de toepassing van het internationaal verdrag ... - Kinderrechten.nl

DE TOEPASSING VAN HET IVRK IN SOCIALEZEKERHEIDSZAKEN 179
overweegt de rechtbank dat het verlagen van de bijstand vanwege verwijtbaar gedrag
van de ouder(s) niet per defi nitie in strijd komt met het bepaalde in artikel 2 lid 2
IVRK en artikel 3 IVRK. Ter rechtvaardiging van dit standpunt verwijst de rechtbank
naar het bepaalde in artikel 3 lid 2 IVRK en artikel 27 lid 3 IVRK, waaruit volgens de
rechtbank blijkt dat de verdragsstaten bij de behartiging van de belangen van kinderen
rekening mogen houden met de plichten en verantwoordelijkheden van de ouders.
Verder overweegt de rechtbank dat verweerder gerechtigd was een maatregel op te leggen,
mits de belangen van de kinderen worden betrokken in de belangenafweging. De
rechtbank constateert dat de belangen zijn betrokken in de belangenafweging en dat
dit heeft geleid tot de maatregel van vijftig procent verlaging gedurende vier maanden.
Daarmee zijn eisers volgens de rechtbank niet geheel verstoken geweest van inkomsten
om zorg te dragen voor de voeding die de zoon nodig heeft. De rechtbank komt
daarom tot het oordeel dat de opgelegde maatregel niet in strijd is met het IVRK.
De rechtbank besteedt in deze uitspraak uitgebreid aandacht aan het IVRK, zij het
dat dit niet in het voordeel van eisers uitvalt. De rechter motiveert aan de hand van het
IVRK waarom het beroep op het IVRK niet kan slagen en is van mening dat de opgelegde
maatregel binnen de mogelijkheden van het IVRK past. Het nationale recht hoeft
volgens de rechtbank dus niet zodanig te worden uitgelegd dat het in overeenstemming
is met het IVRK.
Overig
Uit een aantal uitspraken kan alleen worden afgeleid dat het beroep op artikel 2 IVRK
faalt, zonder dat duidelijk wordt of sprake is van rechtstreekse werking dan wel verdragsconforme
interpretatie. 22 Noemenswaardig is een uitspraak van de Centrale Raad
over het recht op kinderbijslag. 23 In deze zaak stelt appellant dat het recht op kinderbijslag
een materieel recht is van het kind. Met een beroep op de artikelen 18 lid 2,
26 en 27 lid 3 IVRK heeft appellant aangevoerd dat de Staat verplicht is dit recht te
waarborgen. Daarnaast doet appellant, onder verwijzing naar de eerder genoemde uitspraak
van de Centrale Raad van 24 januari 2006, een beroep op artikel 2 lid 2 IVRK.
De Centrale Raad is van oordeel dat het beroep op het IVRK – gezien het voorbehoud
dat de Staat heeft gemaakt bij artikel 26 IVRK – er niet toe kan leiden dat aan het kind
een zelfstandig recht op kinderbijslag dient toe te komen. Daarbij merkt de Centrale
Raad op dat een beroep op de uitspraak van de Centrale Raad van 24 januari 2006 niet
opgaat, omdat het in die uitspraak ging om de toepassing van de Wwb, welke wet als
bodemvoorziening een geheel ander karakter draagt dan de Algemene Kinderbijslagwet
(hierna: AKW). 24
22 Rb. Groningen (vzr.) 2 januari 2003, AWB 02/1109 en 02/1110; CRvB 7 april 2008, LJN BD0221; Rb.
Arnhem 2 oktober 2008, LJN BF9076; ABRvS 20 mei 2009, LJN BI4519; CRvB 25 januari 2010, LJN
BL0766.
23 CRvB 7 april 2008, LJN BD0221. Vgl. HR 12 februari 2010, LJN BI9729 (concl. A-G C.W.M. van
Ballegooijen).
24 Zie voor een vergelijkbare overweging ten aanzien van de Wet kinderopvang: Rb. Arnhem 2 oktober
2008, LJN BF9076.