de toepassing van het internationaal verdrag ... - Kinderrechten.nl

DE TOEPASSING VAN HET IVRK IN SOCIALEZEKERHEIDSZAKEN 197
via de ouders dan wel via de hiervoor beschreven toepassing van de artikelen 11 en 16
van de WWB. Anders dan de voorzieningenrechter van de rechtbank in de aangevallen
uitspraak heeft aangenomen, komt aan het bij artikel 26 van het IVRK gemaakte voorbehoud
voor de mogelijkheid van toetsing aan de overige bepalingen van het IVRK in het
onderhavige geding geen doorslaggevende betekenis toe, nu in artikel 16, eerste lid, van
de WWB reeds de mogelijkheid is geopend van bijstandsverlening aan minderjarigen
wegens zeer dringende redenen. 73
Anders dan bij het recht op bijstand, is de Centrale Raad van mening dat het gemaakte
voorbehoud bij artikel 26 IVRK wel in de weg staat aan een zelfstandig recht van een
kind op kinderbijslag. Bij herhaling heeft de Centrale Raad overwogen dat een beroep
op het IVRK, gezien het voorbehoud dat de Staat heeft gemaakt bij artikel 26 IVRK,
er niet toe kan leiden dat aan het kind een zelfstandig recht op kinderbijslag toekomt. 74
In een uitspraak van 21 juni 2011 verwerpt de Centrale Raad de stelling van appellante
dat de weigering van de kwijtschelding van de teruggevorderde bijstand wegens
niet gemelde inkomsten in strijd is met artikel 8 EVRM en met de artikelen 26 en 27
IVRK. 75 Volgens appellante is het in strijd met deze verdragsbepalingen dat zij en haar
kinderen langdurig moeten leven met minder middelen dan waarin de bijstandsnorm
voor een alleenstaande ouder voorziet. De Centrale Raad overweegt als volgt:
4.9. Met het College en de rechtbank is de Raad van oordeel dat dit betoog moet falen.
Het stelsel van bepalingen van de WWB, de artikelen 475c tot en met 475e van
het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering en thans voorts artikel 4:116 van de Awb
garanderen dat ieder, van wie vorderingen worden geïnd, tot zijn levensonderhoud tenminste
blijft beschikken over – kort gezegd – negentig procent van de voor hem toepasselijke
bijstandsnorm (hierna: de beslagvrije voet), terwijl aan de duur daarvan geen
beperking is gesteld. Naar het oordeel van de Raad is dit stelsel van bepalingen niet in
strijd met de door appellante aangehaalde verdragsbepalingen. Deze verdragsbepalingen
verbieden immers niet dat geldschulden op het inkomen van de schuldenaar worden
verhaald. Door de hoogte van het bedrag dat met toepassing van de beslagvrije voet beschikbaar
blijft van de bijstandsuitkering is voldoende gegarandeerd dat appellante kan
voorzien in de kosten van leven en ontwikkeling, zoals gegarandeerd door die verdragsbepalingen.
Het debiteurenbeleid blijft binnen de grenzen van dit stelsel en is dus met
voornoemde verdragsbepalingen niet in strijd. Ook in zoverre faalt het hoger beroep.
73 CRvB 24 januari 2006, LJN AV0197. Vgl. Rb. Haarlem (vzr.) 17 mei 2005, LJN AT6534.
74 CRvB 7 april 2008, LJN BD0221; CRvB 10 juli 2008, LJN BD8630; CRvB 23 juli 2010, LJN BN2492;
CRvB 5 augustus 2011, LJN BR4268. Zie voor een vergelijkbare uitspraak in lagere rechtspraak: Rb.
Zwolle-Lelystad 21 april 2011, LJN BQ9140. Zie ook: HR 12 februari 2010, LJN BI9729 (concl. A-G
C.W.M. van Ballegooijen) (vervolg op: CRvB 10 juli 2008, LJN BD8630). Zowel de uitspraak van de
Centrale Raad van 10 juli 2008 als het arrest van de Hoge Raad worden uitgebreid behandeld bij artikel
27 IVRK onder het kopje ‘Rechtstreekse werking’.
75 CRvB 21 juni 2011, LJN BR0385.