de toepassing van het internationaal verdrag ... - Kinderrechten.nl

264
DE TOEPASSING VAN HET IVRK IN DE NEDERLANDSE RECHTSPRAAK
DNA-onderzoek bij veroordeelden’ behandeld. Ook de uitspraken met betrekking tot
de redelijke termijn zijn apart besproken. Zie hiervoor de paragraaf ‘Redelijke termijn’.
Rechtstreekse werking
De meningen met betrekking tot het al dan niet toekennen van rechtstreekse werking
aan artikel 40 IVRK in strafzaken zijn verdeeld. In vier uitspraken wordt de rechtstreekse
werking van artikel 40 IVRK expliciet aangenomen. 105 In een tweetal uitspraken
wordt de rechtstreekse werking van artikel 40 lid 1 uitdrukkelijk ontkend. 106 Voor
een uitgebreide beschrijving van deze uitspraken wordt verwezen naar de paragraaf
‘Bezwaarschriftprocedure Wet DNA-onderzoek bij veroordeelden’.
In de paragraaf ‘Redelijke termijn’ is de uitspraak van de Hoge Raad van 16 december
2003 besproken, waarin de Hoge Raad de rechtstreekse werking van artikel 40
lid 2 lijkt aan te nemen. 107
In twee uitspraken van geheel andere orde laat de rechter zich ook niet expliciet
uit over de rechtstreekse werking, maar komt wel tot een schending van de artikelen
3 lid 1 en 40 lid 1 van het IVRK. 108 Het gaat hier om de uitspraken over de ‘kussende
kleuters’ die reeds bij artikel 3 IVRK uitvoerig zijn besproken. De beslissing van de
offi cier van justitie tot vervolging levert volgens de rechtbank een ernstige schending
van de beginselen van de goede procesorde op en wordt tevens in strijd geacht met de
artikelen 3 en 40 lid 1 IVRK. De rechtbank Roermond acht in beide zaken geen andere
sanctie passend dan de niet-ontvankelijkheid van de offi cier van justitie.
Ook in een tweetal DNA-zaken lijkt de rechtbank artikel 40 IVRK rechtstreeks toe
te passen. 109 In acht andere uitspraken laat de rechter de rechtstreekse werking van artikel
40 expliciet in het midden. 110 Ook hier gaat het om DNA-zaken. De bespreking van
deze uitspraken is opgenomen in de paragraaf ‘Bezwaarschriftprocedure Wet DNAonderzoek
bij veroordeelden’.
Verdragsconforme uitleg en toepassing
Behalve in uitspraken met betrekking tot bezwaarschriftprocedures tegen het bepalen
en verwerken van het DNA-profi el wordt in een uitspraak van de rechtbank Roer-
105 Rb. Groningen 25 januari 2006, LJN AV0355; Rb. Groningen 10 januari 2007, NBSTRAF 2007/75; Rb.
Assen 1 maart 2007, NBSTRAF 2007/465; Rb. Groningen 5 september 2007, LJN BB3041.
106 Rb. Zutphen 15 december 2006, LJN AZ5992; Rb. Zutphen 15 juni 2007, NBSTRAF 2007/481.
107 HR 16 december 2003, LJN AL9062.
108 Rb. Roermond 16 februari 2009, LJN BH7427; Rb. Roermond 16 februari 2009, LJN BH7431. Zie voor
een uitvoerige bespreking van deze uitspraken artikel 3 IVRK.
109 Rb. Middelburg 29 juni 2005, NBSTRAF 2005/313; Rb. Middelburg 15 maart 2006, NBSTRAF
2006/233. Beide uitspraken worden uitgebreid besproken onder het kopje ‘Bezwaarschrift Wet DNAonderzoek
bij veroordeelden’.
110 Rb. Amsterdam 14 februari 2006, LJN AV1627; Rb. Amsterdam 14 februari 2006, LJN AV1630; Rb.
Amsterdam 14 februari 2006, LJN AV1664; Rb. Amsterdam 14 februari 2006, LJN AV1668; Rb. Arnhem
11 april 2006, NBSTRAF 2006/221 (in deze zaak oordeelt de rechtbank – anders dan door de raadsvrouw
wordt gesteld – dat uit artikel 40 lid 2 aanhef en onder b sub v IVRK niet kan worden afgeleid
dat de offi cier van justitie onbevoegd is een bevel te geven op grond van artikel 2 lid 1 Wet DNA. De
aangehaalde verdragsbepaling ziet op het recht op hoger beroep); Rb. Amsterdam 14 april 2006, NB-
STRAF 2006/301; Rb. Alkmaar 26 maart 2007, NJFS 2007, 170; Rb. Alkmaar 26 maart 2007, NJFS
2007, 171.