver aan de zijde van de Ginestestraat, op
het laagste punt van de tuin, is een laatste restant
van de zeventiende-eeuwse bastions die rond
charles rogier, vrijheidsplein
de middeleeuwse stadsmuur werden aangelegd.
Omwille van de bedenkelijke reputatie ‘s nachts
werd de tuin in 1992 beveiligd met een metalen
hek, dat jammer genoeg reeds in de vroege avond
afgesloten wordt. Loop gerust binnen in het
serreachtige hoofdgebouw. Tentoonstellingen,
muziek- en filmfestivals en feesten allerhande
wisselen elkaar af in hoog tempo.
Als je van het hoofdgebouw naar de Lazaruslaan
stapt, bots je op een irissenperk. Deze bloem
kwam veelvuldig voor in de moerassige Zennevallei.
De gele iris werd door het Brussels Hoofdstedelijk
Gewest uitgekozen als zijn symbool.
3 Onze-Lieve-Vrouw-ter-Sneeuwwijk
Beseffen de vele kantoorbedienden die hier op
een terrasje onder de bomen lunchen, dat dit
pleintje een ode is aan het jonge, vooruitstrevende
België, dat met brio zijn plaats tussen de
Europese naties opeist? Weliswaar moest voor de
aanleg van deze wijk met geometrisch stratenplan
een armoedige volksbuurt wijken. Een ‘stinkende
beerput’ noemde Charles Rogier de buurt.
Deze liberale politicus heeft zijn monument in
het centrale plantsoen. Hij was immers lid van

het Voorlopig Bewind en van het Nationaal Con-
gres, twee historische begrippen die je ook op de
straatnaambordjes in de onmiddellijke omgeving
vindt. Met de andere leden van het Congres
schreef hij de Grondwet van de nieuwe Belgische
staat, op dat ogenblik de meest liberale grondwet
in Europa. Ze garandeerde vrijheid van pers, eredienst,
onderwijs en vereniging. En kijk dan even
naar de namen van de vier straten die diagonaal
vanuit het plein vertrekken…
Bijna niet te geloven dat de plannenmakers van
de vorige eeuw deze huizen met de grond gelijk
wilden maken om kantoortorens te bouwen. De
ligging was ideaal, halverwege het Parlement, de
Kleine Ring en het toen gloednieuwe Rijksadministratief
Centrum. Gelukkig keerde het tij, en
restaureerde de stad haar omvangrijke huizenbezit.
Door een eenvoudige ingreep veranderde het
plein van een autocarrousel in een lommerrijke
flaneerplek. De laatste jaren zagen heel wat trendy
eethuisjes het licht. De aanwezigheid van het
Koninklijk Circus in de aanpalende Onderwijsstraat
zorgt ‘s avonds voor heel wat animatie.
ateliers mommen
Wandeling 2: van speelplek tot pandjeshuis 37
4 Ateliers Mommen – Liefdadigheidsstraat 37
Op amper enkele minuten stappen van het
verkeersdrukke Madouplein en de platgelopen
handelskern van Sint-Joost-ten-Node ligt een
oase van rust, waarvan je afgaand op de gevel het
bestaan niet zou vermoeden. De stilte in dit pand
is broodnodig, want hier schept een dertigtal
beeldende kunstenaars.
“De Ateliers Mommen zijn een geval apart en
verdienen daarom speciale aandacht. Historisch
gezien is dit het enige Brusselse voorbeeld van
een negentiende-eeuws initiatief dat nog steeds
in werking is. Alleen al daarom hebben de ateliers
een reden van bestaan.” De uitspraak, afkomstig
uit een brochure van de Brusselse Raad voor het
Leefmilieu, geldt nog steeds, maar de realiteit had
helemaal anders kunnen zijn. In 1998 begon het
namelijk te rommelen en de sloophamer dreigde
deze kunstenaarscité van de kaart te vegen ten
voordele van nieuwe kantoren. Die zouden de
toenmalige eigenaars natuurlijk meer opbrengen
dan de lage huurprijzen die de artiesten betaalden.
Het duurde tot 2005 voor er een oplossing uit
de bus kwam, dankzij steun van de overheid en
een petitie bij het publiek.
Félix Mommen liet dit gebouw in 1875 optrekken.
Als producent en verkoper van schildersmateriaal
trok hij veel artiesten naar zijn fabriek. Zoveel
zelfs dat hij enkele van zijn ateliers voor een
democratische prijs verhuurde aan zijn klanten.
Zo ontstond een waar kunstenaarsdorp, met een
belangrijke uitstraling in de buurt.
De cité is enkel toegankelijk tijdens tentoonstellingen,
maar loop eens binnen bij het aanpalende
Atelier Dolce Vita, dat een deeltje van het gebouw
betrekt. De creatieve en kalme sfeer hangt ook op
deze plek in de lucht.

38 Wandeling 2: van speelplek tot pandjeshuis
5 Charliermuseum — Kunstlaan 44
Dit herenhuis was beslist imposant tijdens de
eerste decennia van zijn bestaan, maar kwam
stilaan meer in de verdrukking door de bouw
van grote kantoorgebouwen. Het residentiële
karakter van de laan ging zo goed als verloren.
Tot je binnenstapt. De heer des huizes wacht je op
in het salon, zo lijkt het. Deze meneer Henri Van
Cutsem was niet alleen een geslaagd zakenman.
Hij was tevens een groot kunstverzamelaar en
daarenboven ondersteunde hij financieel enkele
beloftevolle maar voorlopig nog miskende kunstenaars.
Een van hen, de beeldhouwer Guillaume
Charlier, werd zijn erfgenaam en zorgde ervoor
dat de verzameling in twee musea onderdak
kreeg. Het grootste gedeelte ging naar een museum
in Doornik, dat de mecenas bestelde bij de
art-nouveau-architect Victor Horta.
Horta maakte eveneens enkele aanpassingen in
de woning aan de Kunstlaan, waar je het tweede
gedeelte van de verzameling kunt bewonderen,
aangevuld met beelden van Charlier zelf. Je vindt
er werk van heel wat Belgische kunstenaars uit de
negentiende eeuw, onder wie James Ensor, Henri
De Braekeleer en Fernand Khnopff. De aangepaste
stijlmeubelen, tapijten en kleinere snuisterijen
dompelen je onder in de sfeer van honderd
jaar geleden. Toen Charlier overleed in 1925, erfde
de gemeente Sint-Joost-ten-Node het huis en de
collectie. Met concerten en tentoonstellingen
van hoog niveau tracht men een groter aantal bezoekers
te lokken, zonder echter te raken aan het
ouderwetse, ietwat bestofte karakter, want dat
maakt het huis net zo charmant.
6 Karmelietenstraat
Loop even binnen door de meestal openstaande
poort van de Prins Albertkazerne op nummer 26
van de Karmelietenstraat. Je zult verrast zijn door
de immense lege oppervlakte, die vroeger het
oefenterrein voor de militairen was. Links verrijzen
nieuwe woningen, rechts bouwt het Ministerie
van Buitenlandse Zaken een uitbreiding aan
het Egmontpaleis.
Hier werd geschiedenis geschreven. Ooit stond
hier het huis van de heer van Culemborg waar in
1566 het Geuzenbanket zou hebben plaatsgevon-
charliermuseum
den. De hertog van Alva liet het uit wraak met de
grond gelijkmaken, maar de vrome Isabella vond
een kloosterstichting efficiënter als boetedoening.
Dit klooster van de Ongeschoeide Karmelieten
(vandaar de straatnaam) fungeerde in de
negentiende eeuw als gevangenis en had onder
meer de Franse dichter Paul Verlaine als logé. In
het begin van de vorige eeuw werd het vervangen
door de huidige kazerne. Een moeilijk te vinden
gedenkplaat op de gevel toont de bedelaarstas
en -nap, de symbolen van de Geuzen. Aan de
overzijde van de straat bouwde architect Jaspers
het hoofdgebouw van het Ministerie van Buitenlandse
Zaken in de hem typerende postmoderne
stijl, die je ook aantreft in het Radisson SAS Hotel
in de binnenstad en de hoofdzetel van de KBC aan
het Kanaal. Als je vanuit het Bodenbroekstraatje
naar boven kijkt, dan zie je hoe een grote, klassiek
geïnspireerde boog de monumentale ingang
van de kazerne omkadert.

prins albertkazerne, karmelietenstraat
7 Wolstraat
Voorbij de Kleine Zavel verandert de straatnaam.
De Wolstraat stond al vermeld op de oudste plattegronden
van Brussel. De straat is een oase van
rust te midden van drukke hoofdwegen. De weinige
autobestuurders die zich hier wagen, zijn
wanhopig op zoek naar een parkeerplaatsje. Op
zonnige dagen, als de vensters open staan, valt de
straat echter vooral op door de monotone notenleeroefeningen
van de conservatoriumstudenten.
De onpare zijde van de straat is de minst opvallende
maar wel de oudste. Ze bestaat louter uit
een opeenvolging van adellijke stadspaleizen uit
de zeventiende en achttiende eeuw. Het meest indrukwekkende
is het laatste: het bakstenen huis
van de familie Merode-Westerlo. De pare zijde is
een stuk jonger, maar veel homogener.
De zesentwintig ruime woonhuizen werden rond
1900 gebouwd door de architect Low.
De opdrachtgever, de laatste hertog van Arenberg,
wilde speculatief munt slaan uit zijn lange
parkmuur. In 1980 werden ze op de valreep gered
van afbraak en gerestaureerd. Het zijn wellicht
Wandeling 2: van speelplek tot pandjeshuis 39
de meest gezochte woningen binnen de Brusselse
Vijfhoek. Ze grenzen immers langs het zuidoosten
aan het intieme Egmontpark.
8 Egmontpark
Wedden dat ook veel Brusselaars het Egmontpark
niet kennen? Verscholen als het ligt, ergens tussen
de Zavel, het Justitiepaleis en de Louizapoort.
Er is een ingang in de Waterloolaan, de Grotehertstraat
en de Wolstraat. In de Wolstraat kom
je door de Yourcenarpassage, een klimpartij van
enkele tientallen meters tussen blauwe steen.
Boven strekt zich links een glooiend grasperk uit
tot aan het Egmontpaleis. Het is nu eigendom van
het Ministerie van Buitenlandse Zaken, dat hier
geregeld politieke wereldleiders ontvangt. Het is
ook de plaats waar de Belgische regering heel wat
staatshervormingsplannen smeedde. De naam
dateert uit de zestiende eeuw, toen de weduwe
van hertog Jan van Egmont een stuk grond en
een herenhuis tussen de Wolstraat en de Grotehertstraat
aankocht. De residentie ging daarna
over in verschillende handen en onderging
veelvuldige transformaties, maar ze kreeg ook af
te rekenen met een aantal branden, waarvan de
laatste in 1959.
Bij mooi weer lonkt het terras van de oranjerie,
onder de majestueuze hoge bomen. Het vijfsterrenhotel
Hilton werpt zijn schaduw op wandelaars
en bezoekers van het park. Het standbeeld
van Peter Pan (een kopie van een beeld uit de
Londense Kensington Gardens) staat boven op
peter pan, egmontpark

40 Wandeling 2: van speelplek tot pandjeshuis
valkstraat, marollen
een bizarre sokkel vol konijntjes, eekhoorntjes
en figuren uit het verhaal. Bij een zwarte notelaar
staat het bronzen standbeeld van de prins De
Ligne, een Henegouwse edelman en een groot
charmeur.
9 De impasses van de Marollen
Jammer dat je bij nummer 15 in de Hoogstraat
voor een gesloten deur staat. Zoals het straatnaambordje
boven de deur aanduidt, zit hierachter
de Voorzienigheidsgang verborgen. Op
het einde van de negentiende eeuw had de Hoogstraat
niet minder dan vijfendertig gangen of
steegjes. In Brussel worden die impasses genoemd,
maar dat zou een neologisme zijn, uitgedacht
door Voltaire die het woord cul-de-sac te vulgair
vond. Tijdens de saneringswoede van de vorige
eeuw werden de meeste gangen opgedoekt. De
leefomstandigheden waren er dan ook vaak mi-
serabel. Toch moesten veel inwoners met geweld
naar moderne sociale woningen worden gedreven.
Velen van hen meenden dat de barre hygienische
omstandigheden ruimschoots werden
gecompenseerd door een hecht sociaal weefsel.
Op nummer 82 is de Ronsmanswijk weggesaneerd
achter de winkel BadenBaden. De Liedjesgang
(nummer 114) is in restauratie. In de Marollen
kregen vele straatnaamborden een Marolliaanse
vertaling, zoals hier: Leekesgang. De Sint-
Crispijnsgang (nummer 142) is afgesloten door
een banale poort. Achter het achttiende-eeuwse
poortje op nummer 127 zit een winkel, die heel
toepasselijk L’impasse heet. Ook de Warschau- of
Polakkengang op nummer 188 is afgesloten, maar
je kunt wel even binnengluren. De voormalige
Bullinckgang (nummer 198) is afgesloten met
een etalageruit, maar heeft een mooie hardstenen
omlijsting. Als je bestand bent tegen de stank
van kattenpis, loop dan even de Waaierstraat in

kindertuin, sint-gisleinsstraat
(tussen nummer 102 en 104). Deze Woeierstroet is
eigenlijk een oude gang, die naar een beluikengebied
liep dat kort na de Tweede Wereldoorlog
weggesaneerd werd. De sociale woonwijk die in
de plaats kwam, heeft als het ware enkele doorgangen
‘geërfd’. Als je rechts blijft lopen, kom je
via een overdekte gang (met de pittoreske naam
de Schramoullekes) in de Valkstraat terecht. Even
hogerop in deze straat vind je op nummer 17 de
Aalbessengang. Meestal sta je voor een metalen
hek, maar je kunt wel binnenkijken. Deze arbeiderscité
uit het midden van de negentiende eeuw
werd in 1987 gerenoveerd en trekt sindsdien een
andere bevolking aan.
10 Sint-Gisleinsstraat
Hier vind je in de schaduw van het Justitiepaleis
twee opmerkelijke gebouwen. Het uit drie delen
bestaande gebouw met het opschrift Jardin des Enfants
– Kindertuin aan het pleintje is van de hand
Wandeling 2: van speelplek tot pandjeshuis 41
van Victor Horta. Het wijkt met zijn sierlijkheid
en elegantie danig af van de strenge en stuurs uitziende
schoolcomplexen die in die tijd gebruikelijk
waren. Burgemeester Karel Buls vroeg Horta
zelf in 1895 om de plannen uit te tekenen. Als
burgemeester van een razendsnel groeiende stad,
vond hij onderwijs een prioriteit. Horta’s ster als
art-nouveau-architect was op dat moment bezig
aan een steile klim. Hij opteerde voor een licht,
ijzeren dakgebinte, met een glazen overkoepeling
van de speelplaats. Let op het kleurenspel van de
steenlagen van de gevel en de gotisch aandoende
bogen en pijlers. De kleine maar nadrukkelijke
dwarse toren refereert aan de klokkentoren van
een kerk. Het gebouw werd in 2000 grondig gerestaureerd.
Aan de overkant van de straat staat
een monumentaal, neoclassicistisch gebouw dat
zo’n vijftig jaar ouder is: de Berg van Barmhartigheid.
Henri Partoes ontwierp dit zeven verdiepingen
tellende, streng uitziende pand in 1859. Het

42 Wandeling 2: van speelplek tot pandjeshuis
muziekinstrumentenmuseum
is het allerlaatste pandjeshuis van België, waar je
kostbare voorwerpen in pand kunt geven in ruil
voor contanten.
11 Rollebeekstraat
Deze straat lijkt zo weggelopen uit een nostalgische
film over de tijd van Keizer Karel. Het toont
de oud-Brabantse charmes van Brussel, voordat
de stad werd omgeploegd door de megalomane
stedenbouwkundige ideeën van Leopold II. Eigenlijk
heeft deze straat gewoon veel geluk gehad.
Eeuwenlang was het de enige verbinding tussen
de Paardenmarkt, zoals de Grote Zavel toen heel
gewoontjes heette, en de benedenstad. Op het
einde van de negentiende eeuw wilde men deze
verbinding verbreden, maar het tracé van de Rollebeekstraat,
dat de bedding van de gelijknamige
beek volgde, was te steil. Daarom werden links
en rechts in 1891 de Lebeaustraaat en in 1894 de
Joseph Stevensstraat met een zachtere helling
aangelegd. Zo bleef deze straat gespaard van moderniseringswerken.
Het werd een van de eerste
autovrije straten van de hoofdstad, uitermate geschikt
voor ruime terrassen. De meeste huizen in
het straatje hebben een eenvoudige lijstgevel uit
het begin van de negentiende eeuw. Opvallend
zijn de art-nouveauwinkelpui van nummer 50 en
de zeventiende-eeuwse trapgevels op nummer 7
en 9. Als de schoolpoort op nummer 22 open is,
kun je discreet een blik werpen op de fraaie overdekte
speelplaats.
12 Muziekinstrumentenmuseum
Ook al heb je niet de intentie om het Muziekinstrumentenmuseum
te bezoeken, loop toch
maar even binnen, en vertel de persoon aan de
kassa dat je naar het restaurant wilt. Dan mag je
gratis de lift nemen tot de hoogste verdieping en
ondertussen heb je de gelegenheid om de indrukwekkende
metaalconstructie van het gebouw te
bekijken. Het is vandaag nog steeds ongelooflijk
dat een traditiebewust bedrijf als de kledingzaak
Old England zo’n gedurfd winkelontwerp kon
bestellen. Architect Paul Saintenoy was een echte
duivel-doet-al. Hij restaureerde gotische stadspaleizen
zoals het hof van Ravenstein in dezelfde
straat en bouwde stadswoningen in neorenaissancestijl
zoals de apotheek twee huizen verder.
Maar met Old England overtrof hij zichzelf. In
feite is het een gigantische meccanostructuur.
Ruime verdiepingen zonder tussenmuren baden
in licht dat overvloedig door de grote glazen wanden
binnenstroomt. In de art nouveau staat communicatie
voorop en dienen de muren enkel om
de vensters structuur en houvast te geven. Vergelijk
dat even met de omringende witbepleisterde
neoklassieke gebouwen. Daar zijn de vensters
panorama vanop de kunstberg

museumplein
veeleer openingen in een gesloten muurfront.
Het interieur wordt aan de blik onttrokken,
terwijl hier transparantie troef is. Het terras ligt
niet echt op een indrukwekkende hoogte, maar
de ligging midden in de stad maakt het uitzicht
heel verrassend. De koepel van het Koninklijk
Paleis, het achthoekige torentje op de Sint-Jakobskerk
aan het Koningsplein, de vergulde engel op de
Koninklijke Musea van Schone Kunsten, de Sint-
Michiel bovenop de ranke gotische spits van het
Stadhuis, alles lijkt binnen handbereik te liggen.
13 Museumplein
Het Museumplein ligt midden in de toeristische,
druk bezochte buurt van de Kunstberg, en toch is
het er verbazend rustig. Iets te rustig misschien,
want maar weinig mensen vinden hun weg naar
deze plek, die bijna geheel omgeven is door de statige
classicistische gebouwen van de Musea voor
Schone Kunsten. Je staat er zelfs letterlijk boven
op de schilderijen en de beeldhouwwerken: diep
Wandeling 2: van speelplek tot pandjeshuis 43
onder de grond bevinden zich hier de zalen voor
de moderne kunst, die daglicht krijgen via een gigantische
koker in het midden van het plein. Het
plein wordt in de gaten gehouden door Karel van
Lotharingen, voormalig landvoogd van de Zuidelijke
Nederlanden. Hij heeft postgevat voor zijn
paleis, dat nu een klein maar interessant museum
is en je terugflitst naar de achttiende eeuw. De
kapel wordt momenteel gebruikt door de Franstalige
protestantse gemeenschap van Brussel.
Het zal de rechtgeaarde museumfan misschien
als een vloek in de oren klinken, maar enkele
cafeetjes en winkeltjes rondom zouden de mooie
maar wat strenge omgeving hier flink kunnen
opvrolijken. Ze zouden van het plein meteen een
welkom rustpunt maken in een buurt die misschien
wel onze cultuurhonger stilt, maar ons
daarna met knorrende maag en droge keel naar
de benedenstad verwijst.