de toepassing van het internationaal verdrag ... - Kinderrechten.nl

64
DE TOEPASSING VAN HET IVRK IN DE NEDERLANDSE RECHTSPRAAK
Overig
De rechtbank Den Haag behandelt ten slotte in haar uitspraak het beroep op het IVRK
niet. 213 In deze zaak is een beroep gedaan op de artikelen 3 lid 2, 9 lid 2, 18 lid 2 en
24 lid 1 IVRK, zonder dat verder wordt toegelicht waarom er in casu sprake is van
strijd met deze artikelen. Het IVRK wordt door de rechtbank niet besproken, maar het
gevorderde wordt wel deels toegewezen.
Artikel 25 (Uit huis geplaatste kinderen)
De Staten die partij zijn, erkennen het recht van een kind dat door de bevoegde autoriteiten
uit huis is geplaatst ter verzorging, bescherming of behandeling in verband met zijn of haar
lichamelijke of geestelijke gezondheid, op een periodieke evaluatie van de behandeling die het
kind krijgt en van alle andere omstandigheden die verband houden met zijn of haar plaatsing.
Artikel 25 IVRK is slechts één keer en wel in cassatie ingeroepen. 214 In eerste aanleg
is de verzochte verlenging van de ondertoezichtstelling en de machtiging uithuisplaatsing
toegewezen. In hoger beroep zijn de beschikkingen van de rechtbank bekrachtigd.
De moeder gaat tegen de verlenging van de machtiging tot uithuisplaatsing
in cassatie. Zij betoogt dat in strijd met artikel 8 EVRM, en mede gelet op artikel 25
IVRK, ten onrechte niet is onderzocht of de moeder bereid was mee te werken aan
hulpverlening in een vrijwillig kader. De Hoge Raad verklaart de moeder niet-ontvankelijk
in haar beroep, omdat de termijn waarvoor de machtiging tot uithuisplaatsing
gold inmiddels is verstreken. Advocaat-Generaal De Vries Lentsch-Kostense
bespreekt in haar conclusie bij deze beschikking het beroep op artikel 25 IVRK en
schrijft:
Met zijn beroep op art. 25 IVRK miskent het middel dat deze bepaling slechts ziet op een
periodieke toetsing van de uithuisplaatsing, een periodieke toetsing die is gewaarborgd
met de aan de uithuisplaatsing verbonden termijn van een jaar.
Artikel 27 (Recht op een toereikende levensstandaard)
1. De Staten die partij zijn, erkennen het recht van ieder kind op een levensstandaard die toereikend
is voor de lichamelijke, geestelijke, intellectuele, zedelijke en maatschappelijke ontwikkeling
van het kind.
2. De ouder(s) of anderen die verantwoordelijk zijn voor het kind, hebben de primaire verantwoordelijkheid
voor het waarborgen, naar vermogen en binnen de grenzen van hun fi nanciële
mogelijkheden, van de levensomstandigheden die nodig zijn voor de ontwikkeling van het kind.
213 Rb. ’s-Gravenhage (vzr.) 25 maart 2004, LJN AO6655.
214 HR 14 oktober 2005, LJN AT6844 (concl. A-G C.L. de Vries Lentsch-Kostense).