de toepassing van het internationaal verdrag ... - Kinderrechten.nl

162
DE TOEPASSING VAN HET IVRK IN DE NEDERLANDSE RECHTSPRAAK
beroep heeft de Afdeling echter geoordeeld dat het belang van de kinderen in dit geval
reeds was betrokken in het door de minister gevoerde beleid. 207
Tot een tweede categorie behoren de uitspraken waaruit valt op te maken dat het
beroep op artikel 37 IVRK faalt. 208 De oorzaak van dit ‘falen’ is met name gelegen in
het feit dat de beroepsgrond naar het oordeel van de rechter onvoldoende is onderbouwd.
209
Een derde categorie betreft drie uitspraken waaruit kan worden afgeleid dat de
rechter van oordeel is dat artikel 37 IVRK geen bespreking meer nodig heeft. 210 In twee
van de drie uitspraken laat de rechter de bespreking van artikel 37 IVRK achterwege,
omdat de rechter van oordeel is dat het bestreden besluit reeds in strijd is met het motiveringsbeginsel
en/of het zorgvuldigheidsbeginsel. In de andere zaak toetst de rechtbank
de rechtmatigheid van de tenuitvoerlegging van de bewaring alleen aan artikel 5
EVRM, terwijl ook een beroep is gedaan op verschillende bepalingen van het IVRK. 211
De rechtbank stelt vast dat de tenuitvoerlegging van de maatregel voor een periode
van twee dagen onrechtmatig is geweest. In hoger beroep klaagt de vreemdeling dat de
rechtbank zich ten onrechte heeft beperkt tot de vraag of artikel 5 EVRM is geschonden.
212 De Afdeling oordeelt op 3 maart 2005 dat deze klacht terecht is voorgedragen:
2.2. In grief II klagen appellanten dat de rechtbank haar onderzoek ten onrechte heeft
beperkt tot de vraag of artikel 5 van het Verdrag tot bescherming van de rechten van de
mens en de fundamentele vrijheden (hierna: het EVRM) is geschonden en aldus heeft
miskend dat het opleggen van de vrijheidsontnemende maatregel reeds vanaf het begin
strijdig is geweest met de artikelen 2, 3, 9, 22 en 37 van Verdrag inzake de rechten van
het kind, de artikelen 9, 17, 23 en 24 van het Internationaal verdrag inzake burgerrechten
en politieke rechten en artikel 8 van het EVRM.
2.2.1. Deze klacht is terecht voorgedragen. Niet is gebleken dat de rechtbank heeft onderzocht
of de vrijheidsontnemende maatregel reeds vanaf het begin onrechtmatig was
zoals door appellanten gesteld. Grief II slaagt.
207 ABRvS 18 mei 2010, 201003207/1/V3.
208 Rb. ’s-Gravenhage (zittingsplaats Amsterdam) 17 oktober 2002, AWB 02/75493; Rb. ’s-Gravenhage
(zittingsplaats Amsterdam) 17 oktober 2002, AWB 02/75500; Hof Amsterdam 24 juli 2003, 1759/02
KG; Rb. ’s-Gravenhage (zittingsplaats Haarlem) 17 november 2003, AWB 03/57375; Rb. ’s-Gravenhage
(zittingsplaats Assen) 23 juni 2005, AWB 04/51687; Rb. ’s-Gravenhage (zittingsplaats Amsterdam)
2 februari 2002, LJN AV3935; Rb. ’s-Gravenhage (zittingsplaats Haarlem) 9 juni 2006, LJN AY9082;
Rb. ’s-Gravenhage (zittingsplaats Amsterdam) 24 juli 2008, LJN BF0906; ABRvS 30 augustus 2011,
LJN BR6663.
209 Rb. ’s-Gravenhage (zittingsplaats Amsterdam) 17 oktober 2002, AWB 02/75493; Rb. ’s-Gravenhage
(zittingsplaats Amsterdam) 17 oktober 2002, AWB 02/75500; Rb. ’s-Gravenhage (zittingsplaats Haarlem)
17 november 2003, AWB 03/57375; Rb. ’s-Gravenhage (zittingsplaats Assen) 23 juni 2005, AWB
04/51687; Rb. ’s-Gravenhage (zittingsplaats Amsterdam) 2 februari 2006, LJN AV3935.
210 Rb. ’s-Gravenhage (zittingsplaats Breda) 22 december 2003, AWB 02/56790; Rb. ’s-Gravenhage (zittingsplaats
Amsterdam) (vzr.) 6 januari 2005, AWB 04/58587, 0456593, 04/56585, 04/56592, 04/56581,
04/56588; Rb. ’s-Gravenhage (zittingsplaats Utrecht) 10 februari 2005, AWB 03/15658, 03/15661,
04/1458, 04/1459.
211 Rb. ’s-Gravenhage (zittingsplaats Amsterdam) (vzr.) 6 januari 2005, AWB 04/58587, 0456593,
04/56585, 04/56592, 04/56581, 04/56588.
212 ABRvS 3 maart 2005, 200500396/1.