de toepassing van het internationaal verdrag ... - Kinderrechten.nl

214
DE TOEPASSING VAN HET IVRK IN DE NEDERLANDSE RECHTSPRAAK
3. De Staten die partij zijn, waarborgen dat de instellingen, diensten en voorzieningen die verantwoordelijk
zijn voor de zorg voor of de bescherming van kinderen voldoen aan de door de
bevoegde autoriteiten vastgestelde normen, met name ten aanzien van de veiligheid, de gezondheid,
het aantal personeelsleden en hun geschiktheid, alsmede bevoegd toezicht.
Artikel 3 IVRK is in vergelijking met de andere artikelen het meest ingeroepen. De
Afdeling is een aantal keren geconfronteerd met de vraag of artikel 3 rechtstreekse
werking heeft. In de meeste gevallen heeft de Afdeling deze vraag in het midden gelaten
en het beroep op artikel 3 IVRK verworpen. In 2011 geeft de Afdeling in twee
uitspraken antwoord op de vraag of artikel 3 IVRK rechtstreekse werking heeft. Eerst
oordeelde de Afdeling dat het gehele artikel geen rechtstreekse werking heeft, later
koos de Afdeling voor een meer genuanceerde benadering. In lagere rechtspraak zagen
twee rechtbanken in een beroep op artikel 3 IVRK aanleiding voor een verdragsconforme
interpretatie.
Rechtstreekse werking
De Afdeling heeft de vraag of artikel 3 IVRK rechtstreekse werking heeft een aantal
keren in het midden gelaten. 2 In deze uitspraken verwerpt de Afdeling het beroep op
artikel 3. Een uitspraak van 24 juni 2009 over een niet verleende Verklaring omtrent
het Gedrag (hierna: VOG) zal hier nader worden toegelicht. 3 In deze zaak betoogt appellante
dat het besluit om haar geen VOG te verlenen in strijd is met het IVRK. Ter
onderbouwing van dit betoog heeft appellante het standpunt van Defence for Children
International Nederland over deze zaak overgelegd. In dit standpunt komt naar voren
dat het beleid inzake het beoordelen van een VOG-aanvraag in strijd is met de artikelen
3, 16 en 40 lid 2 IVRK. Volgens appellante hebben deze artikelen rechtstreekse
werking. De Afdeling verwerpt het beroep en laat ten aanzien van artikel 3 de rechtstreekse
werking in het midden. Volgens de Afdeling zijn de gehanteerde beleidsregels
niet in strijd, maar juist in overeenstemming met artikel 3 IVRK:
Evenmin acht de Afdeling de door de Minister gehanteerde in de Circulaire neergelegde
beleidsregels in strijd met artikel 3 van het IVRK. Nog daargelaten of dit artikel al dan
niet rechtstreeks van toepassing is, volgt hieruit immers dat de Staat zich ertoe verbindt
maatregelen te nemen die het kind verzekeren van de bescherming en zorg die nodig zijn
voor zijn of haar welzijn en dat de Staat erop toe moet zien dat de instellingen die hiervoor
verantwoordelijk zijn, voldoen aan de gestelde normen, met name ten aanzien van
de veiligheid en de geschiktheid van personeelsleden. De regelgeving omtrent de afgifte
van een VOG – in het bijzonder het onder 2.1.1. genoemde risicogebied ‘08. Personen’,
dat op de door [appellante] ingediende aanvraag van toepassing is – is, anders dan [appellante]
betoogt, derhalve niet strijdig met artikel 3 van het IVRK, maar hiermee juist
in overeenstemming. Daarbij neemt de Afdeling in aanmerking dat, zoals de Minister
2 ABRvS 21 september 2005, LJN AU2991; ABRvS 28 maart 2007, LJN BA1659; ABRvS 24 juni 2009,
LJN BI9706. Ook in lagere rechtspraak is de vraag of artikel 3 IVRK rechtstreekse werking heeft in het
midden gelaten: Rb. Zutphen (vzr.) 5 november 2010, LJN BO3074; Rb. Roermond 5 augustus 2011,
LJN BR4583.
3 ABRvS 24 juni 2009, LJN BI9706.