de toepassing van het internationaal verdrag ... - Kinderrechten.nl

DE TOEPASSING VAN HET IVRK IN OVERIGE BESTUURSZAKEN 225
Artikel 31 IVRK wordt in een zaak over een bestemmingsplan tevergeefs ingeroepen.
Volgens de Afdeling heeft dit artikel geen rechtstreekse werking.
Rechtstreekse werking
Op 11 augustus 2010 heeft de Afdeling bepaald dat artikel 31 IVRK geen rechtstreekse
werking heeft. 23 In deze zaak staat een bestemmingsplan ter discussie. Twee appellanten
voeren aan dat dit bestemmingsplan in strijd met artikel 31 IVRK is vastgesteld,
omdat de belofte die bij aankoop van hun woningen is gedaan, dat er een speelpark zou
komen, niet is nagekomen. De Afdeling verwerpt het beroep, omdat zij van mening is
dat artikel 31 IVRK geen rechtstreekse werking heeft:
2.11.2. Artikel 31 van het IVRK bevat gelet op de formulering geen norm die door de
rechter rechtstreeks als toetsingsmaatstaf voor besluiten toepasbaar is als bedoeld in
artikel 93 van de Grondwet, aangezien deze bepaling niet voldoende concreet is voor
zodanige toepassing en derhalve nadere uitwerking in nationale wet- en regelgeving
behoeft.
Eerder is door dezelfde appellanten bij de voorzitter van de Afdeling om een voorlopige
voorziening gevraagd. 24 De voorzitter geeft hier een voorlopig oordeel over het
beroep op artikel 31 IVRK en laat het vraagstuk van de rechtstreekse werking in het
midden:
2.10.1. Voor zover genoemd artikel al direct toepasbare normen inhoudt, ziet de voorzitter
geen aanleiding om te oordelen dat door of namens de raad verwachtingen zijn
gewekt dat op het betrokken bouwperceel, waarop ingevolge het voorgaande bestemmingsplan
“Hoornwijck” de bestemming “Uit te werken kantoren en bedrijven (UKB)”
rust, in een park met speelmogelijkheden zou worden voorzien. De verwachting is dan
ook niet dat in de bodemprocedure zal worden geoordeeld dat de raad het plan in strijd
met het vertrouwensbeginsel heeft vastgesteld, dan wel de gestelde rechten heeft geschonden.
Artikel 40 (Kinderen die in aanraking komen met politie en justitie)
1. De Staten die partij zijn, erkennen het recht van ieder kind dat wordt verdacht van, vervolgd
wegens of veroordeeld terzake van het begaan van een strafbaar feit, op een wijze van behandeling
die geen afbreuk doet aan het gevoel van waardigheid en eigenwaarde van het kind, die de
eerbied van het kind voor de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden van anderen
vergroot, en waarbij rekening wordt gehouden met de leeftijd van het kind en met de wenselijkheid
van het bevorderen van de herintegratie van het kind en van de aanvaarding door het kind
van een opbouwende rol in de samenleving.
23 ABRvS 11 augustus 2010, LJN BN3730.
24 ABRvS (voorzitter Raad van State) 15 maart 2010, LJN BL8649.