Op de Bok - februari 2012 - Vnv

16
Op weg naar de bok
Tekst: Eva van der Ben
Een knipoog en een stralende glimlach, meer is er niet nodig
om de door mij gewenste gegevens los te krijgen. Ik ben in
gesprek met een bekende van een bevriende collega. Na
het spel van subtiele vleierij geeft hij wat ik nodig heb: het
persoonlijke mailadres van de chef Vliegdienst van een jonge
maatschappij. Deze kruiwagen blijft niet onbenut. Ik knik,
ik lach, ik betuig mijn enthousiasme. Terwijl mijn nieuwe
connectie op de spreekstoel plaatsneemt, begin ik in mijn
hoofd alvast met een sollicitatiebrief die er niet om liegt.
Ik behoor tot de categorie wachtlijst. Na
het afronden van de vliegopleiding word
je geconfronteerd met vooral jezelf. Hoe
vind je je weg in de zo goed als uitzichtloze
markt. Wat ga je doen? Het vergt een niet te
onderschatten kracht om er altijd volledig voor
te blijven gaan. Om tegen beter weten in te
blijven schrijven op vacatures met een minimum
ureneis, vijfvoudig aan wat staat opgetekend in
je logboek. Een gezellig avondje doorbrengen
met oude vliegschoolvrienden heeft meer weg
van een onderlinge concurrentieanalyse. Het laat
je scherp naar jezelf kijken: hoe zorg je dat je
opvalt? Hoe zorg je dat je niet blijft stilstaan, en
dat je de bitterheid niet toelaat na de zoveelste
dichtgesmeten deur? Verdrink niet in de wachtlijstvijver.
Het is zaak om hieruit op te springen;
om erop uit te gaan en je gezicht te laten zien
waar dat nodig is.
Soms is de weg naar een baan geplaveid, hoewel
voorzien van obstakels als DLR-testen en honderden
medewandelaars. Veel vaker echter zijn
het goed verborgen kronkelpaden, waar iemand
uit je netwerk je op moet wijzen. In een markt die
overvol is, moeten de wannabe’s het grotendeels
hebben van via via. Die heeft nog een tip, daar
kun je het proberen, richt je eens tot die, ik doe
een goed woordje voor je daar... Netwerken, daar
gaat het om! Het draait om wie je kent, niet om
wie je bent.
Netwerken is een vaardigheid die ik pas na afronding
van mijn vliegopleiding echt heb ontwikkeld.
En niet zonder reden. Al dat netwerken, in combinatie
met de geluksfactor en de juiste timing,
vergroot mijn baankans toch zéker met... eh, lastig
te zeggen. Hoe dan ook: op de terugvlucht uit
Portugal na het verlengen van mijn ME/IR, zit ik
vanzelfsprekend op de jumpseat. Ik ga van boord
met de gegevens van de first officer. Een dag
later ontvang ik een mail vol tips: van hoe ik me
van mijn low time-concurrenten kan onderscheiden,
tot waar ik voor betaalbare simtraining moet
zijn. Een ontmoeting met een flight dispatcher
van AirBaltic, weet ik vervolgens zo te sturen
dat deze mijn cv die week hoogstpersoonlijk bij
HR in Riga aflevert. Ook de goede band met mijn
voormalig vlieginstructeur houd ik graag aan. In
zijn eigen zoektocht naar een baan in Indonesië,
neemt hij ook mijn cv mee en is wellicht een
referent van waarde.
De jacht naar connecties en mogelijkheden
kent voorlopig geen einde. Mijn little black book
breidt steeds verder uit. Zorgvuldig bewaar ik
de gegevens van MP-flirts, HV-kennissen en
KL-connecties. Via via hoeft maar één gouden
tip te komen. De tip of aanbeveling die leidt tot
een selectie, tot een baan. Ook wanneer ik in
Haarlem, hét pilotendorp van Nederland, op een
willekeurige avond naar de kroeg ga, lijkt het
al snel of ik op een netwerkborrel sta. Zodra ik
hoor dat mijn gesprekspartner al enige tijd op de
linker- of rechterstoel mag plaatsnemen, staat
de netwerkende aspirant in mij op scherp. De
flirtmodus, voor zover die nog niet aanstond, gaat
nu op standje tien. Soms levert dit een nuttig
gesprek en een handige connectie op, soms een
lesje inzicht in menselijke kortzichtigheid. Niet
alle aanstaande collega’s zijn even tactvol. Bijvoorbeeld
de coco die alle plezier in het vliegen
heeft verloren en zich heftig beklaagt over zijn
lot als relief-pilot. Hij heeft geen boodschap aan
mijn aspirantenlot, en meent gladjes dat het tijd
is voor een belangrijkere kwestie – doen we nog
een wijntje, bij jou of bij mij? Zucht. Gelukkig tref
ik meestal vliegers, die met plezier hun grote
verhalen, maar ook hun kennis en tips delen, en
die me via de sociale media later nog eens terugvinden.
En zo groeit mijn netwerk.
Staande langs de zijlijn loopt voor mij de tijd
echter door. Ik voel me Icarus. Mijn vleugels
verzwakken onder een steeds hetere zon.
17