Surinaamsche almanak voor het jaar 1902 - Manioc

— 12 —
ting als Zoon van Nederland, ook op hem rustte, veel in die
richting arbeiden.
En dat heeft VAN EEDEN ontegenzeggelijk gedaan. Maar,
zooals gezegd, moeten wij, om een en ander te bewijzen,
verwijzen naar de jaarverslagen van het Koloniaal Museum.
Voor ons doel is 't voldoende in herinnering te breiigen, dat,
reeds bij den opbonw van het Koloniaal Museum, VAN EEDEN
zich immer beijverde om zooveel mogelijk de hand te leggen
op Surinaamsche producten en curiosa, ten einde zoodoende
eene verzameling bijeen te krijgen, waardoor belangstelling
voor- en in de Kolonie kon worden in 't leven geroepen.
Persoonlijk onbekend met de koionie en bij 't gebrek aan
bronnen, waaruit hare behoeften en nooden konden worden
bestudeerd, kon VAN EIDEN, gedurende langen tijd, we
riet meer doen dan op deze wijze zieh voor Suriname verdienstelijk
maken.
Maar hierin zoude gelukkig een ommekeer komen !
Door een' samenloop van omstandigheden werd Suriname
omstrecks 1880 het onderwerp van belangrijke gedachtenwisselirg
in Nederland. De koionie, die minstens een menschenlcven
lang verwaarloosd en Baiskend was, weid toen
voor veler oogen gebracht, en bare onmiskenbaie waarde en
beteekenis het Nederlandsche Volk voorgehouden.
Er kwara belangstelling, en daarop ontstond een weinig vertrouwen.
Enkeelen waren te bewegen kapitaal tegeven voor den
opbouw van een paar land- en mijnbouw-onderneniingen. De
Nederlandsche Handel-Maalschappij, die met lofwaardigen
ijver cenigen tijd te voren van haar ventrouwen in de toekomst
van Suriname blijk bad gegeven, door den aankoop van een
paar plantages, die, van de meest-moderne machinerieën voorzien,
op uitgebrelde sehaal, werden opgebouwd, deed een
stap verder in die goade riehting door den aanbouw van de
Centrale-Suikerusine Mariënburg.
Deze gebeurtenis deed enorm veel goed.
De Kon. West-Indische Maildienst, aan welks tot stardkoming,
alboawel els cen levensvoorwaarde voor Suriname
eikend, al een paar jaren vruchteloos was gewerkt, kwam
nu eindelijk tot stand.
Nu de verkeermiddelen met het Moederland beter waren
geworden, kwamen enkele invloedrijke mannen, die daartoe
vioeger riet zouden zijn te bewegen, de koionie bezoeken.
En zoo had Suriname het voorrecht in 1884 onder zijne
vele bezoekers ook de hoogleeraren SURINGAR en MARTIN te
teilen.
Dat was een merkwaardig feit, dat niet zonder gevolgen
zoude blijven.
In het door hem, naar aanleiding van zijn bezoek von
West-Indië, uitgegeven werk, wees professor Suringar op het