de toepassing van het internationaal verdrag ... - Kinderrechten.nl

238
DE TOEPASSING VAN HET IVRK IN DE NEDERLANDSE RECHTSPRAAK
Toch toetsen de rechtbank Rotterdam en de rechtbank Zutphen of artikel 40 IVRK
niet geschonden is als de bepaling zich eveneens uitstrekt tot een bevel als het DNAonderzoek.
De rechtbanken oordelen dat ook in dat geval geen sprake is van een schending
van artikel 40 IVRK. Het bepalen en verwerken van het DNA-profi el brengt
namelijk geen nadelige gevolgen met zich mee, zo oordelen de rechtbanken. Het
DNA-profi el is niet openbaar en de veroordeelde zal niet meer worden geconfronteerd
met zijn DNA-profi el, tenzij blijkt dat zijn DNA-profi el overeenkomt met sporen uit
onopgeloste zaken in het verleden of bij toekomstige zaken.
De rechtbank Rotterdam gebruikt in twee zaken tevens artikel 3 lid 1 IVRK als
argument om aan te tonen dat geen sprake is van een schending van artikel 40 IVRK. 27
Bij alle maatregelen betreffende kinderen vormen de belangen van kinderen de eerste
overweging, zo stelt de rechtbank. Vervolgens gaat de rechter in zijn overweging in
op het tweeledig doel van de Wet DNA. Aan de ene kant heeft de Wet DNA tot doel
te bevorderen dat de opheldering van oude onopgeloste misdrijven en toekomstige
misdrijven van veroordeelden effectiever kan worden onderzocht. Aan de andere kant
streeft de Wet DNA speciale preventie na. Van het verwerken van DNA-profi elen van
veroordeelden kan volgens de rechtbank een preventieve werking uitgaan en daarbij
kan DNA-afname ook helpen bij de resocialisatie, zo wordt afgeleid uit de wetsgeschiedenis
bij de Wet DNA. Gelet op de bovenstaande punten kan volgens de rechtbank
Rotterdam de conclusie worden getrokken dat DNA-onderzoek na een veroordeling
geen afbreuk doet aan het gevoel van waardigheid en eigenwaarde van het kind.
Bovendien staat het DNA-onderzoek de herintegratie van het kind in de samenleving
niet in de weg, zodoende levert DNA-onderzoek bij veroordeelden geen schending op
van artikel 40 IVRK, aldus de rechtbank Rotterdam.
Ook een beroep op artikel 3 IVRK heeft niet altijd succes. De rechtbank Alkmaar
oordeelt dat de raadsvrouw onvoldoende aannemelijk heeft gemaakt waarom de Wet
DNA in strijd is met de ingeroepen verdragsbepalingen. 28 De rechtbank Leeuwarden
oordeelt dat, nu de wetgever uitdrukkelijk heeft bepaald dat de afname van DNA-materiaal
ook ten aanzien van minderjarigen kan plaatsvinden, de belangenafweging op
grond van artikel 3 IVRK reeds door de wetgever is gemaakt. 29 De bevoegdheid tot het
maken van een belangenafweging op grond van artikel 2 lid 1 sub b Wet DNA is door
de wetgever toegekend aan de offi cier van justitie. De offi cier van justitie beveelt dat
het celmateriaal dient te worden afgenomen ten behoeve van het bepalen en verwerken
van het DNA-profi el. Volgens de rechtbank Leeuwarden kan deze bevoegdheid slechts
marginaal getoetst worden. De rechtbank komt in deze zaak tot het oordeel dat de offi
cier van justitie in redelijkheid het algemeen belang zwaarder kon laten wegen dan
het individuele belang van veroordeelde.
Hoge Raad 13 mei 2008
Zoals hiervoor naar voren komt, is de rechtspraak ten aanzien van de Wet DNA en
minderjarige veroordeelden verdeeld over de rol van het IVRK. Procureur-Generaal
27 Rb. Rotterdam 17 november 2005, LJN AU7070; Rb. Rotterdam 16 oktober 2007, NBSTRAF 2007/479.
28 Rb. Alkmaar 22 mei 2005, LJN AZ2431.
29 Rb. Leeuwarden 3 juli 2006, LJN AY0092.