de toepassing van het internationaal verdrag ... - Kinderrechten.nl

DE TOEPASSING VAN HET IVRK IN PERSONEN-, FAMILIE- EN CIVIELE JEUGDZAKEN 13
het Nederlandse immigratiebeleid als zodanig niet in strijd is met het EVRM en
het IVRK. Desondanks wordt in casu de adoptie uitgesproken gezien de duur van
de procedure tot het verkrijgen van een verblijfsvergunning (2,5 jaar), het feit dat
verzoekers tijdig juridische stappen hebben ondernomen en de leeftijd van de minderjarige:
Gelet op het bovenstaande en alles afwegende komt de rechtbank dan ook tot de conclusie
dat in dit geval art. 3 van het IVRK er toe leidt dat de Vreemdelingenwet en het
vreemdelingenbeleid terzijde gesteld dienen te worden nu het tijdsverloop tussen de aanvraag
van de minderjarige van een vergunning tot verblijf in Nederland en de beslissing
in de zaak van de vreemdelingenrechter van langere duur is geweest.
Een jaar later wordt door de rechtbank Utrecht eveneens aangenomen dat het Nederlandse
immigratiebeleid op zichzelf niet in strijd is met het EVRM en het IVRK. 25
Anders dan in de eerste zaak wijst de kinderrechter hier het verzoek tot adoptie af:
Onderzocht moet worden of artikel 3 van het internationale Verdrag inzake de Rechten
van het Kind (IVRK), inhoudende dat het belang van het kind de eerste overweging is,
in dit geval noopt tot het terzijde stellen van de procedure van de Vw [lees: Vreemdelingenwet,
red.]. (...)
De vreemdelingenkamer heeft de manier waarop de minderjarige het land is binnengekomen
getoetst aan deze bepalingen en vastgesteld dat [naam minderjarige] de normale
procedure van het aanvragen van een mvv in het land van herkomst dient te doorlopen
om een verblijfsvergunning te verkrijgen. Nu verzoekers tot op heden geen poging hebben
ondernomen om volgens de Nederlandse regels een verblijfsvergunning voor [naam
minderjarige] aan te vragen zijn er vooralsnog geen redenen om deze regels opzij te
zetten door thans de adoptie uit te spreken.
De rechtbank wijst er daarbij tevens op dat in dit geval geen sprake is van een onmogelijkheid
om een verblijfsvergunning voor [naam minderjarige] te verkrijgen.
Uit deze overweging van de rechtbank kan men afl eiden dat het terzijde stellen van de
wet wel als een mogelijkheid wordt gezien.
Een ander belangwekkend voorbeeld waarin de rechter aan artikel 3 IVRK rechtstreekse
werking verleent, is de beschikking van de rechtbank Maastricht. 26 Aan de
rechtbank wordt vervangende toestemming gevraagd voor de afgifte van een paspoort
ten behoeve van de minderjarige. Onder de toenmalige Paspoortwet had verzoekster
(William Schrikker Stichting Jeugdbescherming en Jeugdreclassering) geen bevoegdheid
om een dergelijk verzoek in te dienen. De rechtbank Maastricht vindt hiervoor
een oplossing in artikel 3 IVRK en wijst het verzoek toe:
De kinderrechter is van oordeel dat de wetgever en de gerechtshoven die geoordeeld
hebben dat een verzoek tot het verkrijgen van een vervangende toestemming tot het
aanvragen van een reisdocument, niet gedaan kan worden op verzoek van een stichting
zoals bedoeld in artikel 1 sub f van de Wet op de jeugdzorg, handelen in strijd met art.
25 Rb. Utrecht 5 november 2003, LJN AN9156.
26 Rb. Maastricht 5 augustus 2005, LJN AU1654.