de toepassing van het internationaal verdrag ... - Kinderrechten.nl

148
DE TOEPASSING VAN HET IVRK IN DE NEDERLANDSE RECHTSPRAAK
dit verband wordt gewezen op een aantal internationale verdragsbepalingen, waaronder
de artikelen 2, 3, 27 en 37 IVRK. Naar aanleiding van dit betoog omschrijft het hof
eerst een op de Staat rustende rechtsplicht:
3.6. Het hof is van oordeel dat op de Staat, als gevolg van de ratifi catie van de verdragen
waarvan deze bepalingen deel uitmaken, de rechtsplicht rust om, voor zover deze
bepalingen rechtstreekse werking hebben, die werking te eerbiedigen, als ook om, voor
zover deze bepalingen slechts instructienormen bevatten, door middel van regelgeving,
bestuurlijke beslissingen en maatregelen, en door feitelijke handelingen een zodanige
juridische en feitelijke toestand te creëren dat de rechten en belangen van kinderen die
zich op het grondgebied van de Staat bevinden overeenkomstig deze bepalingen worden
beschermd en geborgd. Het hof meent voorts dat de bescherming van kinderen ook
naar intern Nederlands recht tot de verantwoordelijkheid van de overheid behoort en
dat daaruit verplichtingen voor de Staat kunnen voortvloeien, dus los van de vraag of
bovengenoemde verdragsbepalingen – die materieel dezelfde normen stellen – al dan
niet rechtstreekse werking hebben en basis kunnen zijn van vorderingen van burgers
tegen de Staat.
Vervolgens somt het hof de feiten en omstandigheden op die het hof voor de beoordeling
van de zaak van belang acht, waarna het hof tot de conclusie komt dat het op
straat zetten van de kinderen in de gegeven omstandigheden een onrechtmatige daad
oplevert jegens de kinderen:
3.8. Het hof is van oordeel dat het op straat zetten van de kinderen – slechts onder de
hoede van een moeder die zelf niet de fi nanciële middelen heeft om haar kinderen een
adequate verzorging en huisvesting te geven en zonder dat een andere opvang van de
kinderen geborgd is – in de gegeven omstandigheden in strijd met de onder 3.6 omschreven
rechtsplicht van de Staat en op zichzelf reeds inhumaan te achten is, en daarmee
tevens een onrechtmatige gedraging van de Staat jegens de kinderen oplevert. De Staat
zal de kinderen dan ook slechts uit de vbl [lees: vrijheidsbeperkende locatie, red.] Ter
Apel mogen verwijderen wanneer op andere wijze adequaat in de dagelijkse verzorging,
huisvesting, medische zorg en scholing van de kinderen is voorzien. Het hof is van oordeel
dat de Staat zich onder deze omstandigheden niet achter de verantwoordelijkheid
van de moeder (ouders) kan verschuilen. De Staat heeft, mede uit hoofde van voormelde
rechtsplicht, een eigen verantwoordelijkheid jegens deze kinderen en zal dan ook door
het verschaffen van huisvesting en fi nanciële middelen in de verzorging en opvoeding
van de kinderen moeten blijven voorzien, totdat vastgesteld is dat daarin op andere wijze
adequaat voorzien wordt.
Uit de zinsnede ‘mede uit hoofde van voormelde rechtsplicht’ kan worden afgeleid dat
het hof de zorgvuldigheidsnorm van artikel 6:162 BW invult in het licht van de ingeroepen
internationale bepalingen, maar daarnaast ook verwijst naar de eigen verantwoordelijkheid
van de Staat naar intern recht. Daar waar het hof de zorgvuldigheidsnorm in
het licht van de verdragsbepalingen invult, is sprake van een verdragsconforme uitleg,
alhoewel het hof niet specifi ek verwijst naar de afzonderlijke verdragsbepalingen. Het
bepaalde van artikel 27 lid 3 IVRK komt voornamelijk tot uiting in de oplossing van